Het is voorbij... of toch niet?

'Weet niet hoe jij dat ervaren heb, maar ik merk dat ik best wel een knauw gekregen heb in en van de afgelopen jaren. Het is me niet in de koude kleren gaan zitten', zei ze. 'Dat merk ik nu eigenlijk pas echt.'

Mooi zo’n vraag; want nu alles weer normaal leek, was er vooral 1 groot motto: niet meer over hebben. Het is voorbij. 

Terwijl we deze tijd juist kunnen gebruiken als reflectie: wat is er eigenlijk gebeurd? Wat zijn de achtergronden en gevolgen op grote schaal? Hoe heb ik gehandeld en hoe komt het dat ik zo deed? Zou ik het bij een volgende keer anders doen? 

De huidige radiostilte is op z’n minst vreemd. Dat er inmiddels al ruim 40 politici gezegd hebben niet meer terug te komen na de verkiezingen is nog opmerkelijker. De gevolgen van de invoering van het DSA (censuurwet) op 25 augustus lijkt tot veel mensen niet echt doorgedrongen. Dat vanaf 1 september het overheids-corona-dashboard weer wekelijks geüpdatet gaat worden, zou ons ook iets moeten zeggen.

Als je een of twee van deze dingen hardop zegt, zie je dat dit iets met mensen doen: er ontstaat een soort stressreactie: 'nee, niet weer.'
Nee, niemand wil dit meer, aan welke kant je ook gestaan hebt.
Niemand wil dit nog een keer.
Iedereen heeft z’n eigen trauma opgelopen, van jong tot oud.

De vraag is: in welk stuk / op welk vlak word jij getriggerd als het feest weer gaat beginnen?
En wat zegt dat? Waarom is dat? En hoe kun je er anders mee omgaan?  

Tijdens mijn intensieve persoonlijk ontwikkelingstraject (Achsa-Vrouwen) kwam onder andere naar voren dat ik graag mensen leed wil besparen. Ik wil niet dat mensen scheiden, omdat ik weet hoe zeer het doet. Ik wil niet dat mensen verslaafd raken, omdat ik de gevolgen van heel dichtbij mee heb gemaakt en ga zo maar door.
Ik zal ver gaan en mijn best doen om leed voor en bij de ander te voorkomen, zo bleek. 

Op een gegeven moment werd mij de vraag gesteld: maar al die nare dingen in je leven, was dat alleen maar naar?
Ja, het was naar, maar ik heb er ook wijze lessen door geleerd.
Toen kwam deze rake vraag: Gun je de ander z’n lot?

Het blijkt dat ik dat ook tijdens de c-periode een hele lastige vond. Want ik gun de ander z’n lot, z’n eigen gemaakte keuze als ik zou zien dat mensen echt een vrije kéus hadden. 

Ik herinner me najaar 2020 nog een avond in een kerk waarin live en digitaal door een oud-medewerker van Pfizer werd uitgelegd dat: ‘we doen er al meer dan 50 jaar over om een passend vaccin voor kippen te maken voor corona, maar het is een zegen dat het voor mensen binnen 10 maanden gelukt is.’ En er volgde een heel relaas waarom het niet schadelijk, en zelfs aan te bevelen was om vooral in de rij te gaan staan.
Prima he… prima dat iemand z’n mening zo mag zeggen. 

MAAR. MAAR. MAAR.

Er had OOK iemand moeten zijn die z’n twijfels had en waarom hij het zou afraden.
Dat je de ene maar óók de andere kant hoort: dan geef je mensen een échte kans om een goede keus te maken.

Dit was in de kerk. Niet in de enige kerk als ik het zo links en rechts heb begrepen. Vanaf kansels is het aangemoedigd om toch de overheid ook hierin maar gehoorzaam te zijn. 

In de politiek en de media is het niet anders geweest: was het een frikandel die geen kwaad kon? Of hadden ze erbij moeten zeggen dat ze WISTEN dat die frikandel geen transmissie en besmetting voorkomen zou. Zou het eerlijker geweest zijn om gelijk de bijlagen van o.a. Pfizer bekend te maken die toen al wisten van de mogelijke gevolgen op korte én lange termijn? (overigens is die hele lijst nu wel te vinden)

Als je dat ALLEMAAL had geweten, had je een WELOVERWOGEN keus kunnen maken.
Voor- en nadelen tegen elkaar afwegen. 

Ik denk dat ik nu besef waarom ik toen zo fel was.
Dat mijn rechtvaardigheidsgevoel extra groot is, en hikte aan tegen bovenstaande.
Niet eerlijk dat wel de ene expert zijn zegje mocht doen, maar een expert die bedenkelijk was over bepaalde zaken, de mond gesnoerd werd.

En dat ik daarom de ander z’n lot niet gunde.
Ik gunde mensen geen menstruatieklachten.
Ik gunde mensen geen miskramen.
Ik gunde mensen geen gekke gezondheidsklachten.
Ik gunde mensen dat niet nee.
En dat gun ik ze nog niet.
Ik gun(de) dat mensen die kant óók moesten weten.

Maar feit is en blijft dat er nog nooit zo’n hoge oversterfte is geweest, zelfs hoger dan in de c-jaren.
Feit blijft dat iedereen wel iemand (of meerderen) kent die ‘zomaar ineens dood ging’ of opmerkelijke gezondheidsklachten heeft, dat de hoeveelheid kankergevallen nooit eerder zo hoog was.
Feit blijft dat suïcidecijfers enorm gestegen zijn.

En over de redenen kun je stilzwijgend gissen, wegkijken... of urenlang debatteren. 

