Best hike EVER: Ottertrail!

Hoe moet ik woorden geven aan één van de grootste avonturen van mijn leven? Eén van mijn dromen die nu echt werkelijkheid wordt? Want dat is 'the ottertrail'! Vijf dagen lang lopen en klimmen en klauteren langs Zuid-Afrika's mooiste kust!(Dit is een deel van een reisverslag: het deel over de Drakensbergen en Kruger Wildtuin, het plekje bij de zee en de bijzondere loveshoot die ik daar maakte, staan ook al online.)

Lang geleden heb ik foto's gezien en verhalen gehoord van vrienden die deze tocht hebben gelopen en dat is in mijn hoofd blijven steken: ooit ga ik dat ook doen. En dat moment is nu aangebroken. Slechts 12 mensen per dag mogen deze staproute starten. Ruim een jaar van te voren moet je boeken en de wachttijd kan zelfs oplopen tot twee jaar! Want ook al zijn de voorzieningen uiterst sober, het is een van de mooiste wandelroutes van de wereld! Vijf dagen lang met een toch wel zware rugzak berg na berg beklimmen, langs de allermooiste kusten. Met watervalletjes, prachtige bossen, onwijs steile klimmen en prachtige uitzichten. Vijf dagen lang afgesloten zijn van de wereld en samen genieten van die ongerepte prachtige natuur. We lopen samen en (soms onderweg of) bij de hutten kom je de andere wandelaars ook tegen. De hutten zijn erg basic: twee stapelbedden van 3 hoog, een houten schot wat als tafel dient en twee houten bankjes. En wat verderop een koude douche en n wc. Geen elektriciteit. Ons ontbijt: crackertjes met wat ' houdbare smeerkaas' en een ei, met koffie/thee.Vijf dagen je eten in je rugzak meenemen, betekent dat je dankbaar bent voor elke hand noten, elke gedroogde vrucht of droge provita. Het is je eigen grenzen verleggen, doen wat je nooit eerder deed, je lichaam het werk laten doen.Ja, het viel af en toe niet mee, en dan heb ik het vooral over de onwijs steile hellingen. Spierpijn, vermoeidheid, dorst, buiten adem. Het was voor mij soms best n uitdaging: kill your fears, waaronder hoogtevrees. Mijn zweetlucht is regelmatig sneller boven dan ik ;-) Lopen laat je zoveel meer ruiken, proeven, horen, zien en ervaren. Al je zintuigen staan op scherp. Het is een soort kloosterervaring in de natuur. Het is 100% in het hier en nu leven: je komt niet veel verder dan 'hoe hoog is deze berg nog? Hoe moet ik de volgende stap het beste nemen? Hoe hou ik mijn evenwicht? Wat is de beste manier om met droge voeten over het riviertje te komen?' (besef dat je op de lastige moeilijke momenten en enge beklimmingen géén foto's maakt...) Ik wist niet meer dat ik het kon: 'zoveel focus op het hier en nu'.... Ben er erg blij mee om het weer mee te maken. We steken elke dag wel een of meerdere riviertjes over: soms springend over stenen, soms moet je even op je blote voeten. Daarna voeten heel goed afdrogen, geen zand meer aan je voeten, schoenen aan, handdoekje drogen en weer verder.De Bloukransrivier moet op dag 4 worden overgestoken: één van de grootste uitdagingen. Zeker als het geen eb is, er hoge golven zijn enz. Maar we waren er met springgetij-eb... laag-laag water dus. En al was het water ijs-en ijskoud... eigenlijk was het een makkie! Het overgrote deel was zoooooooooo genieten: De sterke geuren van het fijnbos, met hier en daar de mooiste bloemetjes. De bizarre vormen van boomwortels en takken die regelmatige natuurlijke trappetjes vormen. Het verkoelende briesje langs je licht vochtige lijf voelen. Het knisperen van een droog voedzaam biscuitje met houdbare smeerkaas in je mond. De opluchting als je een mooi plekje gevonden hebt, die als wc kan dienen. Het overweldigende gevoel wat ik elke keer krijg bij 't soms oorverdovende geruis van de golven die zichzelf te pletter slaan op de rotsachtige kust. De opgewektheid dat we soms citroen in ons water hebben, of thee drinken ipv liters en liters 'rivierwater'. Het dartelen van vlinders, of opspringen van sprinkhanen... Je lijf dat smacht naar koelte, en eenmaal in de zee verstijft van het ijs en ijskoude water. Het drinken van 'sundowner-tea' (want je hebt niet veel anders) terwijl een groep enthousiaste dolfijnen de dag komt uitzwaaien. De mist (laatste twee dagen was het mistig, helaas) in je longen voelen, of als een koude vlaag langs je armen. Het vuur op de laatste avond in de mistige wereld.......... Dat moment dat je aankomt en van boven 'nature's valley' (eindpunt) kunt zien... In m'n eigen Mac-book-spiegel ;-) (Dankjewel Gerben)Zie je daar beneden de huisjes? Daar slapen we de derde nacht.En daar beneden bij de huisjes heb ik deze foto's gemaakt: de golven die echt met een oorverdovend lawaai tegen de rotsen denderden... En deze golf? Was zonder gein een meter of 10 hoog! (en die andere vier om te laten zien hoe zo'n golf daarna 'valt'.) Dit was ons 'avondcadeautje'... een lekker borreltje. Ja het is gewicht in je rugzak, je moet het elke stap sjouwen, maar 'well worth it'! Of je het gelooft of niet: dit was het uitzicht vanaf het toilet 's morgens op de vijfde dag.Kun je in de frisse morgenmist nog de top van de berg zien... (en als je goed kijkt, zie je boven jongen met zwarte trui een uitkijkpunt...) maar eenmaal boven zijn we 'in de wolken'. Dit moment... uitzicht op Nature's Valley. Nog naar beneden klauteren en daarna 5 kilometer over het strand... en dan zit het er op. Ongeloof dat het 'nu al' voorbij is. Overwinningsgevoel. Alles door elkaar. Laatste kilometers over het strand.... Bij het 'eindpunt'... drinken we een 'otters arsehole' ;-) en genieten van verse salade en pizza en broodjes hamburger en... en... Het is m'n eigen expeditie robinson. Ik kan niet anders dan trots zijn op m'n lijf, op mezelf. Wie had tien jaar geleden kunnen denken dat ik met mijn fibromyalgie van toen ooit nog zo'n staptocht zou kunnen maken?

Otterpad. Je was een van de mooiste ervaringen in mijn leven. Een die ik noooooit ga vergeten!

O ja, het terugkomen in de 'gewone wereld' is echt weer even omschakelen. Genoeg te eten en drinken, Wifi, een warme douche, schone kleren. Foto's zijn gemaakt met m'n iphone (past in je zak, kun je snel fotootje maken en weer verder), een paar met m'n fuji X100, en op de rustplekken haalde ik m'n zware Canon 5D uit m'n tas... blij dat ik m'n grote vriend bij me had!