Brief aan God

Aan mijn Vader in de hemel,

Het moment dat ik gevraagd werd om deze ‘brief aan U’ te schrijven, had ik zeg maar een ‘appeltje te schillen met U’. Mijn leven lag opnieuw in diggelen en man-o-man wat was ik boos en verdrietig. Wonden uit het verleden weer zo diep opengereten. Uit het diepst van mijn hart riep ik naar U: ‘waarom? hoeveel moeten we nog meemaken?’ maar het kussen wat ik erachter naar boven gooide, kwam niet verder dan het plafond.

Iemand schrok toen ik dit vertelde, maar ik zie het ook als bewijs dat U en ik geconnect zijn. Worstelen is een teken van groeien. ‘Every pain gives a lesson and every lesson changes a person’.

Misschien ben ik te eigenwijs, te koppig, dat ik worstel met U. Want eigenlijk weet ik al wie de Winnaar gaat zijn. Maar toch. Ik worstel. Ik worstel met de dingen die gebeuren. Ik worstel met de kerk. Ik worstel met het beeld van mezelf, het beeld van U. Ik worstel, God. En hierachteraan zeg ik: dank U dat ik met U mag worstelen. Dat ik mijn pijn, vragen, waaroms, verdriet met U mag uitvechten.

De afgelopen tijd was niet zo makkelijk, dat weet U. Jaren van veel verdriet en pijn en rouw. Mijn levensvaas heeft flinke scheuren en gaten opgelopen. En scherven doen zeer… heel zeer soms. Ik zie mijn moeder nog voor me, door m’n tranen heen, na ons eerste gezinsdrama: ‘Jon, raap jezelf bij elkaar, van scherven kun je iets heel moois maken.’

Maar wat ik niet zo goed begrijp God, is waarom er steeds opnieuw iets van en in mij moet breken of soms zelf oude scherven opnieuw en weer in duizend nieuwe stukjes moeten vallen. Hoeveel kan een mens op zijn bord krijgen? En tegelijkertijd besef ik dat mijn bord scherven nog niets is in vergelijking bij veel anderen op deze wereld. Maar nog steeds God, waarom zoveel hartenpijn daar diep van binnen? Heeft dit een reden?

Worstelen met de kerk: de plek waar veel mooie dingen gebeuren in Uw naam. Gelukkig heb ik hele bijzondere, mooie en onvergetelijke momenten in kerken meegemaakt. Onder andere dat eerste Avondmaal, met dat glas-in-lood- waar U doorheen scheen -moment. Of die keer dat ik mocht getuigen van Uw wonderlijke genezing van mijn 15 jaar ziek zijn. Toch is het ook de plek waar ik me zo tergend alleen heb gevoeld. Dat maakt het zo lastig want ja, Heer, ik wil U zoeken en vinden. Maar ik kom erachter dat ik U steeds vaker vindt op andere plekken naast de kerk. In de stilte bijvoorbeeld, als ik alleen ben. Veel mensen bij elkaar benauwen me steeds meer. Maar dank U dat U zich ook op zoveel andere manieren laat vinden… en als U me wil helpen bij deze kerk-issues, heel graag!

Ik zou graag eens met U aan tafel zitten en wat drinken. Ik zou deze vragen stellen, en nog een heleboel meer vragen. Die intense manier van leven als hooggevoelige, hoe leer ik dat om te zetten in een kracht? Waarom moet er diverse keren de pijn van een echtscheiding in ons gezin ervaren worden, was één keer niet genoeg? Kunt U een tipje van de ‘daarom-sluier’ oplichten over de bizarre dingen die in deze wereld gebeuren? Waarom bent U in de Bijbel niet duidelijker geweest over sommige ethische kwesties? Waarom moesten mijn moeder, tante en vader zo heel kort na elkaar overlijden? Maar ik denk dat ik halverwege mijn vragen zou stoppen, omdat denk dat ik weet hoe U zal reageren: stil en mij liefdevol aankijkend.

Ik stel me dat weleens voor namelijk, die ontmoeting tussen U en mij.

En terwijl ik me dit voorstel, krijg ik tranen in mijn ogen. Want die blik in Uw ogen ken ik. Die genadige ogen vol liefde. U keek me aan in het diepst van mijn pijn en huilde mee, want ook U werd gebroken en kent deze pijn. U maakte mij zo duidelijk dat er oneindig veel genade is, ook voor mij. U gaf mij een man - een uitdagend exemplaar, dat wel, maar ik kon geen betere treffen om het leven mee te delen. U heeft me mijn gezondheid weer opnieuw teruggegeven. U laat steeds opnieuw een lied in mijn hoofd zingen, dagenlang. Tot ik besef dat U dat bent die spreekt. U geeft mensen om van te houden. Een fijne plek om te wonen. Dieren om van te houden. Werk om mijn talenten te gebruiken. Dat is genade.

Onlangs nog, zorgde U er op een wonderlijke manier voor dat ik een boek in handen kreeg over ‘Gebroken leven’. ‘Het zaad breekt om ons het graan te geven. De aarde breekt om ons de oogst te geven, de hemel breekt om ons de regen te geven, het graan breekt om ons het brood te geven. En het brood breekt om ons feest te geven.’

Het wonder vindt plaats in het breken. Dat was Uw antwoord op mijn vragen. U kijkt dwars door mijn scheuren en scherven heen. Wilt U alstublieft Uw licht laten schijnen door de ‘cracks of my life?’ U geeft elke dag genadegoud om deze scherven te lijmen. Hier ben ik als een gebroken vaas. Met Uw genadegoud.

Duizendmaal dank, ja tot in eeuwigheid dank.

Uw dochter.

[Ik was gevraagd door Wijzinzoekers om mee te doen met 'tien brieven aan God'. Tien mensen met verschillende overtuigingen. Wil je deze brieven terugluisteren? Dat kan.]

Brief van David Renger is op video opgenomen. De rest is er in audio!