Ik denk dat we afgelopen jaren juist wél moeten evalueren.
Met elkaar over hebben: waarom deed jij dit of dat wel of niet?
Wat waren jouw redenen? Hoe komt het dat je…

Het is namelijk niet over.
Het is niet voorbij.

Er is de laatste jaren veel veranderd: mensen zijn zich veel meer bewust van gezondheid, van zelf dingen weten en snappen en kunnen. Er is veel meer besef gekomen dat dingen, gebeurtenissen en relaties op wereldniveau niet los van elkaar staan.
Wat mij betreft is het gevoel van verantwoordelijk zijn voor je eigen leven ook gegroeid: wat jij doet is niet vrijblijvend. Mensen die door het wereldgebeuren terug zijn geworpen op oude wonden en trauma’s wellicht. (Wat doen angst, en strenge regels en ziekte/dood met je en waarom is dat zo?)
Ik geloof ook dat er een toestroom is van mensen die op een afstandje naar hun leven hebben gekeken en zich afgevraagd: wat is nu écht belangrijk?

“Hoe bewuster je bent van wie je bent en hoe je handelt, hoe meer je met een open hart in het leven kunt staan. Wanneer je een groot bewustzijn hebt, weet je dat je het leven aankunt en zul je moeilijke situaties of gebeurtenissen niet uit de weg gaan, maar ze omarmen als een nieuwe ervaring waar je levenslessen uit zult halen.” Dineke van Kooten

En dat zijn mooie ondergrondse processen wat ik alleen maar toejuich. Op zoek naar de kern en de waarde van het leven. Om VOLwaardig te leven met alles wat God in jou gelegd heeft: laat je talenten niet verstopt onder de grond zitten, maar breng ze tot leven.
Elke keer die zelfreflectie, elke keer dieper graven: God heeft jou en mij zo wonderlijke en uniek gemaakt en daar een stukje van Zichzelf mee uitgedrukt: is dat het niet waard om tot volle kleur geleefd te worden? Wat er ook gebeurt in deze wereld: in elke (on)mogelijkheid liggen kansen!

'Weet je, ze kunnen alles van ons afnemen, ze kunnen niet onze gedachten van ons weg nemen', zei de moeder van Edith Eger. Ken je het boek 'de Keuze'? Zeker een aanrader, ook voor wat komen gaat.
Weet je, ze kunnen alles doen om ons van de echte God los te maken, maar ze kunnen niet God uit ons hart wegnemen. 

Het leven raakt, en grijpt en neemt en verguist en leeft en danst en geeft. 

Een mooie vraag om mee te nemen: wat kom je brengen en wat neem/haal/ontvang je van het leven?

Waarom nu dan toch weer zo’n blog? Weer al die oude koeien uit de sloot?
Wat geweest is is geweest, toch? Waarom denk ik niet: ach laat ook maar.
Maar lieve mensen, er komt nu zoveel leugens van destijds aan het licht… heb je het gezien? Daarom. 
Ik heb er maar 1 reden voor: omdat ik niet anders kan en gedreven wordt door iets/iemand die groter is dan ik.
Ik zie de donkere wolken weer opstapelen, lekker pessimistisch man. ;-)
Ik zal je eerlijk vertellen dat het nu midden in de nacht is. Ik word dan wakker en krijg dan zo duidelijk woorden.
Ik m o e t gaan schrijven. En met dat ik het schrijf, denk ik nog: maar of ik het ga posten, weet ik nog niet. Het zal wellicht weer wat strijd geven, zoals bij veel soortgelijke eerder geposte blogs het geval geweest is. 

Lieve mensen.
Ik gun jullie vrijheid en vrijheid.
Ik gun jullie geluk en voorspoed.
Ik gun jullie alle liefde en saamhorigheid.

Tegelijkertijd weet ik dat wat de Eeuwige gezegd heeft dat er gaat gebeuren, zal gebeuren.
God vraagt geen goedheid, gemak, gesluimer voor de tijd dat je hier op aarde leeft.
Hij vraagt actieve houding en volharding.
Zeker aan het eind der tijden als de duivel rond gaat om te kijken wat hij kan verslinden: Gods instellingen, Zijn schepping, Zijn waarheid, Zijn boek …  aan álles wordt getornd. Er wordt met symbolen en getallen aan de haal gegaan door krachten en machten die geen God boven zich dulden, en hun duisteren plannen onder het mom van vrijheid blijheid (maar in de kern extreme gebondenheid) willen doordrukken.  (Denk aan de 6 kleurige regenboog of driehoekig logo met eenoog bovenin)
Sugercoaten van wat diep donker is. En daar hoort het hele c-verhaal met alles wat daarbij komt kijken, helemaal bij. 

Nieuwe religies worden in het leven geroepen (genderreligie, klimaatreligie enz.) in vólle voorbereiding op die ene wereldreligie en regering: de antichrist.

Dat waar van het begin van deze wereld een strijd is begonnen tussen God en de satan, en al duizenden jaren duurt, deze strijd zal aan het einde van deze wereld zijn hoogtepunt bereiken: het zal de strijd der strijden worden.
De duivel zal er álles aan doen dat mensen niet bij God komen, of blijven.
Hij zegt over het eind der tijden diverse keren: 'maar wie volharden zal tot het einde toe, zal zalig zijn.'
Mensen, het is oorlog en jij en ik leven daar middenin.
Wie ogen heeft, die ziet. Wie oren heeft, die hore.

Laten we daar oog voor hebben, elkaar opscherpen en bemoedigen: hou vol! Geef niet op.
In de wereld zul je verdrukking hebben, maar hebt goede moed: Jezus heeft de wereld overwonnen.
Het slechtste en heftigste van de strijd, maar daarna het mooiste aller tijden, de eeuwige overwinning, komt eraan!
Ben je er klaar voor?