Herinnerings- fotodocument Neels en Vanda
- 12 maart 2024 · Geen reacties · Love & Happiness Travel & Explore
Al een paar keer heb ik laten doorschemeren, dat ik in Zuid-Afrika een mooi project heb gemaakt. Vandaag laat ik hiervan iets zien op de blog!
Deze twee lieve mensen zijn mijn 'bonus-ouders' - en wonen in Zuid-Afrika in mijn geboortedorp. We kennen elkaar al ons hele leven, ik ben er altijd zo welkom geweest en later ook met Sjoerd. Als ik in de houten gang loop, die dan zo kenmerkend piept en kraakt, of in de 'blauwe slaapkamer' slaap, weet ik het: ik ben weer thuis.
Afgelopen januari bleef ik een weekje langer dan Sjoerd en bracht de tijd door bij deze oom Neels en tannie (tante) Vanda. Ik vertelde het van het idee waarmee ik bezig was: een fotoreportage maken van 'oudere mensen' van het gewone, alledaagse leven. Als een herinneringsdocument, voor nu - en later. En ik vroeg of ik dat ook van hen mocht maken.
Hoewel ze totaal niet houden van in the picture staan, begrepen ze diréct waarom dit waardevol is. 'Dis goud werd', (dit is goud waard) zeiden ze.
Dus ... mijn camera lag binnen handbereik en zo met enige regelmaat maakte ik foto's. Geen geposeer, niet je beste kleren aan, gewoon... het alledaagse: daarin ligt zoveel kracht en schoonheid!
Want juist dat gewone alledaagse is dat wat je beste herinneringen geeft als het er niet meer zal zijn!
Een selectie van die 'gouden' beelden laat ik vandaag aan jullie zien.
Even overleggen in de keuken.
Tannie Vanda is heel sportief: wandelen, golfen, mountainbiken...
... en voor elke activiteit heeft ze mensen met wie ze dat doet.
Oom Neels werkt hard en veel: ook al is ie 73: met pensioen gaan is 'een dingetje'. Uren per dag werkt hij zo, vanuit z'n bed.
... en dit is een foto van 's avonds laat.
Gelukkig ook tijd voor een 'gamepie Catan'. Als we daar zijn, is het geen vraag óf maar wánneer en hoevaak we het spelen ;-)
Voor het eten maken ze met iedereen die aan tafel zit, met hun handen een kring, de tafel rond en zo bidden we. Ik vond dit een mooi beeld: het handen vasthouden... Ze zijn al ruim 50 jaar getrouwd. Gewone handen die zoveel hebben gedaan en meegemaakt!
Het beste advies na 50 jaar huwelijk?
"Wees bewus jy is twee mense. Jy verskil dalk van opinie. Moenie die ander probeer oortuig nie."
De liefde voor het 'die bos en die veld' heb ik deels ook van hen meegekregen: kijken, luisteren, ontdekken... We gingen een middag naar een 'wildsboerderij'.
En oom Neels vertelt en vertelt en vertelt. Het ene verhaal na de andere... 'Ken jy daai storie? Nee?' En dan komt er weer een mooi, sterk, leerzaam verhaal.
Dit is ook typísch oom Neels: dingen oprapen, bekijken, ruiken, proeven... Een echte ontdekker.
Hoeveel vuurtjes heb ik al met hen mogen maken? Hoeveel keer 'gekuier en gebraai?' Dit is ook een van de dingen die de kinderen en de kleinkinderen zullen onthouden: fikkie stoken met opa in het bos!
Weer zo'n typerend beeld: de Stork-margarine, stapel boterhammen en 'braaibroodjies' maken. (kaas, tomaat, ui, chutney of mayo)
''n glasie rooi wyn of 'n bier of brandewyn en dan kuier ons heeeerlik!'
Oom Neels heeft heel veel hobby's. HEEL HEEL veel. Z'n brede kijk en interesses zie je onder andere daarin tot uitdrukking komen. Samen met Koos werkt hij in de moestuin.
