Samen op 'huwelijksreis'

‘Ik zie mijn weg, maar weet niet waarheen die leidt. Niet wetend waar ik heenga, inspireert me tot verder reizen’.

  Samen door het leven gaan, als partners. Een van de mooiste cadeaus die je in je leven kunt krijgen en tegelijkertijd een van de meest uitdagende. ‘Het is samen lachen, samen huilen, leven door dichtbij elkaar te zijn. Samen zijn is sterker dan de sterkste storm, gekleurder dan het grauwe om ons heen. Want samen zijn, ja samen zijn, dat wil toch iedereen?’ Willeke Alberti bezong het ‘samenzijn’ met treffende woorden. Of… is er meer te zeggen over dat samenzijn? Dat het niet altijd gekleurd is of sterk?

Op een wisselvallige julidag trekken wij onze schoenen aan, doen onze levensrugzakken op onze rug en zijn op reis gegaan. Onze huwelijksreis. Niet wetend waarheen, inspireerde ons tot verder reizen.

Onze reis begint in de wittebroodsweken in frankrijk: we trekken met een oud landrovertje langs de kust en ontdekten de mooiste plekjes. We trotseren plensbuien en automankementen, we maken ruzie met ‘twee uur onze eigenwijze monden dichthouden’ en komen tot het besef dat ‘ 24/7 samenleven’ iets meer inhoudt dan je wellicht van te voren had bedacht.

Het reis gaat daarna verder met alle dagelijkse beslommeringen. Met rugzakken vol levenservaring, karaktereigenschappen, verwachtingen en dromen. En al hebben we van te voren een beetje kunnen kijken wat er in elkaars rugzak zit, de echte inhoud is levenslang ontdekken. Met soms verrassende elementen en wendingen; zo blijft het spannend en uitdagend. Af en toe schuurt er iets in die rugzak, het steekt of zeurt op die ene plek. Iets van vroeger, een van je mindere karaktertrekken. Tot je besluit dat het tijd is om die rugzak maar eens even helemaal uit te (her)pakken om die zere plek aan te bekijken. Temidden van de chaos komt er van alles tevoorschijn. Wellicht kijk je een beetje verward om je heen: zit dít er allemaal in? Wat moeten we hiermee? Je pakt je eigen voorwerpen eens op of bekijkt er een van de ander. Wij hebben beide beseft hoe essentieel je jeugd kan zijn. We hebben heel wat voorwerpen uit onze rugzak bekeken en veel, heel veel verhalen van vroeger aan elkaar verteld. Onze mooie jeugdherinneringen, maar ook onze geheimen, onze worstelingen en wensen. Als je echt samen op reis wil gaan, is het goed om tot in details te weten wat er in de ander z’n rugzak zit. Het geeft gespreksstof, wrijving en botsingen wellicht. Na zo’n pauze besluit je soms om iets níet meer mee te nemen, om er afstand van te doen. Soms met pijn in je hart, want een gewoonte, een idee, een verlangen kan al zo vergroeid zijn. Daarna pak je je spulletje weer in: je past en meet en wikt en weegt. Elke kilo telt onderweg.

We bedwingen al ploeterend de grootste bergen. Stap voor stap over kiezelstenen en door grote kuilen vinden we onze weg. Al hijgend en zwetend heb je soms niet door welke overwinningen je intussen behaalt: kleine en grote obstakels. Reik je elkaar soms de hand, andere keren loop je juist een stuk alleen. Misschien wel met tranen over je wangen en je handen in het haar. Evenwicht bewaren tussen wie je zelf bent en wie je bent naast en met die ander.

Het is een boeiend proces. En het wordt nog avontuurlijker als de Geest van God met je meegaat. De elementen onderweg krijgen door die Geest soms een heel andere betekenis: het is een vertrouwen in de goede afloop – hoe de weg ook zal zijn. Als de een het even niet meer ziet zitten, de rotsblokken onderweg te groot zijn, kan de ander omhoog wijzen. Het is een krachtig weten dat je gedragen wordt door Hem die sterker groter machtiger is dan wij samen.

