Mijn oma: beeld-docu

Al een paar jaar loop ik met het idee om foto's te maken van mijn oma - en dan vooral als ze in haar tuin loopt. Ik bedenk dat 's winters, maar zodra het zomer is, zit mijn agenda zo vol dat ik het weer vergeet. Soms wordt dat uitstelgedrag getriggerd, en dat gebeurde bij mij door een documentaire workshop te volgen. (Doc20) Door verschillende sprekers werd dat smeulende vuurtje weer flink aangewakkerd. Alles is nu, wacht niet.

Mijn oma is inmiddels 94 en de enige 'voorouder' die ik nog heb. Mijn ouders en andere opa's en oma leven niet meer. Dat maakt me bewust van veel elementen van deze 'levende herinnering'.

* Met mijn komst in deze wereld, werd mijn oma voor het eerst oma. Een mijlpaal waar ze het regelmatig over heeft gehad. * Als twaalfjarige stond ik bij/met haar achter de kraam op zaterdag om 'reform' te verkopen en veel klanten dachten dat zij mijn moeder was. * Omdat mijn opa en oma nog relatief 'jong' waren, konden we vaak bij hen logeren. De pis-pot naast ons bed in de koude slaapkamer, de snoepjes en stiften/kleurplaat die s morgens klaar lagen als je stil en lief was. Trollen en ET-mannetje om mee te spelen. * Van mijn 21e tot mijn 24e heb ik in een bakhuisje achter mijn oma's huis gewoond. Kortom, deze oma heeft in mijn leven een aanzienlijke rol gespeeld.

Dus. Ik ging naar mijn oma, en nam mijn camera als extra 'oog' mee. En al houdt ze niet van mijn camera, voor deze 'opdracht' mocht het. Kijk en geniet maar mee. Krant lezen... ... terwijl de melk warm wordt. Handje vol pillen (mijn opa en vader en meer familieleden hebben met reform op de markt gestaan). En ze drinkt absoluut geen water uit de kraan, want daar zit echt zoveel troep in ;-) Een van haar katten aaien. Die tuinstoel staat in de woonkamer zodat ze 'gemakkelijk' kan telefoneren of kerktelefoon kan luisteren. Haar 'kantoortje' - deel van de woonkamer. Met mooie herinneringen aan Zwitserland. Mijn oma heeft veel gekalligrafeerd en de kunst van het boekbinden verstond ze ook goed. Naar buiten. Bij haar tuinhuisje in de zon zitten. Beetje in haar groentetuintje rotzooien. Dat is waar ze blij van wordt. Achteraf... heb ik deze serie precies op tijd gemaakt. Net voor de C-maatregelen van kracht werden en net voordat mijn oma op een stoel ging staan op een spijker in de muur te slaan. Dat moet makkelijk kunnen als je 94 bent toch? Je raadt het al, ... en inderdaad ze viel en brak haar heup. Van ziekenhuis naar revalidatie-centrum naar woon-zorg-boerderij. En dat is een hele verandering. Die aan alle kanten zeer doet en schuurt. Via mijn insta hebben m'n volgers al iets kunnen zien van de picknick, het bezoek aan haar huis voor een uur. Naar huis gaan zit er waarschijnlijk niet meer in, ook met de toenemende dementie. Ik ben dus blij dat ik naar m'n intuitie heb geluisterd en gegaan ben. Misschien denk jij: oh, dit zou ik ook willen van mijn ouders of grootouders! Misschien een oude oom of tante. Al die kleine karakteristieken, de handelingen die in je netvlies gebrand zijn, die tijdloze voorwerpen in huis.

Ook voor zo'n shoot mag je zeker contacten. Tijden zijn op dit moment anders, dat snap ik. Ik kan ook met deze shoot die 1,5 m houden, dus je kunt me boeken.

En ik ga je nu al vertellen dat deze beelden meer waard zullen zijn/worden dan je ooit zult denken! Koop als gezin of familie met elkaar zo'n shoot. Omdat mensen en hun verhalen het waard zijn om onthouden te worden. Nu het nog kan. Want je weet niet hoe het morgen zal zijn.

 

P.S. Het spijt me: er gaat iets fout met het lettertype (rood en grootte) en de foto's met deze blog. Maar we krijgen het niet opgelost.

 


Geïnspireerd geraakt door mijn blogpost? Deel hem via:

Facebook of Twitter


This thread has been closed from taking new comments.