Levens-koord-dansers

Het is maar wankel evenwicht Tussen wolken en de zon Tussen bloeien en verdorren Tussen beginnen en begon Het is maar wankel evenwicht En onverwoestbaar krachtig Het is je zijn en geeft je zin Dat maakt het leven prachtig Roelie Struik

Een wankel evenwicht. Ons leven. Is het prachtig?

2017-05-08_0031

We zijn koorddansers van het leven. Meesters-evenwicht-beheersers. Toch? Maar niet zelden vallen we (om). Als je ziet hoeveel impact bijvoorbeeld het programma 'Sophie in de kreukels' heeft. Zoveel herkenning bij velen. De angstaanjagende ratrace waarin we onszelf gevangen houden. En verliezen ons evenwicht en liggen om beurten 'total loss' op de grond.

Een wankel evenwicht. Tussen rust en reclame. Tussen moeten en willen. Tussen verwachting en zijn. Tussen glans en afbladderen. Tussen leren en weten. Tussen leven en dood. Tussen wolken en zon.

Hoe houden we het evenwicht in ons leven? Hoe blijven we in balans in deze bizarre maatschappij?

grutto 6163(Beeld Aalt van Tongeren, gemaakt in de Arkemheensepolder)

Wie of wat houd je overeind, staande, in balans? Of is het gewoon zwemmen of verzuipen? En als je na een flinke smakkerd opkrabbelt van de koude grond, dan mag je opnieuw leren jongleren. (ik ben ervaringsdeskundige...) Voorzichtig. Steeds zekerder. Af en toe onzeker wankelen, maar toch... Je voor het eerst - of opnieuw - vastklampen. Je voeten laten vastmaken op die rots. Die balans geeft, veerkacht. God.

"Gewis, my siel is stil tot God! My redding kom op sy gebod, geen vyand hoef ek nou te dug nie. Hy is my rots, 'n skans vir my, Hy sal my voetstap ook dán lei wanneer ek nêrens meer kan vlug nie."



Geïnspireerd geraakt door mijn blogpost? Deel hem via:

Facebook of Twitter


This thread has been closed from taking new comments.