Sjoe, dis baie niks. De grootsheid en veelheid (baie = veel) van niets is onbeschrijfelijk. Kilometers uitgestrektheid. Kilometers vlakten.
Deze blog gaat hierover. Hoe ongelofelijk bijzonder het niets is.
En hoe reusachtig en koninklijk baobab-bomen zijn.
Khubu Island (of ook wel Lekhubu) daar wilde ik zooo graag weer heen. Twintig jaar geleden was ik daar geweest, en wat ik me herinnerde aan de plek was bijzonder. In de zomer (natte seizoen) staat hier water en is het een broedplaats voor duizenden vogels. 's Winters staat het droog, is het een bizar grote zoutvlakte, en kun je met de auto naar Khubu-island rijden. Het eiland met de Baobab-bomen. Dus kwam Khubu-Island op onze route door Botswana waar we drie weken gekampeerd hebben met een groep mensen. (Klik op de rode letters / link om de vorige blogs te lezen.) Dat moment dat je een paar uur door de bush op diepe mulle zandwegen heb gereden en dan op die zoutvlakte komt. We rennen, en we voelen en proeven en ruiken. Het kraakt onder je voeten, het smaakt zoutig, je kunt stukjes optillen...Daar gaan we over de kilometers en kilometers zoutvlakte. Blijf op de plekken waar andere autobandensporen staan, want er kan ondergronds water blijven staan en dus een soort drijfzand vormen. Hier word je stil van... die vlakte. Die stilte en uitgestrekheid. Dat bijzondere niets. En dan ligt daar in de verte...
Khubu-Island.Waar deze reus triomfeert, met nog een heleboel andere reusjes en reuzinnetjes. Volgens een legende van de bosjesmannen is deze boom voor straf door de goden uit de hemel op aarde gegooid en op zijn kop terecht gekomen. Daardoor lijkt het alsof de wortels in de lucht steken (en de kruin in de grond staat). De bomen kunnen heel erg oud worden en wel tot 25 meter hoog en een stamomtrek van maar liefst 34 meter! De boom slaat water op in de dikke stammen tijdens het natte seizoen om zo het droge seizoen te kunnen overleven. De volgende dag ga ik eerst alleen op verkenningstocht. Er is hier toch niets en niemand (niet echt gevaar) en ik wil echt genieten van het alleen zijn in de stilte. In de middag gaan we klimmen en klauteren. Want die grote baobab-reus is hol van binnen. Dat moet ontdekt, beleefd en gevoeld worden! En als de eerste man er in wil gaan, schrikt ie zich een hoedje van een grote uil die naar buiten vliegt ;-) Baobab-vruchten zijn mooie voorwerpen, voor de sier, en je kunt ze ook eten (kremetart ook wel genoemd). Door de droogte van het afgelopen jaar in zuidelijk afrika zijn er veel en veel minder dan normaal. Een uitdaging om er toch een te pakken natuurlijk ;-) Deze middag heb ik ook bewust tijd genomen om te genieten van de sunset bij de reuzen-bomen. De kleuren zijn dan op z'n mooist. De volgende dag gaan we verder. Op naar de volgende memorabele plek met baobab-bomen, namelijk Baines Baobabs. En zo af en toe komen we langs nederzettingen (vaak boeren). Jij en ik kunnen ons echt niet voorstellen hoe het is om zo in het 'niks' te wonen. Zo ver van de bewoonde wereld. En komen we weer bij de niksige eindeloosheid uit. Knisperende zoutvlakten. Kijken tot de horizon. Adem kunnen halen tot in je diepste binnenste. We kamperen met vier auto's weer bij/onder een paar baobabs maar 's omdat het licht 's middags zoooo mooi is, trekken we met de Elefender (onze landrover) er nog even op uit om deze bizarre omgeving beter te ontdekken. Zo zien we regelmatig olifantensporen. Niet vers, maar dan toch. Dus olifanten lopen ook over deze kilo- en kilometers vlakte. Elephant-tracks and our shadows.En toch... Die veelheid van niets waar alles hetzelfde lijkt maar alles anders is. Elke paar kilometer heeft z'n eigen kenmerken: stekeltjes zout, bergjes zout, meteoriet-gesteente... werkelijk 'niets is zo veelzijdig'. En als je je afvraagt wat er op ons dak ligt? Een Toyota-bullbar ;-), zegt de Landrover trots. Vergelijk onze auto met de bomen.Of Dianne als mensje bij deze bijzondere baobabs of 'apebroodbomen'. En dan gaan we weer verder. Op weg naar het volgende avontuur. Volgende blog maar eens wat van de 'wilde dieren' laten zien!