Arise from the ashes

Er is een verhaal wat je wil delen. Waarom wil je dat delen?

De reden waarom ik het wil delen, dan komt als eerste in me op: omdat God het wil.
Omdat het heel lang een negatief geheim was, wat mijn leven heel negatief beïnvloedde. De laatste tijd kwamen steeds teksten op mijn pad over waarheid, wat waarheid is, duisternis, gevangen zijn, niet in het licht komen.
Ik besefte: er is bij mij wel echt een geheim, iets wat niemand mag weten van mij.  Het is een proces, en ik kan niet meer anders dan tevoorschijn komen.  Eerst besef je: ‘hé, ik heb dingen meegemaakt die niet kloppen. Ik reageer soms zo heftig of anders, uit balans'. Wel dacht ik dan nog: ‘nou ja, maar iedereen maakt dingen mee’ en daarmee bagatelliseerde ik het nog wel heel lang. 

Er groeide een sterk verlangen in mij: meer van God in mij, ik wil echt, puur worden. Want ik had vaak sombere buien, onverklaarbare buien. Als ik onbewust door iets getriggerd werd, kon ik best wel ontploffen, schelden. Maar ook kon ik me soms helemaal afsluiten: laat me. 

Maar ik wist er echt niets van dat seksueel misbruik daar een rol in speelde, ik wist dat echt niet, dat kwam niet in me op, dat die boosheid met dát geheim te maken zou kunnen hebben. Als klein meisje speelde die boosheid al een rol, maar nu was ik boos op de kerk, mensen om me heen, niemand leek me te kunnen helpen.”

Via een klant hoorde ze van een project voor ‘jong volwassenen die in de problemen zijn.’ Belangstellend stelde Miriam vragen: ‘Wat voor soort problemen, maar wat voor soort zorg hebben ze dan nodig?’ Een antwoord is haar sterk bijgebleven: ‘Seksueel misbruik het is ongeveer het allerergste wat je kunt meemaken, zo’n verwoestend effect heeft het. En dat heeft als eerste erkenning nodig.’

Heel vaag begon er iets te dagen, van ‘het geheim’ wat zolang verborgen had gezeten. Het besef groeide: ‘Het is bij mij ook gebeurd, hoe kan ik dan leven, gewoon leven, gewoon getrouwd zijn,,… eigenlijk zou ik dus ook in zo’n soort opvanghuis moeten zitten? Dat begon te dagen.’

Heel voorzichtig vertelde ze er iets over tegen haar man (een soort feitelijke weergave zonder emotie), en tegen een vriendin. (Waarom zit mijn lichaam zo op slot)

Jij bent een pientere jonge dame, hoe kan het dat jij niet wist hoe diep seksueel misbruik is? Heb jij je daar altijd voor afgesloten, of  - en dat is een conclusie die ik dan trek - zijn er misschien wel veel meer mensen die werkelijk geen idee hebben wat de gevolgen zijn van seksueel misbruik. Wordt er zo weinig over gepraat ook bijv. op opleidingen dat te weinig mensen weten wat en hoe van dit fenomeen?

Ja, daar ben ik bang voor. Ik denk dat voor heel veel vrouwen (ook mannen) die iets dergelijks hebben meegemaakt (aanranding, verkrachting, veelvuldig misbruik) zó’n overweldigende ervaring is, dat je lichaam op slot gaat en andere klachten geeft, ook op latere leeftijd. Het moment zelf hebben ze zo diep weggedrukt en wordt gebagatelliseerd: ‘Het was niets’ of ‘blijkbaar heb ik iets gedaan of gezegd dat ik de aanleiding ben geweest voor’ (en dan gaat er gelijk een schuldgevoel aan). Al die nare gevoelens en gedachten moeten zo ver mogelijk weggestopt worden. Je wil daar nooit meer naar terug naar die beangstigende ervaring. 

Ik heb het destijds meerdere keren in mijn omgeving gedeeld, zij gaven niet de erkenning die dit nodig heeft. En door zo’n reactie worden die laagjes steeds meer dichtgeschroefd. Want, zo redeneer je: 'als het ‘echt erg’ was, dan was je er toch vanuit gegaan dat je hulp had gekregen?' 

Kun je kort vertellen wat het is?

Ik ben misbruikt door een bekende vanaf ongeveer mijn zevende tot ongeveer m'n zeventiende. Twee jaar geleden heb ik dit voor het eerst naar buiten gebracht. 

En dan ontploft er een bom in de familie?

Ja, een grote bom. Waarom heeft niemand het gezien of gemerkt dat het gebeurde? Er zijn veel vragen, bij alle omstanders. In mijn geval heeft de dader bekend toen dit geheim hem aanreikte.
Maar de bom gaf veel scherven...

Als er een geheim als dit naar buiten komt, zijn er door omstanders verschillende reacties te verwachten. Ik leg Miriam er een aantal voor en vraag haar hierop te reageren. 

Je hebt de waarom-vragers: "Waarom ben je niet weggegaan?" of "Waarom heb je niet geschreeuwd?"

