Durf kind te zijn!

Kind zijn. Dit thema speelt al veel langer in mijn hoofd, maar op een bijzondere manier kwam het afgelopen week maar liefst drie keer op mijn pad.

Om de paar weken kladder ik een nieuwe mooie tekst op het raam. Eentje die me op dat moment raakt. En ik weet nog dat ik deze tekst van Henri Nouwen vorige week zondag op mijn raam maakte en ik een beetje een ander gevoel had: 'geen idee waarom ik dit nu op het raam teken, misschien moet ik de waarheid de komende tijd eens tot me door laten dringen.'

Een paar dagen later kreeg ik de vraag van iemand of ik een keer door de polder wilde lopen en praten. Het werd een machtig mooi gesprek, en ondertussen stonden we een paar keer stil om te genieten van de duizenden ganzen, de zilverreiger en nog veel meer vogels. Het ging onder meer over het feit dat we altijd maar dingen willen doen 'om goed genoeg te zijn', om 'een schouderklopje zelfs van God' te willen krijgen. Waar komt die drang van 'voorwathoortwat' toch vandaan? Wat is die hunkering diep van binnen naar bevestiging en complimenten? Genade betekent dat wij NIETS moeten, niets kunnen en niets hoeven doen. Niks. Noppes. Nada. God wil onze Vader zijn. En wij mogen zijn 'beloved children' zijn. Dat alleen. Punt.

Zondagavond zat ik misschien wel een beetje tegen wil en dank* weer in de kerk. (*daarover binnenkort nog wel weer meer) En op het onverwacht was daar weer het thema: Gods geliefde kind te mogen zijn. We zijn geen slaaf van een heer/God, maar we hebben de Geest ontvangen om Zijn kind te zijn. Durven wij 'papa' te zeggen tegen Hem? Bij Hem op schoot zitten? (zeker voor mensen die bij 'papa' een nare nasmaak overhouden kan dit erg moeilijk zijn!) Weet je dat ONDANKS alles wat jij doet, Hij altijd van je houdt? Kind zijn betekent dat je je Vader blindelings vertrouwt. Vertrouw je Hem écht? Ook als je Hem niet ziet? [Veilig achterop. Bij vader op de fiets. Vader weet de weg. En ik weet nog van niets.] Als ik het even niet weet, als ik geen idee heb hoe de zorgen in mijn familie opgelost moeten worden, dan mag ik het loslaten, Dat ik het niet weet, maar achterop mag springen en meehobbelen. Dat ik het niet hoef op te lossen, te regelen, te zorgen. Grote geheim van kind zijn, is loslaten. Als kind mag je spelen. Een kind ontdekt spelenderwijs de wereld. Ouders genieten daar vaak van. Zou het zo kunnen zijn dat wij ook weer mogen leren spelen? Even loslaten 'hoe dingen horen of moeten', zelfs op kerkgebied, maar even spelen en Gods wereld (opnieuw) ontdekken? Je mag je verwonderen. Voor een kind is het gewone bijzonder. Die kleine dingen in de berm. Worden als een kind. Opnieuw de kleine dingen in het leven leren zien en waarderen. Een kind is kwetsbaar. Pap, handje? Pap, wilt u me optillen? Dat zegt een kind als 'ie bang, of boos, of moe of verdrietig is. Het gaat 'altijd goed' met ons. Of durven we onze échte ik te laten zien? Te zeggen dat je moe, bang, boos bent. Je niet groter, mooier, sterker, beter voor te doen dan je je voelt. Echt kwetsbaar te zijn als kind bij God. De preek van Ron van der Spoel kan ik écht van harte bij je aanbevelen en kun je hier terugluisteren.

Kind zijn. In het dagelijkse leven ben ik een stukje 'kind-zijn' verloren. Want mijn ouders zijn er niet meer. Toch voel ik me kind. En heel voorzichtig kan ik opnieuw zeggen: ik ben een geliefd kind van mijn Vader.

Durf kind te zijn!