Shit als mest?

  • 22 juni 2017 · Geen reacties · 

Misschien herken je deze vraag wel: waarom krijgen mensen zoveel ‘shit’ te verwerken in hun leven? Waar de een fluitend door de wereld lijkt te gaan, krijgt de ander shit na shit te verwerken. Ik noem het expres even ‘shit’, want zo’n kwak dampende, stinkende bende is nu niet iets waar iedereen ‘hiephoi’ tegen zegt… Wie zit er nu te wachten op ziekten, aandoeningen, op relatieproblemen, op overlijden, op verlies, op… noem maar op? Niemand toch?

Er zijn er die hun straatje weer snel schoonmaken en de 'shit' naar binnen vegen. (want wat zullen de buren/anderen er wel niet van zeggen) De ander stalt het uitgebreid uit op z'n levenskraam.

biologische-mest-paarden

De laatste tijd kijk ik regelmatig wat meer observerend naar het leven en de mensen om me heen. Ik probeer meer te zijn. Te luisteren.... (gaat me nog lang niet altijd goed af, maar ik probeer het elke dag)

Vaak lijken mensen anders naar dingen te zijn gaan kijken, nadat er iets ingrijpends in hun leven is gebeurd. ‘Toen m’n schoonzus overleed, dacht ik: waar ben ik mee bezig.’ ‘De ziekte van ons zoontje heeft impact op ons hele gezin, in alles wat we doen.’ ‘Nadat ik ontslagen werd, kwam ik in een zwart gat terecht.’ ‘Na die zwangerschap, was mijn lichaam op en deed ik er twee jaar over om weer een beetje mezelf te zijn.’ ‘Toen ons huis afgebrand was, moest ik letterlijk opnieuw beginnen.’ ‘Sinds m’n burn-out, ben ik nooit meer op hetzelfde niveau gekomen als daarvoor.’

En dan komt het... (Bijna) iedereen heeft lessen geleerd door deze situaties.

Ze zijn anders naar dingen en het leven gaan kijken. Ze konden eindelijk hun wensen en dromen in vervulling laten gaan. Ze zijn veel meer bij de dag gaan leven. Ze hebben meer respect en begrip voor anderen. (Is het daarom dat lotgenotengroepen zo belangrijk zijn?)

En dat is het mooie: dan wordt shit vruchtbare mest. De nare situatie heeft uiteindelijk wel mooie dingen opgeleverd. Wijsheid. Tijd. Verbinding.

Ik vraag me regelmatig af: hebben we alleen eerst echt die 'shit' nodig om deze dingen te leren? MOET er echt eerst iets goed fout gaan, voordat we de waarde zien van onszelf, van het leven, van de mensen om ons heen? Zijn we zulke hardleerse mensen dat we zonder die harde lessen het niet snappen? 2017-06-01_0001Foto: een hoop olifantenshit is groot ;-)

Onlangs zag ik dit filmpje en het raakte me. Juist omdat ik hier veel over nadenk en dit een bijzonder voorbeeld is van 'shit als mest'. Linda is getekend én tot zegen!

De shit in je leven als vruchtbare mest. En dan kan veel shit nog weleens gunstig uitpakken!

En voor als je het in Bijbelse woorden wilt horen: ''Zij die in tranen zaaien zullen oogsten met gejuich" of "U hebt mijn klacht veranderd in een dans, mijn rouwkleed weggenomen, mij in vreugde gehuld'

Een zegenende getekende. Shit als mest.

Herken je dit in jouw leven?



Geïnspireerd geraakt door mijn blogpost? Deel hem via:

Facebook of Twitter


This thread has been closed from taking new comments.