Dat ligt aan je karakter en ook het overlevingsmechanisme of je gaat ‘bevriezen of vluchten of vechten’. En je bent onvoorbereid. Ik heb gelezen dat daders zich vaak dagenlang, weken zo mogelijk maanden lang voorbereiden op dat ENE moment. Het overvalt het slachtoffer totáál, terwijl daders het zo met voorbedachte rade doen. 
Jij bent het kleine meisje, jij weet niks nog van grote mensendingen als seksualiteit af, je bent onbevangen en het lichaamsbewustzijn van een klein meisje is totaal op een ander niveau.

Plots… is daar iemand die jou pakt, aan jou zit op een manier wat je nog nooit hebt meegemaakt. Je bent DIRECT in een isolement. Ze lokken je naar de slaapkamer, eenzame plek: daar waar niemand het ziet of vaak in de buurt is… Schreeuwen had wellicht niet eens geholpen. 

Dat daders het met voorbedachte rade, onder gedegen voorbereiding doen, vond ik een van de heftigste dingen om later te beseffen: je wordt een soort van gek in je hoofd als je daarover na denkt. Je was dus al heel lang ‘een project’.

De betweters: "Je weet toch dat dat kan gebeuren als je meegaat?" of "Dat zal mij nooit overkomen".

Ja precies. Misschien is dit geen onderwerp voor betweters.

Scherpschutters zeggen: "Jij hebt ook altijd van die rare dingen" of "Met jou is het ook altijd wat".

Deze veroordelingen kunnen vooral openbaar komen na ‘openbaring/onthulling’.
Niemand weet dat dit met mij gebeurt, en als het klaar is, ben ik ‘weg’ (parkeer ik het diep weg, het ging vast over iemand anders: je dissocieert) maar je leeft wél met die angstige ervaring. Dus als er dan een bepaalde geur voorbij komt, of je moet even met de meester mee, of je trilt om andere redenen als een rietje, dan kunnen mensen reageren: ‘doe eens normaal, je hoeft alleen maar even mee te lopen, dit of dat te pakken.’ Maar door de angst, ga je ‘raar’ gedrag vertonen wat de ander niet kan plaatsen. Je gaat extreem reageren op de meest ‘normale’ dingen. Ik heb me dan ook lang onbegrepen gevoeld.

Ik moest gaan inzien dat ik het WAARD ben dat de waarheid boven tafel moest komen. God ging me overtuigen van de waarheid: ‘Je bent het waard om de waarheid boven tafel te krijgen!’

Juist slachtoffers hebben geen gezond zelfbeeld, maar ik geloof dat door te bidden en je te laten vullen met Gods waarheid, je niet anders kunt dan zien hoe waardevol jij bent - kind van God -.

De ongelovigen stellen vragen als: "Weet je het wel zeker?" of "Heb je het je niet ingebeeld?"

Die reactie heb ik inderdaad gekregen. Maar in mijn geval heeft de dader bekend. Ook al heb je geen bekentenis van de dader: jouw lichaam onder andere weet het feilloos dat het niet is ingebeeld ook al heeft je brein het diep weggestopt.

Je zegt als slachtoffer al zo vaak tegen jezelf: je verbeeld het je, het is niet echt.  Dus ergens is dit het stemmetje van jezelf wat iemand hardop zegt. 

Ik zou zeggen: ik snap je reactie helemaal, want dat is bijna 25 jaar ook mijn reactie geweest. Maar deze volwassen vrouw waar je mee praat, weet het zéker: ik heb me het niet ingebeeld.

De ruimdenkers: "Weet je wel wat dit voor hem/haar (de pleger) betekent?"

Mijn eerste vraag hierop zou zijn: heb je énig idee wat het voor mij betekent? Ik kan niks met deze vraag. Tót het moment dat jij je uitspreekt over wat er gebeurd is, ben jij alléén met de dader bezig. In mijn geval is dat dus meer dan 25 jaar. Omdat ik me zo bezig hou met de dader, zeg ik niets, hou ik mijn mond. Die periode dat ik nadenk over wat het voor de dader betekent, heb ik gehad. 

Met het openbaar komen van alles, kan ik niets meer met die vraag. Er is een groot verschil tussen de tijd voor of ná de bekentenis: er vóór kun je niet anders dan met de dader bezig zijn, daarná is het nodig dat je de focus verlegt van dader naar jezelf. En die dader en alles wat daarmee samenhangt, (zeggenschap, geheimhouding) loslaten.

Dan heb je nog de afzwakkers: "Is het wel echt zo erg?", "Hij heeft je toch niet verkracht?" of "Overdrijf je niet een beetje?"

Als je het tegen iemand vertelt, heeft de ander het gevoel dat hij/zij er iets mee moet. Dus door het af te zwakken, maken ze de noodzaak tot actie van hem/haar ook kleiner.

Het maakt niet uit wat/hoe, het gaat om de overweldiging van wat daar in die sfeer gebeurt. Het is een sfeer.

