Over loslaten en verdwalen

Verdwalen en loslaten. Twee sleutelwoorden in mijn leven op dit moment. Soms lijkt het of al m'n vastigheden niet meer zo vast zijn als ze lijken. M'n levenskaders anders kunnen komen te liggen. Dromen verschillende kanten opgaan. Beperkingen uit onverwachte hoeken komen.

Verdwalen in je eigen leven, kansen, (on)mogelijkheden, denken en dromen. Verdwalen. Geen herkenningspunten meer. Misschien door storm en regen geen zicht meer. Is er ruimte voor zoeken, verdwalen, niet weten, boos of teleurgesteld zijn...?

"Ga je mee verdwalen? Ik weet de weg." "Als je toch shit op je pad krijgt, dan kun je het net zo goed als mest gebruiken."

Tegelijkertijd is verdwalen verbonden met loslaten. Loslaten van datgene waarvan je dacht dat het 'zo moet zijn', 'zo hoort', 'zo moet'. Of je dat nu zelf vindt of dat anderen dat vinden. (of dat jij denkt dat de ander dat denkt)

Loslaten is eng. Loslaten is touwtjes doorknippen. Loslaten is opnieuw dingen afwegen. Loslaten is achterom kijken en nieuwe wegen inslaan. Loslaten is eng. Loslaten doet zeer. Loslaten is bevrijdend. Loslaten is in Gods handen geven. Loslaten is een levenskunst. Loslaten is een kans.

"Opgeven is geen zwaktebod. Soms moet je heel sterk zijn om iets los te kunnen laten." En in deze zoektocht van verdwalen en loslaten, probeer ik deze af en toe maar eens hardop te zeggen:

"Als je toch ergens over wilt twijfelen, twijfel dan over de grenzen van je mogelijkheden."