Interview: ‘Het waren vijf loodzware jaren’

(Dit interview is in februari op www.mijnkerk.nl gepubliceerd en ik dacht: op mijn blog mag ie zeker ook ;-))

De laatste jaren van Jonnekes leven waren een rollercoaster met het overlijden van haar ouders en tante, scheidingen in het gezin en een burn-out… Het zorgde ervoor dat ze een paar opmerkelijke keuzes maakte. ‘Het waren vijf loodzware jaren, maar het heeft me veel gebracht.’

‘De afgelopen vijf jaar waren woestijnjaren,’ vertelt Jonneke, fotograaf en zelfstandig ondernemer uit Putten. ‘De woestijn verandert je. De hitte, de wind, de eenzaamheid en de duisternis zorgen ervoor dat je jezelf en de wereld om je heen ziet zoals het is: naakt. Dat proces is confronterend, schrijnend, zuiverend, en uiteindelijk bevrijdend.’

Kun je vertellen hoe je burn-out bent geraakt?

‘Voor hard werken ben ik nooit bang geweest. En als ZZP’er (fotograaf, red.) heb ik ook heel hard gewerkt. En ik denk dat ik nog steeds in diezelfde werkstroom zou zitten als de heftige gebeurtenissen niet gebeurd waren.

Achteraf gezien was mijn leven overvol met werken en rennen voor alles en iedereen. Dan is er geen reserve en ruimte wanneer je geconfronteerd wordt met ziekte en dood. Een half jaar later kon ik alleen maar huilen en met een kop thee op de bank zitten. Ik voelde dat het diep zou gaan, en ik was bang. Tegelijkertijd heb ik gedacht: het wordt moeilijk, maar laat maar komen. Blijkbaar moet ik nu heel veel leren. En dat heb ik gedaan.’

Hoe ben je er weer bovenop gekomen?

‘Het was opmerkelijk hoe ik op verschillende manieren bemoedigd werd. Soms door een lied op de radio en soms door een bijbeltekst. Het is gebeurd dat op een dag dezelfde boodschap wel drie keer tot me kwam. Hierdoor heb ik ervaren dat God mij heeft vastgehouden in die donkere periode.

Daarnaast voerden mijn man Sjoerd en ik in die tijd een aantal coachingsgesprekken. Hierdoor kregen we weer duidelijkheid over: wat kunnen we, waar staan we voor en waar worden we blij van. Voor ons persoonlijk, maar ook voor ons samen. Daar paste een nieuwe woonplek bij en toen we ons huidige huis in de polder met een atelier gingen bezichtigen, hadden we allebei heel sterk het gevoel: dit is het.

Maar tegelijkertijd leek het ook een mission impossible (voornamelijk qua prijs en financiering). Een voor een vielen de bezwaren weg en kon het hele feest alsnog doorgaan! We hebben letterlijk en figuurlijk ‘lucht’ gekregen in de polder en kunnen stap voor stap onze nieuwe plannen en doelen vormgeven.’

In welk opzicht heeft je geloof je geholpen in dit proces?

‘God gebruikt vaak mensen om je iets te leren. Zo kwam ik ‘toevallig’ bij iemand terecht die me heeft geleerd om op een goede manier om te gaan met prikkels in het leven en die me de waarde leerde van ‘zijn’. Jahweh betekent: ik ben en ik zal er zijn. Wij zijn beelddragers van God. En wat doen wij? We vergeten het stukje ‘ik ben’ en zitten continue in de ‘ik zal er zijn- modus’. Ik zal er zijn voor m’n werk, voor de kerk, voor alles en iedereen.

Maar het gaat om: Ik ben. Ik ben geliefd. Ik mag zijn en alle dingen om mij heen mogen zijn. De mooie, minder mooie, toffe en moeilijke levensmomenten. Als jij en al die dingen er mogen zijn, dan geeft dat enorm veel vrijheid!’

Hoe kijk je naar 2018?

‘De lessen die ik geleerd heb, wil ik graag delen. In februari en maart organiseer ik samen met anderen laagdrempelige thema-avonden, o.a. over ‘tegenwind maakt je vleugels sterker’. * In april organiseren we een lang weekend naar een ‘hutje-op-de-hei’ in Hongarije om letterlijk te unpluggen. Daarnaast houd ik in het atelier bij ons huis regelmatig inspiratiedagen waarin je op een creatieve en speelse manier leert kijken naar jezelf en de wereld om je heen.

Door alles van de afgelopen jaren heb ik geleerd de kleine dingen, zoals tijd doorbrengen met mensen van wie je van houdt, de natuur en thuis meer te waarderen. Sjoerd en ik drinken aan het begin van de dag bijvoorbeeld bijna altijd een kop koffie en thee op bed samen. Ik besef dat zulke ‘kleine’ dingen eigenlijk de ‘grote’ dingen van het leven zijn.’

Jonneke Oskam, www.jonneke.nl