Toekomstperspectief in Burundi

Twee jaar. Twee jaar zit er tussen ons vorige bezoek en het bezoek onlangs aan het dorp Karurama. Twee jaar geleden troffen we een dorp vol mensen met heftige verhalen, veelal getraumatiseerd en zonder veel hoop voor de toekomst: http://jonneke.nl/2017/11/maak-kennis-heuvelbewoners/

Wat was het tof om gezichten te herkennen! Ik hen en zij mij. Om weer terug te zijn in het dorp, waarvan je aan zoveel ziet en voelt: hier is groei! Want een ding is duidelijk: de hulp die de ZOA hier geeft en gegeven heeft, is niet voor niets! Daar vertel ik heel graag meer over. Ga je er even goed voor zitten?Deze foto is in oktober 2017 genomen.Deze foto november 2019. Snap je dat ik positief verrast was door 'het vele groen' toen ik aankwam hier?Wat is er in de afgelopen twee jaar gebeurd? In het kort: 1. mensen hebben nagedacht over hun toekomst, met hun mogelijkheden en talenten > die droom wat ze willen hebben ze uitgetekend en hangt in hun huis. (PIP- zie verderop in de blog!) 2. ze hebben een vaktraining kunnen volgen: kapper/timmerman/ondernemen/naaien/ en nog maar op! 3. ze hebben een jaar lang een financiele ondersteuning gekregen om in elk geval 'te eten'. Als die steun er niet was geweest, was niemand naar de training gekomen omdat je geld wil verdienen om te eten. 4. zijn er zelfhulpgroepen opgezet, met als doel: met een groep een spaarpotje maken waaruit geleend kan worden. De groep mensen die we de vorige keer uitgebreid geinterviewd hadden, is de eerste groep die ik weer spreek. De informatie van de vorige keer, heb ik erbij en we kunnen bespreken hoe het nu met hen gaat. Hoe kijken ze terug op de afgelopen twee jaar, welke stappen hebben ze gezet, wat hebben ze met de hulp van ZOA kunnen doen en met welke problemen hebben ze nog te maken? In een volgende blog laat ik deze mensen 'aan het woord' en vertel ik hun verhalen. Wat een hoopvolle verschillen hebben we gehoord! Maar er waren ook heftige kanten: ;ant een van de grootste 'spelbrekers' om hun dromen te verwezenlijken is ziekte. Van henzelf, van de kinderen, van andere familieleden. Maar daar kom ik ook in een volgende blog op terug.De foto's die ik twee jaar geleden gemaakt had, heb ik afgedrukt en meegenomen en uitgedeeld. Een feestje! .... er was ook een moeder die op de foto stond met een 'baby aan haar borst'. Dat kindje heeft het niet overleefd en dan besef je dat die foto wellicht het enige tastbare is wat ze heeft van dat kindje.Veel mensen lieten me trots hun mangoboom met mango's zien... er is weer leven, er is hoop! En ook de hele middag hebben we weer met een groep mensen gepraat. Hoe gaat het nu? Wat gaat goed en waar loop je tegenaan? Die PIP training: Project Implementatie Plan gegeven door de ZOA. Kort gezegd: Je tekent je huidige situatie, en de situatie waar je naar toe wil. Dan krijg je handvatten hoe je talenten en mogelijkheden van gezinsleden kunt betrekken en hoe je een planning maakt voor deze jaren.Hoe tof is het om bij dit huisje (na 1 jaar PIP!) al groenten, geiten en een wc te zien. Nog een paar elementen te gaan de komende tijd.  Dit. Dit raakte me. Omdat Vanessa Wijnberger en ik bezig zijn met een toffe verdiepingsworkshop en dit daar zo goed in/bij zou passen! Want iedereen kan werken aan zijn toekomst: kleine of grote stappen. Wordt vervolgd ;-) Wij kunnen leren van de Burundezen! Wij gaan ook PIPPEN!   Deze jongens hadden nooit kunnen bedenken nu eigenaar van een fiets te zijn! De PIP en de steun heeft ervoor gezorgd dat ze 'fietsondernemers' zijn geworden: vrachten vervoeren voor anderen en daarmee een prima boterham kunnen verdienen! Dat ze zuinig zijn op hun fiets, zie je aan het feit dat ze deze goed onderhouden en zelfs wassen met limoen! (voor het blingbling-effect)De vorige keer gaf iedereen aan 'boer' te willen zijn. Want een Burundees is boer in hart en nieren. Maar op een klein stukje grond is dat best lastig om 'genoeg te verbouwen'. Toch vind ik het bijzonder om overal fruitbomen, mais en nog meer gewassen te zien groeien. Onkruid plukken: jong geleerd, oud gedaan.Een volgende verbetering was dat er echt veel meer dieren waren: kippen, varkens, geiten in allerlei maten... en dat geeft aan dat er groei is, dat de mensen met hun toekomst bezig zijn. Dat de geitjes gewoon in huis lopen of zelfs verblijven in een van de slaapkamers ;-)Gelukkig zagen we ook op veel plekken aparte onderkomens voor de dieren.Zo ziet een slaapkamer eruit.     Een winkeltje beginnen... deze man heeft het gedaan. SUPERtrots was hij.  Onze afgedankte schoenen die via containers afrika binnenkomen? Dit gezin weet er wel raad mee en begon een heuse schoenwinkel.    Kinder-nagelstudio ;-)   Karurama, met uitzicht op de heuvels van Congo. Voor mij HET bewijs dat verbetering mogelijk is, en het mogelijk is om te veranderen!Mijn oproep op facebook om tekeningen te maken voor deze moedige mensen, werd zo mooi beantwoord: een heleboel klassen, van kleuters tot groep 8, op diverse scholen hebben de mooiste tekeningen gemaakt. Dat was zo zo tof! Iedereen was reuzeblij - en trots met deze 'eenvoudige' blijk van medeleven.

Voor dit project worden er weer zalmen verkocht! Je hebt nog een paar dagen om mee te doen: jij geniet van de allerlekkerste zalm (en als je me niet geloofd: proef zelf maar!) en de mensen van Karurama kunnen we weer een stap verder helpen op weg naar een betere toekomst! Er zijn nu 160 zalmen besteld... zouden we de 200 halen? DOE OOK MEE!

Voor als je niet kunt wachten en nog meer foto's van de reis wil zien: https://jonneke-oskam-jonneke-oskam.smartslides.com/best-of-burundi