Het is die ENE SECONDE: de grens van zeggenschap over jouw lijf en leven is overgenomen.  
Dat is het: die ene seconde. Of het bij die ene keer bleef of nog honderd keer erna, het is die ene seconde van vastpakken, alleen zijn, isolatie, complot. Het hoeft bij wijze van spreken alleen al het hijgen, de opwinding te zijn, - dan ben je al overweldigd, dan zit je er al in. Het gaat om de erkenning van die ene seconde!

Je groeit door, je ontwikkelt door, ik stond voor de klas, kreeg een vriend, trouwde.

Maar dát déél in jou is gestopt met ontwikkelen, dat stuk is dood.
Meer dan dood.
Vergruisd.
As.
Dat deel behoort echter jou toe en mag jij terugroven: het is jóuw eigendom. Dat deel mag niet in de duisternis blijven!

Bij mij waren er veel blokkades, zowel lichamelijk als geestelijk en op zielsniveau. Ik kwam maar niet verder. Er zat zo’n blokkade, echt enorm. 
(we komen later terug op dit stukje)

Waarom houden mensen zo lang hun mond? Waarom heb jij 25 jaar gewacht om het te vertellen?

Taboe en onbegrip.
Taboe in maatschappij. Taboe in kerken. Taboe in gezinnen en families. Daar praat je niet over.
En als je erover praat is er veel onbegrip. 
Kijk, daders creëren een sfeer: een geheim, mag niemand weten, dit is van ‘ons’. Daarmee ga je zelf - als slachtoffer - al denken: oeh bah.
Hij heeft recht op mij genomen. Ik heb zo vaak in mijn eentje op m’n kamer hardop gezegd: ‘jij hebt geen recht op mij, jij hebt geen recht op mij.’ Het maakte niets uit. 

Het is van belang als je met een daad, een symbool, een ritueel tegen de dader zegt: 'Hier heb je de schuld terug.' Daarmee zet je jezelf ook vrij in de geestelijke wereld. Maak een daad om te zeggen: ik geef het terug!
Ik had een houten kruisje en gaf mijn schuld aan de dader terug: ‘Dat is van jou, dit stuk is van mij. Ik ontdoe jou van al het recht wat jij had over mij. Ik ben niet schuldig.’
Daarna ben ik naar huis gehuppeld: ik was vrij, dat van mij was, was weer van mij. 

Dit kan je overigens zelfs nog bij een graf zeggen. Een symbool maken is erg belangrijk hierbij: iets waarmee je het voor jezelf bekrachtigt. Ook als een dader niet bekend of niet bereikbaar is: je kunt een brief schrijven en in de kachel doen, woord op een steen schrijven en in de zee gooien, voel wat bij jou past.

Maar maak een symbolische daad om het recht op jouw lijf en leven weer terug te eisen!!!

Zolang jij niets doet, houdt de dader een recht. Het is zo groot, maar hóe groot het is, besef je tijdens het misbruik niet. Het mag er namelijk niet zijn, het is een geheim. Maar tegelijkertijd gaat je leven wel door: school, gezinsleven, de oppervlakte gaat gewoon door. Maar in mijn binnenste schrijnt het.

Waarom zou je het na 25 jaar alsnog te vertellen? Wat is de benefit?

Jij.
Jij als persoon.
Jij bent 't waard om de waarheid te vertellen. Dat diepe vreselijk geheim in het licht te brengen. 
Jij bent het waard dat die ene seconde uit jouw leven gaat en verteld wordt, waarheid krijgt.
Dat de waarheid eroverheen gaat.
Dat er in dat diep weggestopte laatje licht komt.
Dat een slachtoffer zich minderwaardig kan voelen, gaat vaak over een deel van hem/haar. Ik geloof namelijk niet dat iedereen die dit heeft meegemaakt, zichzelf COMPLEET waardeloos vindt. 

Ik stel deze vraag omdat ik weet dat mensen zo reageren: Wie zegt dat jij het WAARD bent om het geheim boven tafel te krijgen. We zijn toch zondaars?  

En dat voel je tot in je vezels dat het allemaal kapot, waardeloos, zondig is. Als omstander van slachtoffers heb je hierbij een belangrijke taak.

De waarheid zegt namelijk dat je het wél waard bent. Góds waarheid zegt dat.
Ik denk dat er een bepaalde WIL moet komen: ik WIL DIT NIET LANGER! Ik wil niet langer met dit geheim blijven rondlopen. 

Als je hardop zegt dat je dit niet meer wil, dan GAAN er dingen gebeuren, dan komen er mensen op je pad, dat is een wisselwerking. 
Het is een wilsbesluit: dit wil ik niet meer, dan ZULLEN er openingen komen. 
In mijn leven kwam er een klant op mijn pad die, zonder het te beseffen, mij zoveel heeft aangereikt en betekend heeft. 

