Wat heeft de vlinder met paasfeest te maken

Weet je dat de lente komt! Misschien heb je het al gezien; bomen die bijna doods leken... daar komen de eerste blaadjes uit. Uit bergen dode blaadjes, komen groene sprieten, sneeuwklokjes, narcissen en blauwe druifjes te voorschijn.

Het lijkt wel of de natuur een gedaantverwisseling ondergaat.
Iets wat helemaal lijkt op te houden, krijgt opeens toch een vervolg.
Je kijkt dan met nieuwe ogen naar jezelf, de wereld om je heen en de toekomst.
We vieren de lente, we vieren het leven!

Luister maar:
Er was eens een vlinder. Hij vloog met vermoeide vleugels over de weide. Fijne regen viel uit de hemel neer en maakte de vleugels van de vlinder nat. Steeds lager en lager vloog hij, tot hij neer zonk op de weidegrond tussen de grashalmen. Nog eenkeer probeerde hij op te vliegen, maar tevergeefs. Zijn krachten waren uitgeput.

Even later trippelde hij met moede pootjes langs een plant omhoog en daar volbracht hij zijn laatste levenstaak:  aan de onderkant van één der bladeren legde hij zijn eitjes, niet veel groter dan een speldenknop. Omdat de zwakke vleugels hem niet meer konden dragen, vouwde hij die samen. 

Hij werd heel stil en droomde van bloemen en zonneschijn. Het regende nog steeds.
Toen de koele nachtwind  begon te waaien, stierf het vlindertje.

De eitjes bleven verborgen in een soort holletje. Tot het zomer werd daar bij het beschermende nestje eitjes.  Al na enkele dagen begon er iets te bewegen in de eitjes. De tere huid scheurde open en daar kroop een kleine rups naar buiten, een beetje gelig van kleur, fijn gevlekt en zo zacht als een zijden draad.

Het groene blad waarop hij geboren was, werd zijn tuin, zijn huis en zijn tafel. Hij merkte dat de rand van het blad het lekkerst was. Na een paar dagen was het halve blad afgeknaagd. Toen zocht het rupsje een ander blad op. Het was of de zonnestralen hem steeds verder lokten, van de ene plant naar de andere. Ze smaakten niet allemaal even lekker: het langste bleef hij bij de planten die net zulke bladeren hadden als die in zijn geboortetuintje.

Zo groeide in enkele weken uit het kleine rupsje een grote rups. Lange donkerbruine haren stonden in dichte bossen op zijn rug, en daartussen gloeiden rode vlekjes. De zomer liep ten einde. Een koele herfstwind begon over het korte gras te waaien.
Trager, steeds trager, als in een droom, kroop de rups langs stengels en bladeren. Eten deed hij niet meer. En toen de nachten kouder werden, zei hij de zonnestralen vaarwel en zocht een stil plekje tussen de stenen, zo dicht mogelijk bij de aarde.

En daar, in dat stille donkere holletje weefde de rups van fijne draden een kokertje rondom zichzelf, waar hij precies in paste. Er waren geen deuren of ramen in. Toen het klaar was, werd het hard als hout. Daar binnen ging de kleine rups liggen slapen. Maar in de lange winternacht, toen sneeuwvlokken de aarde bedekten, gebeurde er een wonder in dat houtige kokertje van de rups, heel stil en verborgen, door niemand gezien. Was dat het wonder waarvan de vlinder had gedroomd?

Toen het voorjaar kwam, smolt de sneeuw weg, en langzamerhand werd de aarde weer warm. De  zon ging meer schijnen, de bloemen kwamen te voorschijn.  In het holletje onder de stenen, waar de rups was ingeslapen, werd een vlínder wakker. Hij was uit dat kokertje gekropen en trippelde nu wat bedremmeld naar boven, tussen de stenen door naar het lokkende licht. Het was of de bloemen hem riepen met duizenden fijne stemmetjes.

De vleugels van de vlinder waaierden rustig open en dicht. Zouden ze hem dragen, weg van de aarde?
Eindelijk fladderde de vlinder omhoog.
De kleurige vleugels glansden in het licht, zodat het was of een bloem zich had losgemaakt van haar stengel. Hoger, steeds hoger vloog de vlinder de zon tegemoet, tot hij de stille roep van de bloemen verstond. Toen daalde hij neer op een bloemkelk en bracht daar een groet van de zon.

Uit: Dierenverhalen van Jakob Streit
https://www.kuleuven.be/thomas/page/verandering/

De wereld van de rups was mooi, hij had genoeg eten, kon kiezen welke struik, welk stuk tuin die was. Z’n buik rond en vet. Niks aan de hand. Zou je zeggen. 

En toch… God had dit als fase bedacht: want uiteindelijk lig t er voor elke rups een prachtig iets klaar: 
namelijk: vlinder worden, vrijheid, vleugels uitslaan, vliegen.

