Zuid-Afrika: Gods speelplek de Cederbergen

Laatste blog over onze laatste Zuid-Afrika-trip. Via Lambertsbaai en Clanwilliams rijden we uiteindelijk de Cederbergen. Na n heerlijke flinke regenbui, blijft het bewolkt en lopen we de 'Malteser kruis-route', een wandeling van ongeveer 3 uur. We genieten van de meest vreemde en wonderlijkste rotsformaties die we tegenkomen. De Cederbergen staan hierom bekend en steeds vragen we ons af: 'hoe is het mogelijk dat die steen zo hoog rechtop staat.' Of: 'hoe en wat de rare vormen en spleten en gaten in de stenen heeft gemaakt'. Niet oneerbiedig bedoeld, maar ik heb zomaar het idee dat God hier heerlijk heeft gespeeld, stenen gestapeld heeft en genoten heeft om vreemde creaties te maken.

  We hebben expres af en toe elkaar even in het landschap gefotografeerd zodat je een beetje een gevoel krijgt hóé groot die stenen zijn! En dan staat daar opeens zo'n enorme rotstoren. Tientallen meters hoog. Te bizar voor woorden, echt. Malteser kruis. De volgende dag maken we ons klaar voor een flinke tocht, 8 uur staat ervoor. Op naar de Wolfsberg Arch. Het eerste deel gaat prima en ik denk nog: 'als je vijf dagen de Otterpad gedaan hebt, lukt dit natuurlijk ook.' Tot het grilliger en onvoorspelbaarder wordt, we ons door de meest nauwe rotskloven moeten wringen, over en onder stenen die zo groot zijn als vrachtwagens. Het is onwijs klimmen en klauteren. Het is zweten. Het is de ene na de andere 'ohhhh, moet je kijken' uitroepen. Het is een klim waar je 'u' tegen zegt. Wat een machtigheid tonen deze rotsen en bergen. Eh ja, en soms is het nat en donker en vooral beetje claustrofobisch ;-)Als we eenmaal boven zijn, is de wandeltocht redelijk makkelijk, al is er niet echt 'een pad' en loop je hoofdzakelijk over de stenen. Het uitzicht is prachtig. We zijn op ooghoogte van wolken, die we in de gaten houden. Ze komen inderdaad langzaam dichterbij... (links de wolken, rechts in het klein zie je de Wolfsberg Arch) Als we niet in de mist op deze berg willen verdwalen, kunnen we niet de Arch halen. Helaas, het is niet anders. Maar veiligheid staat voorop en we zijn maar 'samen', verder is er geen kip op de hele berg te bekennen. Na de lunch gaan we weer terug, (zie je Sjoerd zitten tussen de stenen?) wat gelukkig een stuk makkelijker is. Al moet je nog steeds goed uitkijken waar en hoe je je voeten neerzet. En ja, het litteken van de Cederbergen staat voorlopig op m'n scheenbeen ;-) Moe, bezweet, but almost done! (leve de zelfontspanner van de Iphone) Vanaf de Cederbergen rijden we eigenlijk redelijk rechttoe, rechtaan naar 'huis' (van vrienden). Ruim 1500 kilometer in twee dagen. Het is rustig op de weg, de eerste dag (900 km) hadden we onze tegenliggers kunnen tellen als we gewild hadden. 'Die pad is baie ver, baie lank, daar gaan niks an nie.' Het is een soort 'retraite' om door het niksige landschap je te verplaatsen. Zuid-Afrika is prachtig, maar om van A naar B te komen, moet je echt hele einden rijden. Ruim 6000 km verder zit onze 'mini-sabbatical' er weer op. De laatste dagen besteden we door de landrover een beurt te laten geven, alles opruimen en schoonmaken, vrienden bezoeken en nog even flink genieten van het zomerweer.

Een prachtige tijd. Een heilzame tijd geweest. Een tijd om weer echt tot mezelf te komen. Een tijd waarin ik opnieuw rust vond om terug te gaan naar de basis. Terug naar God. En daarvandaan weer de toekomst in kan kijken, en voorzichtig plannen, ideeën, doelen maken.

Dit is de laatste blog over de trip in Zuid-Afrika, die begon met een bezoek aan de Kruger Wildtuin en de Drakensbergen, daarvandaan heerlijk naar de prachtige kust en de echt onvergetelijke geweldige Ottertrail. Twee shoots over de liefde gemaakt: deze ontroerende van het oudere echtpaar en van twee stoere Australiers bij de zee. De karakteristiek westkus met de witte huisjes en vissers en zonsondergangen, met misschien wel als hoogtepunt Tietiesbaai.

Op naar de volgende reis! ;-)