Stilte en de zee -Schiermonnikoog-

Herijken. Terugkijken naar het jaar dat achterligt en de balans opmaken, kijkend naar het jaar wat we zijn ingegaan. We doen het al jaren rijdend door de niksige Karoo en turend naar de golven bij de ‘asemrowende kus’ van Zuid-Afrika. Het land waar ik ook thuis ben, waar een deel van mij opleeft. 

Dit jaar ben ik even gestrand op Schier. Ik had de rust, de stilte, de zee nodig.

Afgelopen jaar heb ik te weinig alleen de stilte opgezocht, en mijn hart smachtte echt naar afstand, rust en stilte. 

De eerste paar dagen ging een vriendin graag mee (vandaar nog een paar foto’s waar ik ook op sta), de rest van de week was ik alleen. 

Het waaide hard, heel hard. ’T Was koud, en zelfs de laatste dag kreeg ik een ‘wit Schiermonnikoog’ te zien!

Het fietsen over de schelpenpaadjes die door de nattigheid minder knisperden dan normaal.
De snijdende wind op het strand die het zand liet vliegen.
Het wandelen met aandacht. 
Het in stilte nadenken, tekenen, plannen maken, antwoorden krijgen van God. 



Ja, de stilte is best eng.
De stilte neemt weg.
En geeft op zijn tijd veel.
Alsof je voelsprieten van het leven beter bereik hebben.
Dat is veel waard.

Ik las:
Ga maar
Besta maar
Wees maar
En ben


(pssst, weet je, er waren daar ook gezinnen naartoe gevlucht: 's morgens schoolwerk, 's middags de natuur in, just to know it's possible!!)

Camera-vriendje mocht mee. Het helpt me om nog bewuster te kijken. Ik probeer dan echt m’n gevoel te fotograferen. Dus niet perse de perfecte plaatjes, maar dat ik weet te vangen in beeld wat ik voel.
(en achteraf extra blij zijn met m'n foto's he, dat dan weer wel, dus weer een les geleerd.)

Bij de berkenplas liggen veel jeugdherinneringen: vakanties die we deels hier doorbrachten. Mijn moeder ging soms zelfs een dag met ons naar Schier: ze stopte vijf kids met bagage heel vroeg in de auto, reed 2,5 uur naar de boot; en dan fietsten en speelden we de hele dag op het strand, in de duinen, bij de berkenplas, we aten een visje en namen de laatste boot weer naar huis. Daarna reed ze met een auto vol slapende kinderen de uren weer naar huis. Ongelofelijk als ik daar nu over nadenk. Wat een bikkel.

Dus als je gewoon op de plek waar je nu bent ook een beetje relaxt wil worden, klik dan hier en geniet!


Ik moet zeggen dat ik onverwacht echt van deze winterweek genoten heb. Normaal snak ik naar licht, naar zon, naar vooral warmte - en ja dat is nog steeds zo. Voor mij is de winter echt 'bikkelen in mijn hoofd'. En met het schrijven van deze blog zou ik echt zo 123 weer teruggaan omdat 'winteroverleven' niet echt fijn is. Maar met drie lagen kleren, dikke winterjas en handschoenen heb ik op Schier echt onwijs genoten van het zachte winterlicht, de ijzige wind doorstaan en zelfs de schoonheid daarvan gezien, en het belangrijkste voor mij is: op afstand naar mijn leven kijken. Weer nagedacht over de 'sinaasappels' van mijn leven: voor wie een inspiratie-dag of avond gevolgd heeft, weet wat ik bedoel ;-)