De dood spreekt opnieuw

Mijn vader is afgelopen week onverwacht overleden. Wat een schrik was het donderdagmiddag als je bericht krijgt dat het niet goed gaat met je vader, en tien minuten later dat hij al was overleden. Aan een hartstilstand/infarct waarschijnlijk is hij op de bank overleden. Donderdagmiddag gevonden door zijn neef, die samen met hem het dakterras zou komen schoonmaken.Ik kan je zeggen dat je wereld echt even stilstaat. Onbevattelijk. Onwerkelijk nog. Zo opeens. Vorig jaar is mama overleden, zij was ziek en we hebben stukje bij beetje afscheid kunnen nemen. De eerste keer dat er iemand van zo dichtbij overlijdt, is en blijft zó heftig.

(Anderen in onze omgeving zijn ernstig ziek, daar ben je dan veel mee bezig in gedachten.)

Maar nooit hadden we kunnen bedenken dat we nu opníeuw mensen zouden moeten bellen met zo'n tragisch bericht. Opnieuw huilend bij elkaar staan. Opnieuw beslissingen moeten nemen over uitvaart, kaart, toespraak, muziek. (wel een soort van opluchting dat hij heel veel had opgeschreven wat hij wilde, en bij de notaris is geweest. Dat maakt het nemen van een aantal besluiten een stuk makkelijker!) En wat beseffen we, met alle voorbereidingen, weer de waarde van mooie recente foto's! Ja, achteraf... was hij de laatste tijd niet zo fit, kortademig, niet lekker in z'n vel. Maar hoe vaak we er naar vroegen, hij gaf niet echt antwoord. Ja, achteraf... vallen dingen die hij de laatste maanden heeft gezegd, op een plek. Maar niemand had dit nu en op deze manier verwacht.

Vandaag was de uitvaart. Een verdrietige dag. Een dag met woorden over papa's leven. Een dag met tranen, knuffels en weerzien van familie. Samen verdriet en verbijstering delen en herinneringen ophalen.De komende tijd zal ik qua werk alleen het echt nodige doen. Want ik heb zo'n vermoeden dat het verwerken nog moet beginnen. En we weten uit ervaring hoe het 'na-trajact' een beetje zal zijn.

De afgelopen dagen hebben we al onwijs veel medeleven ontvangen, en daar willen we jullie ook voor bedanken. In zulke tijden besef je dat al dit medeleven niet je verdriet wegneemt, maar je je wel gesteund voelt.