Als je dit hebt meegemaakt, zeg dan hardop: ‘Ik wil dit niet meer. Ik wil die leugens niet meer, ik wil waarheid. Geen geheim meer me meedragen wat me gevangen houdt.’
Ik ben slachtoffer, maar ik wil niet als slachtoffer door het leven. Je kunt blijven denken (en hangen in): 'oh, mijn leven is zo zwaar en je doet er niets mee.'
Die waarheid gaat er komen, hoe dan ook.
Je moet jezelf ervoor over hebben!
En dat is een wilsbesluit.
Je hebt ook een keus om jezelf je hele leven klein en je als slachtoffer te gedragen. 
Ook al is dat 40 jaar geleden: je kunt nu de keus maken om het toch/alsnog te vertellen. 

Er was een vrouw al jaren in therapie. Na jaren zegt ze: ja er is iets gebeurt, ik weet niet of het belangrijk is, maar zo en zo. Ze had dit al jaren klein gemaakt en gehouden als iets onbelangrijks. Waarop de therapeut: ‘hè hè, dankjewel. Dankjewel! Dat je hiermee gekomen bent. Dit is de bron van kwaad (en veel klachten).’

Vind je het de verantwoordelijkheid van een hulpverlener om er specifiek naar te vragen? Rechtuit de vraag stellen: ben jij misbruikt?

Een therapeut moet doorleefd hebben hoe verwoestend het is, dat als hij sterke vermoedens heeft dat hij wel aanstuurt dat dat geheim onthuld gaat worden. 

Als je zelf of in je naaste omgeving dit hebt meegemaakt, dan ga je ‘het’ herkennen. Als je in een hele veilige omgeving opgroeit, studeert, werkt, nooit met zoiets te maken hebt gehad, zul je die voelsprieten wellicht ook niet ontwikkelen nee. Maar je hebt je in te lezen en te verhouden met de realiteit: 1 op de 7 wordt misbruikt. In elke klas of groep zitten ze! 1 op de 5 met misbruik: lichamelijk misbruik, (emotionele) verwaarlozing, meer soorten misbruik. In elke klas of groep zitten kinderen of volwassenen die dit hebben meegemaakt: en misschien heb JIJ wel een van de sleutels in handen om het slot bij slachtoffers te openen!
Voorlichting blijft zó belangrijk: zowel op de opleiding (daar is nu zo minimaal aandacht voor) als in het werkveld: het is belangrijk dat er regelmatig mensen zijn die erover (komen)vertellen: let hier op, zie dat, merk zus en zo op. Neem signalen serieus.
Als docent/hulpverlener/dominee/ouderling/verpleegkundige ben je er verantwoordelijk voor!

Nog even iets anders. Afgelopen zomer las ik het boek: Het hele dorp wist het. Heb je het idee dat in jouw leven andere mensen het hebben kúnnen zien/opmerken/weten? Hoe kijk jij daarnaar?

Zonder aarzeling klinkt het: ‘Ja. Mensen hebben het kunnen weten. Mijn gedrag: het niet alleen willen zijn, weleens wat dingen verteld, al was het summier. Maar mijn gedrag gaf af en toe zeker aanleiding dat volwassen mensen door hadden moeten vragen.’

Vind je dat het een plicht zou moeten zijn dat mensen een boek als Het hele dorp wist het’ van Rinke Verkerk lezen om hier alert op te zijn? En dan maakt het niet uit of je dominee of kapper, docent of bouwvakker bent: het zou verplichte kost moeten zijn?

Je kunt dit boek lezen -met je hoofd- weer wegleggen en zeggen: ik heb het gelezen. En het kan ook zo overweldigend zijn dat het bij de lezer ook weer iets aanraakt. Er gaat iets ‘aan’ bij jou, door het lezen van dit boek. Maar omdat het zoveel (onderdrukte) emoties kan oproepen, raad ik het aan om dit boek in een context te lezen; in een groepje, dat erover gepraat kan worden. Of met een thema-avond waar nog verder op deze materie kan worden ingegaan. En dat gebeurt veeeeel te weinig. 
 
Na het lezen van dit boek kunnen mensen sterk het gevoel hebben: en nu? En waar kun je terecht met die vraag? Dan moet je iemand hebben met wie je er in elk geval over kunt praten. Want het kan zijn, dat dat boek iets in jou aanraakt: misschien was jij wel omstander, misschien heb je iets meegemaakt wat niet door de beugel kon, maar wat je diep hebt weggestopt. 

Neem alleen al de seksuele voorlichting: hoe summier wordt dat vaak niet gegeven. Sommige ouders duwen een boekje in de handen van hun kinderen. Er hangt een gordijn van taboe en schaamte omheen. Alhoewel ik wel merk dat de jongere generatie gelukkig er al vrijer over praat. Door er niet over te praten, er geen woorden aan te geven, is de kans groter dat het ‘ontploft’: hoeveel opa’s zijn geen dader doordat het door kon gaan omdat het familiegeheim bleef/blijft bestaan? 

Stel, je hebt je een beetje verdiept in dit onderwerp, je weet er iets meer van, je ogen er meer voor opengaan dat het om ons heen gebeurt, -of zelfs vermoeden hebt van een concreet geval- wat zou dan jouw advies/tip zijn? 

