Met m'n tante op stap naar Venetie

Jaren geleden hebben we het er eens over gehad, ‘samen in een stad fotograferen.’ Was er nooit van gekomen, tot afgelopen weekend!

Ik heb namelijk een lieve leuke gekke tante, en ze heet Gineke. Ze is de tante van wie ik de liefde voor fotografie geleerd heb, altijd was ze in de weer negatieven en met stapels zwartwit foto’s. Ik heb er heel wat in mijn foto-albums zitten. Zij nam mij ook mee om voor het allereerst een film in het filmhuis in Wageningen te gaan kijken: ‘Quelqu’un cherche son chat.’ Ze nam me mee naar musea en leerde me naar kunst kijken. Ik kon en kan uren luisteren naar haar reisbelevenissen: in Marokko in een wagon met schapen zitten, zee-egels leren klaarmaken van een vissertje, logeren bij mensen in de woenstijn… En over sommige dingen praat je met een tante makkelijker dan een moeder. Kortom, mijn tante Gineke is een schat en ze heeft in mijn leven veel betekend. We hebben o.a. door het overlijden van mijn moeder gezien dat je sommige dingen niet moet blijven uitstellen, dus… gingen we nu toch echt samen op reis. Naar Venetië! Natuurlijk gingen de camera’s mee. Helaas brak Gineke anderhalve week voor we gingen haar rechterpols, dus fotograferen ging niet heel makkelijk. Ik heb mezelf een mooie uitdaging gegeven: ik heb alleen met mijn 50mm Sigma-Art lens gefotografeerd: dat is een beperking omdat je niet kunt in- of uitzoomen, maar tegelijkertijd ook een uitdaging! We hebben rondgezworven door de straten van Venetië, hebben delen van de ‘la Biennale‘ bezocht, genoten van de omgeving, de andere toeristen, op terrasjes gezeten, naar het strand geweest en in de zee gezwommen, en ondertussen veel gepraat. Over haar leven, haar reizen, over het leven vroeger bij hen thuis, opa en oma, en dat was onwijs tof en goed! En wat vond ik het gaaf dat Gineke me meesleepte naar al die exposities van de Biennale. Geweldig inspirerend! Deze inzending vond ik -van die we gezien hebben- wellicht het meest indrukwekkend. Drie grote ruimten waren met rode touwtjes en sleutels als spinnenwebben omgetoverd.   Met haar gebroken pootje heeft ze toch nog wel wat gefotografeerd ;-) We zijn ook nog naar Murano en Burano geweest. Vooral op Burano werd ik helemaal vrolijk van al die leuke kleurtjes! Haar sms-je toen we thuis waren, zei alles: ‘liefje, t was geweldig.’ En dat was het!