En zo is het dus ook met de mens. Je kunt hier op aarde een goed leven hebben, je buik vol eten, een mooie gezonde rups zijn.
Maar God heeft ons niet als rups bedoeld. Hij heeft ons bedoeld om vrij te zijn.
We zijn gemaakt om richting het Licht te vliegen, om niet alleen blaadjes te knagen, maar van nectar te genieten.
Om van gedaante veranderd te worden van heerlijkheid naar heerlijkheid. 

De gedaanteverwisseling van rups naar vlinder wordt metamorfose genoemd, en komen we vier keer tegen in de Bijbel, eerst als Jezus verandert (Mat. 17:2; Mark, 9:2): Jezus werd op de berg ‘van gedaante veranderd; zijn gezicht straalde en zijn kleren werden wit als het licht’.

en later dat wij als christenen worden veranderd door ons geloof (Rom. 12:2; 2 Cor, 3:18): Wij zullen van gedaante veranderd worden naar hetzelfde beeld, van heerlijkheid tot heerlijkheid’ zoals dit door de Geest van de Heere bewerkt wordt.

In de bijbel staat ook: 'Zo is dan wie in Christus is een nieuwe schepping; het oude is voorbijgegaan, zie, het nieuwe is gekomen.'

En dan is nu wat gebeurt als je bekeerd wordt: je wordt vernieuwd,
je krijgt nieuwe ogen om te zien wat je nog niet eerder hebt gezien,
je krijgt oren om dingen te horen zoals je ze nog nooit eerder gehoord hebt.
Je krijgt vleugels om te lagen hoger (of dieper) te gaan waar je nooit gedacht had te zullen komen. 

'En word niet aan deze wereld gelijkvormig, maar word veranderd door de vernieuwing van uw gezindheid om te kunnen onderscheiden wat de goede, welbehaaglijke en volmaakte wil van God is.’

Je denken wordt dan vernieuwd. Je innerlijke houdingen, je motivaties, je ambities en verwachtingen, je relaties, je inschattingen en al je standaarden worden vernieuwd. En terwijl in al deze gebieden je gedachten worden vernieuwd, verandert ook je hele manier van leven. Je bent niet langer gelijkvormig aan de wereld, maar je wordt op een nieuwe manier gevormd door de vernieuwing van je denken.

(want... lees nu het verhaal van de vlinder nóg maar eens met dit in je achterhoofd)

De Heere Jezus heeft dat ook gedaan. Hij leefde hier op aarde en wist waarom Hij hier was. Hij had een taak.
Hij stierf… en ging coconen. 3 dagen lag hij letterlijk in een cocon, in doeken gewonden, en figuurlijk was hij in de diepste plek die je je ooit kunt voorstellen: nedergedaald ter helle staat er in de geloofsbelijdenis.

En dan:

De zon breekt door. De grond beeft.
De natuur trilt op haar grondvesten.
De cocon breekt open.
Tot in elke vezel van Gods nieuw geboren schepping dringt het door: het LEVEN is terug!

En het Leven heeft daarmee de mens verlost van haar grootste vijand. Geen slaaf meer van alles dat leidde tot de dood. 
Vrij.

Jezus, de Eerste die uit de dood ontwaakte, en echt LEEFT!
Jezus heeft dan een verheerlijkt lichaam. 

Een gedaante die zomaar opeens in een ruimte kon zijn. Jezus kon een soort onzichtbaar vliegen zeg maar. En met dat Jezus die vlinder was geworden, was Hij ook vrijer dan ooit; want de schuld was betaald. Hij was vrij én Hij had betaald zodat wij ook vrij kunnen zijn. Tot op de dag van vandaag geldt die vrijmaking tot vlinder!

Dan blijven er twee vragen over:

- herken je iets in je eigen leven dat je rups was, maar nu door de cocon van genade en wedergeboorte een vlinder mag zijn?

- tweede vraag: als je vlinder ben, blijft je dan nog steeds in dezelfde tuin als toen je rups was? Of gebruik je dan je vleugels en vlieg je?
Vlieg je van hoogte naar hoogte, rust je uit en ga je van nectar naar nectar, ontdek je nieuwe mogelijkheden?

“De Geest Zelf getuigt met onze geest dat wij kinderen - vlinders-  van God zijn.”

Je mag er dan ook op vertrouwen dat Hij die dat goede werk in jou begonnen is, dat ook zal volmaken! Dat geeft rust. Vanuit die rust, die basis, mag je op een heerlijk ontspannen manier invulling gaan geven aan het vlinder zijn,
te schitteren,
de opdracht om je nu ook te ‘bekleden met de nieuwe mens’ en zo te gaan fladderen en vliegen!

Ik wens je een mooie stille week en een vrij Paasfeest!