Ik denk dat het meer gaat over ‘toelaten’ dan een weten, het is een wíllen zien dat het vaker en dichterbij gebeurt dan je lief is.
En je gaat opletten, signalen waarnemen, opschrijven, en dan zou je kunnen vragen aan iemand uit je omgeving: ‘zou jij eens willen opletten? Of wat zie jij? Bemerk je bepaald gedrag? Als beide/meer mensen een ‘niet pluis gevoel’ krijgen, dan zijn er genoeg meldpunten om te bellen.  

Dat is echt belangrijk, en kan bevrijdend zijn voor jou als je het serieus genomen. En als meerdere mensen opletten, kan het een soort olievlek worden om het slachtoffer heen, positief bedoeld. 
Neem het serieus, neem verantwoordelijkheid!

Want je bent absoluut medeverantwoordelijk als je wel vermoedens of zelfs concrete aanwijzingen hebt, en je doet er niets mee!
Er is een dader, een slachtoffer, en een omstander. Die laatste partij is echt heel belangrijk!

Ik voelde me zo waardeloos. Ik heb nog maar een paar jaar geleden gedacht om voor de trein te springen. Ik kon en wilde niet meer verder leven. Ik had wel een gezin, maar mijn trauma, mijn kind-delen stonden zo vooraan, dat dat me al m’n levenslust ontnam. Ik zag er geen waarde meer in, in hen, in mij, in het leven. Ik had veel herbelevingen dat het leek of ik daar alleen maar uit bestond: ik werd in mijn hoofd steeds weer achterover gedrukt, en dan dat harde daar, dat gehijg in m’n nek, de stress van het plotselinge aanraken van je intieme delen: dáár was ik alleen maar en daar kwam ik niet uit.

Bij zwemles van mijn dochter kon ik bijvoorbeeld dat gehijg niet verdragen, óveral waren dit soort triggers, het was zó groot. Het leek alsof ik dát alleen maar was. De enige oplossing om daar uit te komen, leek voor mij de dood.
Dan was het oplost, dan was ik oplost. Opgelost zijn, daar verlangde ik naar.

Terwijl ik bezig was met mijn plannen om te vertrekken naar de trein, kwam een vriendin binnen. Ik heb nog gezegd: ‘rot op, ik heb je niet gevraagd om te komen’ maar ze zei: ‘nou, we kunnen toch wel even een bakje thee drinken?’ Ze hoorde aan mij dat ik mezelf niet was. Dat was ‘toevallig’. 

Mijn vriendin heeft met me gepraat (ze wist al wel wat er met me gebeurd was) en ze snapte wel dat het heel zwaar was, maar de dood was niet de oplossing. Toen heeft ze voor me gebeden en daarna heb ik mijn plannen voor die dag gelaten. Intussen was mijn man al gevraagd om bij me te zijn. 

Niet lang daarna, het was op een vrijdagochtend, heb ik God, Jeshua, gezien met liefde met Zijn armen wijd open en Hij vroeg: ‘mogen ALLE Miriams bij mij komen? Alle delen van jou?’ Ik had het idee alsof alle delen van Miriam gelijk achter mijn benen stonden want alles ging in de steiger: NEE, nooit. Hij is een man. Een mansfiguur in het wit, mooi hoor, maar wel een man. Dus nee. Eén ‘Miriam’ keek om het hoekje en die was wel blij, en had zoiets van: ‘dit gaan we aan’. Heel voorzichtig durfden ‘alle delen’ van mij het daarom ook.
Het volgende ogenblik (in het beeld wat ik haarscherp voor ogen zag) was ik met Hem in het water en heb ik - ik moet zeggen ‘alle delen van mij’ - Hem nat gespetterd, gewoon kijken wat Hij zou doen. Hij was niet bang voor water en toen we daar met z’n allen aan het spetteren waren, leek het wel een groot waterfeest en werd alles schoon, gereinigd en blij en alles viel van me af.
Het was geen droom, ik was wakker en bij zinnen. 

Na dit beeld, visioen kreeg ik van iemand een -voor mij nieuw- lied toegestuurd. De Geest van de Heer rust op jou, Hij tilt je boven alle onrust uit. Gedragen op handen, geliefd als geen ander. Nieuw en op léven gericht. Nieuw en op LEVEN gericht, dat raakte diep.

Dit alles was zo’n overweldiging, dat beeld, dat lied en toen heb ik tegen Jeshua gezegd: ‘deze Miriams gaan de dood niet zien.’ Ik heb mezelf omarmd, de dood is weg. Het gevoel dat ik dood wil, is weg, maar de dood in mij is ook weg. We dragen allemaal de dood ergens in mee, maar die dag is dat weggenomen. 

We dragen allemaal de dood ergens in mee, vertel eens?
Nou ja, we gaan natuurlijk allemaal een keer dood. Maar ook mogen er stukken van ons niet zijn, die moeten hun mond houden, ze worden voor dood gehouden, stilzwijgen, monddood maken.

