Brief aan mijn vader

"Ik dacht dat ik wist hoe rouw werkt. Ik dacht dat het de tijd vol droefheid was die volgde op de dood van iemand van wie je houdt en dat je je zelfs moest dwingen er doorheen te gaan om aan de andere kant te komen.

Maar ik kom tot de ontdekking dat er geen andere kant is. Je kunt jezelf niet dwingen ergens doorheen te gaan, in plaats daarvan doordringt het jou! je moet je er aan aanpassen, ermee leren leven.

Rouw is niet iets dat je kunt beëindigen, maar iets dat je altijd met je meedraagt. Rouw is niet een taak die je volbrengt, waarna je weer door kunt gaan.

Het wordt een deel van jezelf, het verandert je hele bestaan. Het brengt een nieuwe zienswijze en je moet opnieuw ontdekken wie je bent." -Gwen Flowers-    Het was kort na het plotseling overlijden van mijn vader, dat ik ergens het volgende las: iemand had - in zo'n zelfde situatie - het advies gekregen om een brief te schrijven. Om op te schrijven wat je eigenlijk nog had willen zeggen. Ik besefte toen al dat dit voor mij weleens goed zou zijn. Want bij mijn moeder en mijn tante heb ik 'afscheid kunnen nemen', hen vertellen en schrijven wat ze voor me betekenden/betekend hebben. Een dankjewel. Ik denk dat ik er wel extra gevoelig voor ben om dingen op een goede manier te kunnen afsluiten.

Mijn vader zat 'dood' op de bank. Zomaar. Opeens. Hij was er niet meer. En dan gaan er zoveel dingen door je heen: 'had ik niet...?' 'waarom heb ik toen ...?' 'als ik alerter had gereageerd...' maar ook: 'heb ik genoeg dit of dat laten merken', 'kon ik nog maar dankjewel hiervoor zeggen'. Tijdens onze laatste break/vakantie heb ik deze brief geschreven. Een brief aan mijn vader. Bijna vijf uur ben ik weggeweest en heb een mooie plek opgezocht -op deze foto zie je m'n rugtas staan-: heb gedacht, geschreven, gehuild, geschreven, herbeleefd. Makkelijk? Nee, zeker niet. Goed? Dat wel! Ik weet heus wel dat de 'wonden' nog niet helemaal dicht zijn en wellicht van tijd tot tijd weer open zullen gaan, maar het opschrijven wat je nog had willen zeggen, maar ook gewoon even de dingen op een rijtje zetten van de afgelopen (alweer!) 9 maanden, is echt helend.

Ik voelde me na afloop in elk geval kilo's lichter! (jammer dat dit alleen in mijn verbeelding zo was ;-) ....) En eigenlijk nog steeds... ik voel dat ik er makkelijker over kan praten, zonder steeds emotioneel te worden. "Want rouwen kun je niet beëindigen, is niet ergens doorheen gaan en dan klaar. Maar het doordringt jou, het verandert je bestaan, een nieuwe zienswijze en je moet opnieuw ontdekken wie je bent."

P.S. Dit soort ervaringen moedigen mij alleen nog maar meer aan om dingen die je graag wil zeggen tegen iemand, ook daadwerkelijk nú uit te spreken. Wacht er niet mee.