Poëzie-album - drie generaties -

Het poëzie-album van mijn oma, mijn moeder en mezelf. Dat is pure nostalgie! ;-) Het album was belangrijk. Daar liet je de mensen in schrijven waar je van hield of die belangrijk voor je waren. Ze deden hun best om er een mooie, grappige of lieve boodschap in te schrijven. Mijn moeder had voor ons hele mooie albums gekocht; we waren de enige met zo'n mooi album. En we maakten 'm zelf nog mooier door er zelf een kaft voor te borduren.

Het poëzie-album... wat was dat een bijzonder fenomeen ;-)

Mijn oma schreef in 1937 dit in haar album.  Ongeveer 50 jaar later schreef ik (bijna) hetzelfde in de mijne. Mijn oma schreef psalm 37 in mijn poëzie-album en plakte er een echt zijde plaatje bij. Jaren daarvoor schreef ze psalm 133 in mijn moeders album. Wat een parallellen zijn er op te merken, want mijn moeder schreef hetzelfde vers weer in mijn album. Ze was toen net met een kalligrafie-cursus bezig, dat weet ik nog.Zelfs de 'zussengedichtjes' zijn hetzelfde, wat mijn zus in mijn album schreef was hetzelfde als wat mijn tante in mijn moeders album had geschreven. Nog zo'n parallel ;-) Mijn andere oma schreef hele verhalen; in mijn moeders, maar ook in mijn album. Het was altijd zo'n spannend moment... je poëzie-album weer terugkrijgen en dan openslaan en zien wat de ander voor jou gemaakt had. Van hele kunstwerken, tot zeer eenvoudig, maar soms net zo treffend.    Al bladerend komen er weer zoveel herinneringen boven. Je gevoel bij bepaalde mensen, gedichtjes en plaatjes. Bijzonder wat al die handschriften en gedichtjes met je kunnen doen. Wij vonden ook nog een schoolschriftje van mijn oma. Plant-en Dierkunde. Met een ongelofelijk net handschrift staan er verhalen in over bos, vliegen, vijvers. En zelfs een zuid-afrikaans gedichtje over de mug. Ze wist vast niet op die leeftijd dat ze ooit naar dat land zou emigreren ;-)Heb jij ook een poëzie-album? Wat voor gevoel geeft dat boekje jou?