Maar als je dan boven staat hè, met dat adembenemende uitzicht! Het gevoel van overwinnaar zijn en de hele wereld aankunnen. Met al je zintuigen het leven opzuigen. Het volgende stuk van je pad even overzien en vanaf die mooie plek nieuwe plannen maken. Zo’n adempauze vanaf grote hoogte geeft moed voor het volgende stuk. Wij nemen daar regelmatig en uitgebreid de tijd voor: dat zijn de mijlpalen waar je later weer op terug kunt vallen. Het zijn de gedenkmomenten die je viert met een goed glas wijn en lekker eten. ‘Smaakt en ziet, dat de HERE goed is; zalig de man die bij Hem schuilt – en uitrust- .’ Na zo’n rustperiode gaan de schoenen weer aan, de rugzak weer op en mag je verder ontdekken en avontureren. Dan komt er een onverwachte regenbui gevolgd door een pittige storm. En waar de een roept: ‘kom we rennen naar een schuilplaats’, zegt de ander: ‘ik ga hier zitten, want ik ben al nat’. De windvlagen om je oren, de zwiepende takken om je heen, het nat worden tot op je onderbroek. Het zijn niet de situaties die je graag uitkiest van de levensmenukaart.

We hebben geleerd dat er midden in de stormen een paar tactieken zijn: dichtbij elkaar gaan zitten en elkaar vast houden óf juist de ander even z’n gang laten gaan óf er samen hartelijk om lachen. Het is elkaar vasthouden omdat je elkaar nodig hebt, juist als het moeilijk is. En dan is ‘er zijn’ vaak al meer dan genoeg. Een schouder om uit te huilen, samen zitten en stil zijn en pijn te voelen. Elkaar in de ogen kijken en beseffen: jij en ik, wij samen.

Het kan ook zijn dat het tijd is om elkaar even los te laten, de ander zelf even te laten lopen, zoeken, vinden. Beetje spannend is het wel: gaat die ander niet te ver? Hou je elkaar nog in ‘t zicht? Hoe vind je elkaar daarna weer? Een kwestie van oefenen en tijd nemen om elkaars zoektocht te volgen. Ook hebben we mogen ontdekken dat het ontzettend leerzaam en bevrijdend is om juist in de stromend regen te lachen en al plassenstampend te dansen met elkaar. Vier het leven, vier de liefde, vier de regen!    De ervaring leert ons dat de liefde niet betekent dat je elkaar aankijkt, maar dat je samen in dezelfde richting kijkt. Treffend en kenmerkend al vanaf het begin van onze reis. Waar we de ene keer planmatig te werk gaan over onze volgend etappe en de tijd nemen om opnieuw onze richting te bepalen, kan het ook zomaar zijn dat we maanden wat rondzwerven. Wat struinen in de bermen naar dat wat we kunnen gebruiken in ons leven. Schaars en goed verborgen schatten. Zoeken heeft nauwelijks zin, maar vinden wel.

Het boeiende, bizarre en bijzondere is dat ieders huwelijkslevensweg anders loopt. Het gaat om twee mensen. Met een eigen karakter. Een eigen levensgeschiedenis. Eigen keuzes. Fouten. Talenten. En die mix is uniek, karakteristiek en geeft een heel eigen melodie. Welk lied zingen jullie? Mag je van jezelf ook af en toe een mineurtje neuriën om daarna weer een majeur te galmen? Luister je ook weleens naar de melodie of het refrein van de mensen die je lief zijn? Ook al kun je een handleiding maken van jouw route, de ander kan de reis heel anders ervaren. Je kunt elkaar wel helpen, luisteren naar ervaringen en bruikbare adviezen en wellicht een stukje met elkaar meelopen. Vergeet daarom niet onderweg af en toe met medereizigers contact te leggen. Een van de mooiste lessen die ik onderweg leerde: ‘het leven samen is niet een leven van geven en nemen. Het is een weg van geven en ontvangen.’

Wij hebben inmiddels heel wat jaren gelopen langs prachtige stranden, over hoge ruige bergen en hebben diepe rivieren doorwaad. Letterlijk en figuurlijk. Alleen, maar meestal samen. We hebben gelopen, gestrompeld, gelachen, gezwegen, gezweten, gedanst, gezeten, gerend, gepauzeerd, gemopperd, gehuild, geruzied, gevolgd, geleid, geroepen, geliefd.Zo blij dat jij

en ik

Dat wij samen.

Dit artikel is gepubliceerd in het laatste PUUR Magazine.