Dat is niet alleen op seksueel misbruik zo, maar kan op alle vlakken zijn. Mag dat deel wat moet zwijgen, wel tot leven komen? Of gaat dat stilzwijgend mee het graf in? Als ik over mijn eigen trauma's praat, ontmoet daarin altijd weer Jezus. Hij wéék niet eens voor mijn duistere plannen, dat ik mijn gezin wilde laten zitten. Iedereen - zoveel mensen - wijken als je het hebt over het misbruik, zelfmoordneiging, maar Hij week niet. Wijkt nooit. En dat gaat zó diep! De Geest van de Heer is met mij en zelfs in mij, wat een wonder en genade. 

Denk je dat genezen van seksueel misbruik zonder God mogelijk is?

Ja, je kan wel genezen, maar je raakt niet gevuld.
God geeft leven, de duisternis geeft dood.
Zonder God kan je genezen, maar niet helen. 
Helen is vól worden, tot heelheid komen. En je kunt niet heel worden zonder God.
Er zijn genoeg therapieën dat mensen op een gegeven moment denken: nou, ik kan er wel weer tegen, ik heb het verwerkt en kan weer verder.
Maar als je het opgelopen tekort niet vult met de liefde en Gods volheid, dan wordt dat tekort in jou niet opgevuld.
Het is zo belangrijk om dat tekort in jou niet bij je man/vrouw of wellicht met iets anders te vullen: je mond opendoen, emotioneel volwassen worden, je laten helen op de goede manier is essentieel!

Gun jezelf zeker een goede therapeut, het is meest moedige wat je kunt doen om hulp in te schakelen. 
En GEEN afgang. Dat vind ik nog wel echt belangrijk om te noemen dit.

Verslaving kan erop wijzen dat dode stukken in jou gemaskeerd worden?

Ja, het niet willen, het niet kunnen voelen. Zo bang zijn om die stemmen te laten spreken.
We leven allemaal met scherven in ons leven, er gaan stukjes in ons dood, kapot: door ervaringen, teleurstellingen. Van je vingers tussen de deur tot je ouders verliezen, tot gepest of misbruikt worden… iedereen heeft z’n scherven. Die kleine en grote ervaringen dragen de dood met zich mee. 

En kunnen die ervaringen leven-gévend worden? 

Ja! Kijk maar naar mij! - zegt ze met grote straalogen -

Want ja, je hebt nog een verhaal over een gouden jurk, wil je daar nog iets over vertellen? Wat is de betekenis van in goud gezien worden?

Wat ik jou nu vertel, zijn woorden. Ik kan het me inleven, maar het zijn en blijven woorden. Gesproken, of door jou opgeschreven.
Totdat God me liet weten: vastleggen met beeld!
Ik zíe! Ik zie jou.
Ik maak alle dingen nieuw, in dit leven al.
En wacht hiermee niet op de hemel.

Zien een soort overstijgend iets; en God heeft laten weten over een gouden jurk. En nog later een keer in een droom dat het vastgelegd ging worden.
Vastgelegd? Is dat niet een beetje overdreven? Moet ik nu weer iets? Is dat wat ik gekregen heb, gevuld ben, niet genoeg?

Ik heb eerder een interview gehouden, anoniem, foto’s in donker, niet tevoorschijn als Miriam.
En God zegt nu: ‘wel, jij bent het waard door Mij, en Mijn werk in jou is het waard. Ik mag gaan zien hoe Hij ernaar kijkt.’

Waarom denk je dat God de waarheid zo wijd verspreid wil hebben?

Omdat Zijn offer dit heeft volbracht. Dit gaat over de uren lijden aan het kruis. Dit zijn de spijkers in Zijn handen. En Hij vraagt steeds weer: Mag Ik? Mag Ik bij en in jou komen, in ál jouw delen, ook de donkere? Stapje voor stapje. Hij hees mij niet gelijk in een gouden jurk op een autowrak hè? Dat is een heel proces van gebrokenheid naar schitteren. Door Zijn offer kan en mag ik zo schitteren!

Je bent al op jonge leeftijd tot geloof gekomen, inmiddels ben je vijftien jaar verder en nu mag God ook hier, in deze donkere doodsdelen van jou genezing en verzoening brengen?

Ja, inderdaad. Ook op dit vlak was een wedergeboorte nodig. Een opnieuw geboren worden. Ook in mijn triggers (die geluiden waar ik het over had bijvoorbeeld) daar is echt een ommekeer in gekomen. Ik hoor het soms niet eens meer, of soms zie of hoor of merk ik wel iets op, maar dan kan ik vanuit alle rust het benaderen: dit is gebeurd, daar zijn we doorheengekomen. Meer gedragen worden en in verbinding zijn met al mijn delen Miriam. 