De eerste granadilla (passievrucht) oogsten
Kan Landrover ook een virus zijn wat nooit over gaat? Dan heeft oom Neels dat ;-) Er staan er namelijk een stuk of 10-12 op het erf en heeft met elke landrover nog plannen voor reparatie.
Zo mooi om hem te zien vertellen over 'deze landrover komt hier vandaan, die landrover heeft alleen een nieuwe versnellingsbak nodig, die heb ik samen met een vriend uit het noorden van Namibië gehaald...'
Oom Neels werd steeds enthousiaster van het idee dat hun leven in beeld werd gevangen. En zo moest natuurlijk ook de voorbereidingen voor het vliegvissen op de foto. De vliegjes zelf maken, de hengel perfect instellen... Wij hebben overigens met oom Neels op de móoiste plekken in de bergen en heldere riviertjes de kunst van het vliegvissen geleerd.
Het enige écht bobotie-recept opzoeken in de 'kook-en-geniet'. Mijn moeder had die kookboeken ook!
Terwijl tannie Vanda de uien en gehakt bakt...
... knipt oom Neels wat citroenbladeren van de boom. (prima alternatief voor laurierbladeren)
Tannie Vanda is een gemeenschapsmens met een groot rechtvaardigheidsgevoel: ze helpt, ze onderneemt... Hier helpt ze de buurvrouw met een probleem.
Heel karakteristiek dit... De vaas met protea's, het tafelkleedje, de stoelen en het bellen...
Ik heb de tijd genomen om gesprekjes met hen aan te gaan, vragen te stellen. En zinnen daarvan opgeschreven. Aan de kinderen en kleinkinderen heb ik gevraagd welke woorden en/of zinnen bij (o)pa en (o)ma horen. Zo mooi om die op een rijtje te zien... en het mooie is: iedereen herkent de woorden!
Zo heb ik een prachtig boek gemaakt met deze beelden én de tekst als verrassing voor hen, wat ik hen in mei zelf mag overhandigen. Want... ze komen bij ons op bezoek! Daar kijk ik heel erg naar uit natuurlijk.
Ik hou namelijk heel erg veel van deze 'zuidafrikaanse bonus-ouders'. Ik kan altijd bij hen terecht, accepteren me zoals ik ben en heb al zoooveel met hen mogen meemaken. Veel om te koesteren en daarom blij met deze serie op hun eigen erf. Want ook dat zal over een jaar of tien wellicht heel anders zijn...
De laatste ochtend nog even een foto van samen (en van beide alleen), dan maar drie minuten 'poseren' toch?
Kun je het voorstellen hoe het zou zijn om zo'n soort serie van jezelf - je ouders - of je grootouders te hebben?
Met koffie in dát specifieke kopje, de krant erbij, de karakteristieke handelingen die jou jou of hen hen maken.
Het is mijn verlangen om meer van dit soort shoot voor mensen te mogen maken. Als een tastbaar bewijs waardoor herinneringen aan het gewone, het alledaagse leven (wat onbewust zó waardevol is) springlevend blijven!
Via mijn nieuwsbrief heb ik dit al een beetje verteld én ook zo'n shoot verloot. Binnenkort mag ik een mooi, raak verhaal van een kleindochter met een oma fotograferen. Omdat het nu nog kan...
Denk je nu: wauw... dit is echt zo mooi. DIT WIL IK.
Dit is zilver en wordt zeker weten ooit goud?
Het kan ook zijn dat je denkt: 'ik zou het wel willen, maar hoe krijg ik mijn ouders zo ver?' Bel me maar eens, er is vast een invalshoek te bedenken. Bovendien denk ik dat ik de vaardigheden in huis heb dat mensen zich heel snel op hun gemak voelen; dan komt het echt goed!
Bel of mail me maar met vragen hierover!