Zij vertellen...

Waarom ga je die mensen daar helpen? 't Helpt toch niks. Dat hoor ik regelmatig om me heen ja. Twee jaar geleden kwamen we voor het eerst in Karurama: toen wisten de mensen nog niet dat ze daadwerkelijk hulp & training zouden krijgen.

De mensen die we twee jaar geleden geinterviewd hebben, zie ik dit keer opnieuw. Het is herkenning, en dat is bijzonder. In deze blog laat ik zien wat zij de vorige keer vertelden en wat nu:

2017: Neem Rose (54 jaar). Inmiddels 5 keer gevlucht en in 5 opvangkampen gezeten. Haar man en haar 10 kinderen (!!) kwijtgeraakt door het geweld of honger of ziekte. Nu woont ze bij haar laatste zoon in huis. Ze is blijvend gewond geraakt aan haar benen en loopt nu met krukken. Als we vragen naar haar droom, antwoord ze: ‘ik zou zo graag een ‘business-women’ willen zijn en een fiets hebben waardoor ik me makkelijker kan verplaatsen.’ Ze herhaalt het nog een keer: ‘please, wil je kijken of je voor mij zo’n driewielfiets kunt krijgen?’ (wat heb je dan opgebouwd als je je halve leven in een vluchtelingenkamp gezeten hebt?) 2019: Rose was voor mij een van de voorbeelden van 'uitzichtloosheid'. De blik in haar ogen, haar blijvende invaliditeit. Nu ontmoet ik een andere Rose.

         2017: 2019: 2017: 2019: 2017: 2019: 2017: 2019:

2017: Drie vrouwen, met allemaal een kind aan de borst. Weinig hoop dat er nog iets van hun leven te maken was. Deze mensen hebben we in het algemeen geinterviewd en ik weet nog dat we stil werden... hoe moet dit verder? Nou kijk maar eens naar de verhalen van deze drie vrouwen! Of hulp helpt? Nee, je kunt niet de wereld veranderen. Je kunt wel de wereld voor een mens veranderen. Geef hen geen vis, maar een hengel. En als dat lukt groeit er van alles: inkomsten, zelfvertrouwen, geluk, dieren... In dit geval maakt dat alles uit!

De foto's die ik twee jaar geleden maakte, had ik uitgeprint en gegeven aan hen. [video width="1920" height="1080" m4v="http://jonneke.nl/wp-content/uploads/2019/12/IMG_0574.m4v"][/video]

Goed weekend!