Tot geloof komen, dan gaan je ogen open: je ziet alles anders. De schellen vallen van je ogen, Jesaja 25: de sluier is weggehaald. Maar het leven voor mijn 18e wist niet op die manier van een God, het is alsof mijn leven voor mijn achttiende moest nog hergeboren worden. Met terugwerkende kracht krijgt dat stuk ook nieuw leven.
Natuurlijk krijg je met een bekering, een wedergeboren worden, een nieuw leven. En vanaf dan ga je het leven met God in jezelf herkennen, Hem steeds meer vertrouwen. Maar daarvoor was mijn beléving niet met God en het is alsof God nu zegt: durf je Mij ook in dat en dat stuk te vertrouwen? Mijn vertrouwen was helemaal weg door het misbruik, dus dat moest eerst groeien naar Hem toe. Dat heeft nog zo’n vijftien jaar geduurd voordat God zei: ‘Ik denk dat je het nu aan kan, om ook dit trauma te gaan verwerken.’

Nog een vraag. Als daders zeggen: ‘de bijbel ligt op mijn nachtkastje en God heeft me vergeven.’ Met andere woorden: nu ligt de bal bij jou. Wat is jouw reactie?

Als hij dat op deze manier en toon tegen mij zegt, voelt dat manipulerend, dan antwoord ik dat ik God om bevestiging ga vragen. De houding van daders is heel belangrijk. Hiermee zeg ik niet dat God daders niet kan en wil vergeven. 

Is er een vorm van recht nodig voor er sprake kan zijn van vergeving?

God is een God van recht. Voordat ik verder ging met dat ‘recht-stuk’ heb ik psalm 7 erg op mijn hart gekregen. Omdat ik geen theoloog ben, heb ik iemand opgebeld om me hiermee te helpen. Hij wilde deze psalm voor mij uitdiepen en heeft mij daarvan een verslag gestuurd.
God spreekt over recht, het kan niet zonder recht!
Ook dit stuk heeft recht nodig. Er is jou onrecht aangedaan, iets ontnomen, en daar is recht over nodig.
Dat bestaansrecht wat afgenomen is, moet je je weer toe-eigenen. 

Ik kan me voorstellen dat een slachtoffer daarvoor achteruitdeinst: wie ben ik om de ander voor het gerecht te slepen en misschien wel straf te krijgen of in de gevangenis te laten komen?

Op die momenten heb jij iemand naast je nodig die zegt: ‘maar welk recht had hij om dat bij jou te doen, je onschuld af te pakken?’ Je hebt professionele begeleiding nodig en mensen om je heen die steeds weer zeggen: Jij bent niet schuldig aan wat er gebeurd is.
Jij. Bent. Niet. Schuldig. 
Je zit/zat ongewild in een complot waar je niet schuldig aan bent.
Als je uit dat complot stapt, voel je je schuldig.
Maar je bent niet schuldig door eruit te stappen.
Het helpt om soms naar een kind te kijken van die leeftijd: kan zo’n kind iets snappen? En dan maakt het niet uit of een kind 3 of 7 of 12 of zelfs ouder is. Je bent in een ondergeschikte positie gesteld door de dader: hij is schuldig door dat te doen. 

En als iemand bijvoorbeeld al volwassen is, en het gebeurt - dan is het meestal omdat er een onderliggend misbruik is, waardoor iemand opnieuw slachtoffer wordt.

Er moet een vorm van recht plaatsvinden dus. Dat hoeft niet altijd een gevangenisstraf te zijn, wat zijn nog meer opties?

Als eerste dat je weet hoe God ernaar kijkt.
In mijn geval ben ik het traject van herstelrecht en genoegdoening ingegaan. 
Alleen het toegeven van een dader is niet genoeg, het wordt pas iets rechter getrokken als de dader ook zijn verantwoordelijkheid neemt. 

Er wordt zo snel gezegd: ‘Maar je moet wel vergeven hoor!’ Of ‘we moeten dit met de mantel der liefde bedekken’. 
Je kunt pas vergeven als iemand om vergeving vraagt, is mijn eerste reactie. God wil niet de wortel van haat in jou, dus als God zelf vraagt om vergeving dan is het niet om die ander, maar om jouzelf. Het is toch mogelijk om te vergeven, (ook al is de dader overleden) om daardoor los te komen van de dader, je onttrekken aan de macht van de dader, door dat zelf te doen - in Gods kracht -.

Vergeving voorkomt wrok.
Focus op God, kan vergeving bewerkstelligen. 

Er wordt vanuit de omgeving nogal eens gehamerd op vergeving, dan kunnen we een ‘vinkje’ zetten en weer door. Bij vergeving hoort geen conclusie, ‘want dan kunnen we weer verder met ons leven.’ Ik zou de vraag weleens willen stellen: Waarom is dat ‘en weer door’ zo belangrijk voor je?

Daders gaan door. Als er geen openheid gegeven worden, als de waarheid niet aan het licht komt, gaan daders door. Op een volgende plek, een andere omgeving. Wat is er nodig om een dader te stoppen? Want ze komen weer vrij (na straf) en gaan soms gewoon weer door, tenzij ze God in hun leven toelaten. 
Ik denk aan bevrijdingstherapie. Of verplichte dadertherapie. Maar ja, er lopen honderdduizenden daders rond. We hebben echt een groot probleem, sowieso, want we zijn het recht kwijt op deze wereld. 
Het recht struikelt op de straten, staat er in de bijbel. Het rechtssysteem in Nederland struikelt.

