Albanie - land met veel gezichten

Albanie: misschien niet het eerste land waar je naar toe zou gaan. Mijn vriendin en ik wilden begin dit jaar graag een weekje op pad: we houden allebei van fotograferen, van de zon, zee, en nieuwe dingen ontdekken ('maar niet te gek of eng', zou m'n vriendin zeggen) en het liefst niet te duur en niet te ver weg. Zo kwamen we toch weer bij Albanie uit.
Ik kwam erachter dat ik de foto's van onze trip in april wel op mijn computer had gezet, maar nooit uitgezocht/geedit. Hoogtijd om dat eens bij te werken in het najaar. En eigenlijk gewoon te gaaf om er geen blog van te maken! Dus daar komt ie: ga je mee op avontuur!?

Albanie heeft ons in meerdere opzichten verrast. Tot 1991 was het land communistisch - en dat is dus nog maar 'kort' geleden. -verderop meer daarover-
Nederland is 1,5 keer groter dan Albanie, reizen is dus goed te doen qua afstanden. De wegen zijn soms heel goed, soms gewoon bar slecht. Het land telt slechts 2,8 miljoen inwoners waarvan er ongeveer 1 miljoen in de hoofdstad Tirana wonen. En dan komt het... in 2022 waren er 5 miljoen toeristen, in 2023 10 miljoen. Toerisme is dus booming business en dat was - zeker aan de kust- goed merkbaar. Er wordt gebouwd, gebouwd, gebouwd: echt, je houdt niet voor mogelijk hoeveel resorts, hotels en andere complexen uit de grond gestampt worden daar. Volgend jaar 20 miljoen toeristen, vermoed ik ;-)
De prijzen van eten overnachten varieren van 'heel goedkoop' tot 'heel duur'. B&B van € 20,- per nacht kan zeker, voor € 40,- heb je meer luxe of mooiere plek en als je wil, kun je ook € 200,- betalen. Met z'n tweeen lunchen of dineren (en dan heb je echt dikke prima gegeten!) varieerde tussen de tien en veertig euro. En hoe leuk is het om weer eens met echt ander geld te betalen, namelijk de lek!
Ze spreken Albanees en zeker in de bergen spreken zeer weinig mensen ook engels. Het is soms echt handen en voetenwerk. Hoe meer toerisme, hoe beter je ook met engels terecht kunt. Toch vonden wij het juist zo leuk als we met handen en voeten en soms google translate (al heb je niet overal bereik) moet communiceren!

Een bijzondere ontmoeting. Luister maar... Terwijl ik de schaapherder fotografeer, blijft mijn vriendin bij de auto. Aan de overkant van de weg staat een man, Albanees en hij vraagt aan haar hoe het gaat. Ze krijgen een praatje en al snel ben ik de derde in het gesprek. Want al rijdend hebben we zoveel vragen gekregen en deze man praat goed engels. Op een gegeven moment vraagt hij of we niet wat willen drinken, zijn wijn proeven van eigen wijngaard. We zouden al dichtbij onze B&B moeten zijn en het is halverwege de middag, dus we hebben tijd.
Op dit prachtige plekje drinken we van hun wijn, en eten olijven.

De man was 44 jaar en herinnerde zich nog goed de tijd van het communisme. Iedereen was arm, niemand had 'extra's'. In grote landelijke fabrieken waar gedegen producten werden gemaakt of op het land werd gewerkt tegen hetzelfde salaris. Er werden geen feesten gevierd: geen kerkelijke feestdagen, geen verjaardagen, niets. De 'gewone burger' had geen auto, niemand. Er was saamhorigheid omdat je allemaal in hetzelfde schuitje zat, maar er was een soort 'donkere zware sluier', zo omschreef hij het. Hij is door z'n ouders meegenomen naar Griekenland waar ze 17 jaar hebben gewoond. Hoe dat gegaan is, werd niet helemaal duidelijk. Na 1991 zijn ze teruggekomen, en konden 1 hectare land kopen.
Of je nu voor het communisme een grootgrondbezitter was of in een flat woonde, toen Albanie een republiek werd, ging het zo: iedereen heeft 1 hectare land gekregen. Gelijke monniken, gelijke kappen, gelijke stukken grond. En vandaar kon iedereen weer van voorafaan beginnen.
Vanaf € 500,- inkomsten, ga je belasting betalen. De geschiedenis heeft hen flink allergisch gemaakt voor belastingen, en daarom gaat veel contant. Niemand pakt meer meer van hen af dan nodig is. En zo kregen we nog heel wat meer voorbeelden en verhalen te horen.
Onze gastheer heeft op dit stuk grond een wijngaard gemaakt en een B&B en kan daar redelijk goed van leven. Al vertelde hij dat de druiven- en dus wijnopbrengst vorig jaar maar 10% was van normaal door het 'vreemde weer'. Als het moest regenen, was het droog en andersom. Dit jaar hoopte hij op betere kansen.
Dit gesprek gaf een klein kijkje in het leven van de Albanezen toen, en ook nu.

Op een gegeven moment besluiten we verder te gaan en m'n vriendin zoekt even adres op.
Dan blijkt dat we al zijn waar we wezen moeten: deze mooie plek IS onze volgende B&B. Google gaf alleen nog 2 km verderop aan, maar het was toch echt hier. Naam, boekingsnummer en alles klopte. Zo grappig hoe dat ging! Dus snel koffers uit de auto en met een boek nog even genieten van deze weldadige plek. 's Avonds kon je ook gewoon hier eten, 'wat de pot schaft' - en dat is puur heerlijk en eerlijk eten. Ik heb m'n ogen uitgekeken en m'n smaakpapillen goed de kost gegeven van al het zelfgemaakte eten, honing, jam, kaas, brood enz. enz. hier in Albanie.

Een lekkere lange blog, hoop dat je ervan genoten hebt!
Mocht je overwegen om naar dit land te gaan, neem dan deze gratis tips mee.
Als je niet overstelpt wil worden met toeristen en hitte, ga dan in het voorjaar of nazomer/najaar. Wij boften wel extra met het weer, maar in mei zijn de temperaturen hier al meer dan fijn!
En wacht niet te lang, want als ik zie in welk tempo er gebouwd wordt, zou het volgend jaar zomaar eens 15 of 20 miljoen toeristen kunnen komen...
De combi tussen natuur en cultuur, de zee en de bergen, de rust en de reuring, keuze tussen goedkoop en duur zijn mij (ons) goed bevallen.