Ruim twee jaar geleden zat ik op de bank. Onze witte bank waar ik tot die tijd eigenlijk nooit zat. Met een kop thee. En heel veel tranen. Ze bleven maar komen, te pas en te onpas. Die tranen. Ze vulden m'n koppen thee af en toe bij. Oktober 2015 was een hele donkere maand. Ik kón niet meer. Ik kon níets meer. Ik weet nog heel goed dat ik daar dan zat en dacht: dit is het begin van een niet-leuke periode, maar ik zal hierdoor heen moeten en vast een heleboel (moeten) leren. Dus, laat maar komen dan. En het kwam. In grote golven. Veel slapen en tegelijkertijd ook slecht slapen. Oneindig moe zijn. Mega-vergeetachtig. Echt, tijdens m'n wekelijkse boodschappen meer dan 10 keer je wagentje kwijt zijn en bijna wanhopig de winkel uit willen rennen. Geluiden slecht verdragen. 'k Overzag de hele gewone activiteiten niet meer.
Inmiddels zijn we ruim twee jaar verder. Twee lange jaren met mega-veel gebeurtenissen. Sommige dingen zijn weer goed gekomen, op andere vlakken zal ik een beetje 'gehandicapt' blijven. Geeft niet. En ik heb geleerd. Met vallen en opstaan. In willekeurige volgorde:
Misschien voel je dat op 'het randje' zit, misschien wil je een burn-out heel graag voorkomen: een burnout komt niet door hard werken. Durf naar de onderliggende oorzaak te kijken: https://www.365dagensuccesvol.nl/nl/nieuws/waar-is-jouw-burn-out-een-dekmantel-van/7751/
De wereld is in rep en roer, de ene na de andere ramp en oorlog... en als we dichterbij huis blijven: ook in Nederland is het verre van rustig. Wat kun…
Een grote, diepe sprong! Op zoek naar schatten, naar wijsheid, naar het onbekende. Ik ben al een heel aantal keer begonnen met deze blog en steeds raak…