Mijn vissersmanpad in Portugal
- 04 juni 2025 · Geen reacties · Me & My World Travel & Explore
Wát een avontuur! 120 kilometer lopen langs de west- en zuidkust van Portugal, waarvan een groot deel helemaal alleen. The Fishermantrail heet het, en is officieel 230 kilometer lang. Opgedeeld in 'noord' en 'zuid' (120 km) en grotendeels langs de kust lopend, langs vissersdorpjes. Mijn reis begon in Odeceixe en eindigde in Sagres, elke dag zo'n ongeveer 20 kilometer lopen lopen lopen. Over mooie paadjes, enge steile stukken, ploeteren door mul zand en klimmen over en klauteren over rotsen.
Via Ecktiv had ik de overnachtingen geboekt en zij brengen ook je bagage naar de volgende plek: ideaal. Je bent zeker van een slaapplek en ik liep dus alleen met dagbepakking: 3 liter water, lunch, pleisters, appel en op sommige dagen m'n sandalen (zodat ik kon afwisselen vanwege de blaren ;-))
Een mooi avontuur ook omdat ik dit 'eng vond en toch deed' - mijn jaarthema, weet je nog? Ik ben vaker alleen weggeweest, maar nog nooit op deze manier.
Oh ja, en mocht je afvragen wie dan die foto's van mij maakte? Ik heb een remote voor m'n iphone gekocht en zo kon ik mijn eigen vissersmanpad vastleggen, wat ook weer om creativiteit vroeg - en dat vind ik weer leuk.
In de weken voorafgaand aan mijn tijd daar heeft het onwijs veel geregend: dat was in 25 jaar niet meer voorgekomen. Levert best wel wat uitdagingen op in een land wat meer op zon dan op regen is gefocust. Voor de natuur en de bloemen was het hemels!
Zo onwijs genieten van de diversiteit en de kleuren van de bloemenpracht!
Mijn vrienden: een fijne rugzak en m'n schoenen. Daar moet ik het de komende dagen mee doen ;-)
Het fijne van alleen lopen is dat je gewoon even kan doen waar je zin in hebt. Dat mooie bloemenveld? Hoe voelt het ook alweer om daar gewoon in te liggen? Vertragen, verwonderen.
En deze foto vind ik wel een soort kenmerkend voor mijn gedachtenwereld in deze dagen; het kronkelde alle kanten op. Niet te sturen, flarden, kronkels. In het begin dacht ik nog: maar ik wil hier of daar echt over nadenken, maar al snel liet ik dat los. Gewoon zijn. Dat wat komt, of niet komt, het is allemaal goed.
Mooie paadjes, mul zand, of het 'trail-teken' vinden op een mega rots, waaruit bleek dat je toch echt goed zit.
Ik bedoel maar...
Op een van de blogs van andere wandelaars had ik gelezen: 'koop gaiters, je zult me dankbaar zijn voor deze tip.' Nou, echt! Niet perse charmant, maar het hield wel al het zand uit je schoenen!
En elke keer via omwegen weer uitkomen bij de oceaan. Met elke keer andere rotspartijen. Het was altijd weer een groot cadeau!
Ik kon mijn lol op en uren klimmen en klauteren over de rotsen... op ontdekkingstocht.
Een fantastische B&B waar dit de kamernummers waren: de mijne was 216. Best toepasselijk.
En 's avonds zocht ik een restaurantje op waar ik een heerlijke vissersmaaltijd at: vis, paar aardappels en groenten.
Ongekend mooi, divers en indrukwekkend
Dit was dus ook echt het pad.
Met aandacht en tijd wandelen, wat is dat heerlijk!
Een van mijn lievelingsbeelden.
Mijn vriendin zei: 'Vraag of God je zijn liefde weer wil laten zien'. Tijdens mijn rustdag (dus ik bleef op dezelfde plek) was ik de hele dag een soort druk geweest met was doen, boodschappen enzovoorts. En omdat het pas later droog werd, ging ik daarna richting de zee. 'Wilt U mij Uw liefde laten zien.' Ik genoot van de omgeving, liet de grootsheid van de zee en golven op me inwerken... tot me een golf van liefde me overspoelde die niet in woorden te bevatten was. Diep onder de indruk, tranen van geluk...
... en ik dacht: ik wil hier avondmaal met U houden. Ik heb alleen geen wijn en brood, maar water en mango. En wat kan het intens mooi zijn om zo samen met mijn Vader de maaltijd te houden.
Een groot dankmoment voor zijn overvloedige liefde en genade!
Daarna zag ik verderop een flinke bui en genoot nog van het uitzicht... het leek nog mooi op afstand. Tot de wind flink aantrok en ik besefte: maar dit is wind voor een bui uit. Ik kreeg nauwelijks mijn poncho meer aan en regende zeik- en zeiknat: tot op m'n ondergoed en soppen in mijn schoenen. Van dat laatste baalde ik een beetje en zei:' nou als dit ook U was, kom maar op met die regenboog dan' - en je raadt het al: die kwam. God is zon, en regen, en wind, en hagel, en regenboog. Letterlijk en figuurlijk!
Zoek de vissersmannen...
Waren alle dagen mooi en prachtig? Nee, er zijn ook tranen geweest. Tranen van onmacht, van moedeloosheid over het leven ook wel, tranen om onze hond Bijke - die dood ging -. Het hoort erbij, daarom wilde ik ook dat in beeld vastleggen.
De laatste twee dagen van de trail liep mijn vriendin ook mee. Sommige stukken samen, maar ook heel wat stukken 'alleen' dwz kwartiertje uit elkaar zeg maar.
En hoppa, gewoon nog ff buitje op onze koppies.
Zon en wind en regen wisselden elkaar af en gaf een geweldige combi!
Kun je je voorstellen hoe het is om dit kilo-kilometers lang te lopen? Op en top balanceren van steen naar steen. Ik had niet gedacht dat er nog een moment zou komen dat ik zou verlangen naar zand, hahah!
Euforie en teleurstelling: yes, I did it! Helaas, het is voorbij. Heel stiekem? Wil ik gewoon wel een jaar zo lopen.. ;-) Alhoewel, het is ook wel fijn dat m'n voeten even kunnen genezen van toch wel heel wat blaren.
De laatste paar dagen hebben we genoten als vriendinnen van winkelen, uit eten, lezen, en zeker elke dag nog wandelen!
Tijdens mijn loopdagen heb ik een soort 'logboek' van woorden en beelden bijgehouden op mijn insta. Deze kun je terugkijken.
Dag 1: grensdraad-dromen
Dag 2: het begin
Dag 3: alleen
Dag 4: woei op m'n smoel
Dag 5: zon, zee, zout
Dag 6: pauzedag
Dag 7: bloed, zweet, tranen
Dag 8 : I did it!
Dag 9: last but not least
Daar kun je meer zien en lezen over 'waarom alleen', dat het echt hoogte- én dieptepunten zijn geweest, de meest fantastische uitzichten, de blaren, de zon en regenbuien en meer.
Ook heb ik een compilatie gemaakt van ruim 4 minuten van dit onbeschrijfelijk mooie avontuur, want wat ben ik blij dat ik tóch gegaan ben, dat ik zoveel kleine en grote momenten heb overwonnen, zo ongelofelijk genoten, zo intens dankbaar.
... en nu wil ik hier wonen, 'k heb m'n plekje al gevonden ;-)!
