Zeven rondjes om landrover

Het is vandaag onze trouwdag. In 2001 begon onze levensreis samen. Samen je huishouden, je leven, je werk (en toen nog studie) doen; samen besluiten nemen, zorgen voor en zorgen om.

18 jaar is een hele tijd. Moet je kijken wat een 'jonkies' we waren. Foto's zijn gemaakt door Ilona Hartensveld. Mijn trouwjurk was gemaakt van indiase stof die ze gebruiken als sari. Vandaag lijkt het me een goede dag om een bijzondere ervaring met jullie te delen. ie van de 'Zeven rondjes om de landrover'.

We zien elkaar een keer per jaar, als we in Zuid-Afrika zijn, - mijn vriendin en ik. We houden veel van elkaar, kennen elkaar al sinds we heel klein zijn en eigenlijk weer intensief zo’n ruim 20 jaar geleden.

Als we dan bij elkaar zijn, dan belanden binnen no-time op een bank of bed en kletsen. Kletsen zo uur na uur weg… we delen ons leven, delen ons hart. Een van de dingen die ik afgelopen december tegen haar vertelde, is dat wij in onze relatie een pittige tijd achter de rug hebben. Zo op het eerste gezicht, was er echt niet veel aan de hand, maar daar onderliggend wisten we allebei dat we met een paar dingen ‘aan de slag’ moesten, wilden we niet echt uit elkaar groeien. En dat is niet perse leuk. Uiteindelijk hebben we een aantal gesprekken met een EFT -therapeut gehad en dat was eigenlijk echt wat we nodig hadden: leren begrijpen waarom de reacties soms zijn zoals ze zijn, doordat je leert te verwoorden wat je voelt er in je omgaat. En dat gaat in het begin gewoon letterlijk met een hele lijst emoties erbij: emoties benoemen blijkt nog een 'dingetje' te zijn.

De volgende dag rij ik met diezelfde vriendin om een boodschap te doen en ze zegt tegen mij: 'Jonneke, ik heb voor jullie gebeden en ‘ek het Josua 6 op my hart gekry’. In dit hoofdstuk wordt het verhaal verteld dat het volk Israel elke dag een rondje om de stad moest lopen en op de zevende dag zelfs zeven keer. God zou zo de muren laten vallen en de stad in hun hand geven, zonder tegenstand of oorlog. ‘Ik weet het ook niet zo goed hoe en wat,’ gaat ze verder, ‘maar misschien moet je ook een rondje om jullie huisje lopen… of landrover misschien omdat jullie daar slapen. Maar doe er mee wat je wil, ik geef het alleen door.’

Je mag best van me weten dat ik me enigszins ongemakkelijk voelde met dit voorval. Wat moet ik hier nu mee? Na een paar dagen besloot ik - of werd ik gedreven door iets wat groter is dan mijzelf - dat ik het ging doen: elke keer als Sjoerd al in de daktent lag als we naar bed gingen, liep ik een rondje om de auto. Soms met een sceptisch, dan weer met een biddend hart. Die zes dagen ging dat prima zonder dat hij het door had: ‘ik moest nog even naar de wc, of wilde dat beestje nog even fotograferen enz.' Maar hoe, hóe ga ik zeven rondjes lopen zonder dat Sjoerd denkt: 'wat is er met Jonneke aan de hand?' Die nacht werd ik weer eens badend van het zweet wakker, (het was ’s nachts tussen de 25 en 30 graden) en ik dacht: ik moet even luchtje scheppen, naar de wc, even wat lezen… En met dat ik daar in het donker zat , besefte ik: ‘het is vandaag dag zeven’. Dé dag van de zeven rondjes. ... dus het kan ook NU. Dan merkt Sjoerd niets... en je zult vast even grinniken als je je voorstelt, dat ik rond een uur of half 2 ’s nachts met m’n iPhone als zaklamp zodat ik niet in ‘enge beestjes’ zal trappen, inderdaad zeven rondjes om de Landrover loop. Ik heb eerlijk gezegd tegen God dat ik niet wist wat ik ermee aan moest, dat ik het lachwekkend vond, dat ik er niets van verwachtte, maar dat -ook al snap ik er niets van- ik dan maar gewoon gehoorzaamde.

Ik ben de tent weer ingekropen en de volgende morgen was het niet anders dan normaal. We genoten van het uitzicht van de zee, van ons koppie koffie en thee. Net zoals de dagen ervoor, want we waren inmiddels in een ‘slowlife’ beland: sloom luierend genieten van ons zijn en verder even helemaal niets.

En dan vraagt Sjoerd opeens: ‘zijn er eigenlijk nog dingen die je wil uitpraten, waar je over wil praten nav van onze theraptiegesprekken?' Vanaf die dag hebben we elke dag een paar van die ‘lastige items of voorvallen’ uitgepraat, en ‘muur op muur’ tussen ons viel om. En dat voelde elke dag een stuk lichter, een stukje dichter bij elkaar!

De tijd bij de Mozambiquese zee is voorbij en we gaan weer terug naar Johannesburg. ‘Jij houdt nu nog een muur overeind en als je wil dat die ook omgaat, zul jij iets moeten vergeven,’ is een stemmetje in mij, die steeds sterker klonk. En eerlijk is eerlijk: dat kan nogal een ‘veeleisende vraag’ zijn. Ik heb er dan nog een paar ‘nachtjes over geslapen en mee geworsteld’. Want al is het iets van een paar jaar geleden, het kan nog steeds een flink obstakel zijn. Ook dat is uitgesproken, vergevend en vergeving ontvangend.

En pas ná dit alles heb ik Sjoerd verteld over de 'wonderlijke rondjes om de auto' ;-)

Waarom ik dit deel? Omdat ik er én heel stil én verwonderd en blij van was en nog steeds ben wat er kan gebeuren als je gewoon soms heel letterlijk naar God luistert. Heb lef hebt om iets buiten je eigen manier en gewoonte om te doen. Heb lef om iets aan te pakken, bespreekbaar te maken en loop er niet voor weg. Daarnaast heb ik het een aantal mensen in mijn omgeving vertelt, maar bleef ik de behoefte hebben om het verder te vertellen. Gelukkig heb ik een blog ;-) - en dit is met goedkeuring van Sjoerd geplaatst-

Het is vandaag onze trouwdag en deze vieren we weer uitbundig. Na een grondige onderhoudsbeurt met therapie en 'zeven wonderlijke rondjes' zijn we weer verliefd. Heeft 'houden van' opnieuw een diepere laag gekregen en zijn we extra blij met 'wij samen'.



Geïnspireerd geraakt door mijn blogpost? Deel hem via:

Facebook of Twitter


This thread has been closed from taking new comments.