God kan een halt toeroepen, anders zondig je door. Daders gaan door, ben ik bang, onafhankelijk van de straf.

‘Wat voor nut heeft het dan om een dader aan te geven?’ kan iemand denken.

Het is voor JOU.

Je moet niet bezig zijn met de dader.
Niet de focus op de dader, maar op jou en wat jij denkt dat je moet doen.
Omdat jij het waard bent.

Of omdat je heel boos bent, dat mag er zeker ook zijn. Laat dat ‘schop-gevoel’ eindelijk ontstaan, want je hebt altijd gezwegen. Al die tijd dat je zwijgt, ben je bezig met de dader. Op het moment dat je je mond opendoet, ben je bezig voor en met jou. Nu is het jouw tijd, van helen, genezen. Ik heb anderen gevraagd om mij er steeds weer op te attenderen: jij bent niet schuldig.

Hoe zie jij de toekomst voor je?

Stralend zegt ze: Rooskleurig! Ik word heel blij als ik aan de toekomst denk. Nog even terugkomend op dat beeld: die gouden jurk op die schroothoop, tevoorschijn komen, schitteren, kijken naar Zijn offer… dat is tot bestemming komen. 
De realiteit is dat er dagen zijn waarop ik dit tot op het bot beleef, dat schitteren. Er zijn ook dagen zijn dat de scherven venijnig steken: dan is er veel verdriet om wat mij is ontnomen, huil ik tranen van de gevolgen van dit alles, het donker kan me erg aangrijpen en dan kruip ik het liefst in een heel klein hoekje. 
Beide kanten zijn er, en in de toekomst hoop ik dat de schitter-kant steeds meer zal groeien!

Tot bestemming komen is omhelzen van jouw trauma's en die problemen tot kracht maken. 

Ik heb er altijd een hartgrondige hekel aan gehad, dat mensen zeiden; ‘tot je bestemming, tot bloei komen’. Ik kótste ervan. Nu snap ik waarom ik er zo van walgde: de Miriam als volwassen vrouw, moeder van had wel een soort van bestemming gevonden. Maar al die kleine Miriams die bleven onbewust roepen: en ik dan? Er bleef altijd een onbestemd, naar gevoel. Tot bloei komen moet van binnenuit, uit de diepte gebeuren, niet van buitenaf een mooi sausje eroverheen.

Dit stuk gaat overigens niet alleen over seksueel misbruik, maar er hoeft maar een opmerking te zijn gemaakt vroeger, wat een diepgewortelde overtuiging in jou is geworden, waardoor dat stukje in jou niet tot bloei kan komen. ‘Dat kan jij niet’ - ‘jij moet dat maar niet meer doen’. 
Stel je binnenste voor als een hart met allemaal vakjes en door opmerkingen of gebeurtenissen, zijn een paar (of veel) vakken dicht gegaan. En uiteindelijk leef je maar een aantal hartsdelen. Wil je dat? Kun je dan echt tot bloei komen als er zoveel nog dicht zit?

Ik ben bijna op het punt gekomen dat ik kan zeggen: Dank U. Dank U voor deze weg.
Nog niet helemaal hoor. Want het is soms nog enorm pittig. Maar dat Hij zo bezig is om dingen zichtbaar te maken, mensen op mijn pad geeft, de woorden die ik mag geven aan wat er gebeurd is, de beelden die zijn vastgelegd door jou: het is onomkeerbaar. Ik kan niet meer terug. Ik wil niet meer terug.

Het is te mooi nu: ik ben door de rode zee heen, en aangekomen aan de overkant. Ik ben niet meer de persoon die ik aan de andere oever was. De rode zee kun je ook wel zien als ‘de pijn, de schaamte, de schuld, de doodsangst’ - daar ben ik doorheen. Ik krijg nu zelfs de trommels aangereikt van God, en ik mag gaan dansen. 

Ik ga een opleiding doen, ik wil mensen aanmoedigen, coachen, doe het, aanvuren: ik heb het hele traject doorleefd en ik kan putten uit een Bron die nooit ophoudt, en ik kan en wil niet stoppen om mensen daaruit te bemoedigen. Ik ben sterk, krachtig, omdat ik weet waar ik uit kan putten. Die diepste bron van vrijheid. (En haar ogen sprankelen als ze dit zegt)

Ik kan nu zeggen dat ik een wilskrachtige, vurige, meelevende en gelovige vrouw ben. Alle dank aan God!

Dit gesprek, dat er geluisterd wordt naar mijn verhaal, geeft alweer een enorme erkenning.
Ik voel dat deze ruimte gevuld is met glorie, ik voel erkenning ten top. 
En erkenning is een van de sleutels om tot genezing te komen!