Achterom- en vooruit kijken

Vroeger liep ik aan het einde van het jaar met mijn vader in de loods -met groene vloer-: papieren blok voor me, pen in de hand. Zoveel potjes, zoveel zakjes … we maakten de balans op en alles werd keurig opgeschreven. Een mooie traditie die ik graag in ere houd, zeker voor mijn persoonlijk leven.

Balansen: wat ging goed, wat heb ik geleerd, wat zijn de hoogte- en dieptepunten, wat neem ik mee het nieuwe jaar in of waar zou ik graag aan willen werken? Wat worden mijn aandachtspunten en hoe wil ik nieuwe stappen zetten? Aan het begin van deze maand hebben we de eerste 'Stilte&inspiratie-dag' gehouden en daar werd door een aantal ook op deze manier de balans opgemaakt. Fijn om daar de tijd en de ruimte voor te nemen, want het maakt je sterker en wilskrachtiger in de dingen die voor jou echt belangrijk zijn.

De balans opmaken, zo aan het einde van het jaar geef ik een blik in mijn persoonlijke hoogte- en dieptepunten van dit niet-in-woorden-uit-te-drukken-jaar.

Het jaar begon voor mij weer met een mega-groot cadeau: bezoek aan mijn geboortegrond, mijn land waar ik deels thuis hoor en de mensen van wie ik veel houd. Het doet me zeer, heel zeer dat dit voorlopig niet meer kan en besef met dit schrijven hoe extra bijzonder het is geweest dat we daar regelmatig konden zijn.

Een van de boeken die erg veel indruk heeft gemaakt en me veel geleerd heeft, was 'Het onverwoestbare meisje'. “Iedereen heeft een passie in zijn hart. Het is ons levensdoel die passie te vinden en brandend te houden. Jezelf zijn in een wereld die je voortdurend probeert te veranderen, is de grootste prestatie die er is.”

Onze terugkomst uit Zuid-Afrika en later de wintersport van Sjoerd hebben we beiden moeten bekopen met flink ziek zijn. De eerste week van februari lagen we beiden vijf dagen heel ziek op bed en na de wintersport van het c-virus ons huis binnen. Flink ziek zijn is ons niet bespaard gebleven, maar gelukkig hebben er niets aan over gehouden.

De wereldwijde donderslag in maart volgde en alles lag stil. Ons leven werd met piepende remmen stilgezet: niemand die dit bewust heeft meegemaakt, zal 't vergeten. Niet naar school, voor een deel geen werk meer of thuiswerken met alle aanpassingen van dien, grote porties angst, en een groeiende onzekerheid. Ik heb diverse blogs geschreven in die tijd: dat ons loutertijd gegeven werd, over capituleren en vrijheid, en ook mijn vragen liet ik in een blog zien (heeft lef gekost om 'm te posten, maar ik sta er nog steeds achter).

Dat ontmoeten voor mij een basisbehoefte is, bleek wel door die lockdown. Ik hou ongelofelijk veel van alleen zijn, de stilte en m'n eigen bubbel en tegelijkertijd zou ik verpieteren als ik daarnaast geen ontmoetingen met andere mensen zou hebben. Dus wandelde ik met vriendinnen — aan weerszijden van het fiets/wandelpad — en bespraken de wereldproblematiek, onze eigen emoties en verlangens. Ergens op zo'n hele mooie dag had ik een bijzondere ontmoeting met de imker en fotograaf, zo'n gouden parel in mijn herinnering.

De lockdown heeft me ook geleerd dat ik gewoon niet zonder fotograferen kan: het is niet alleen mijn werk, maar ook echt mijn passie en dat heb ik nooit eerder zo duidelijk gevoeld.

Omdenken: het is een van mijn speerpunten van het afgelopen jaar. Als het niet kan, zoals het altijd ging, hoe kan het anders zodat het wél mag? Ik heb mezelf een enorme schop onder mijn kont gegeven en ben de smartphonefotografie-workshop online gaan geven. Vanuit alle provincies en zelfs vanuit het buitenland waren er deelnemers: we hebben echt zulke toffe leuke leerzame avonden gehad. Ik hoopte dat de mensen met hun smartphone nog mooiere beelden kunnen maken van hun leven, zeker nu het zo heel anders was dan anders.

Omdenken in het vieren van bruiloften: die blog is zo ontzettend vaak gelezen en heeft menig bruidspaar een boost gegeven om te kijken naar de mogelijkheden ipv onmogelijkheden, creatief te zijn en zeker in het begin van het seizoen was dat nog best pittig. Toch zei het bruidspaar van 20 mei: 'we hebben niet ondanks, maar dankzij corona zo'n geweldig toffe dag gehad.'

Omdenken door een ander in het zonnetje te zetten: de pubershoot-actie werden in mijn hoofd geboren door logeerpartijen van twee afzonderlijke nichtjes. Een groot succes, want er zijn heel wat mooie shoots gemaakt, ik denk aan Nienke met haar viool, aan Mette of Nuelle en Joran en nog meer van die prachtige jongeren.

We kregen er een neefje Sjoerd en een nichtje Naomi en later nog een neefje Olivier bij. Mooie familie-uitbreiding dus. Dat we een uptodate-familiefoto moesten uitstellen, hebben we het maar even niet over ;-)

En verder brak mijn oma — in de lockdown-periode- haar heup en ging van haar eigen huis naar ziekenhuis, naar revalidatie-centrum naar woon-zorgtehuis waar ze een hersenbloeding kreeg. Wat ben ik ongelofelijk dankbaar dat ik een serie over oma in haar eigen huis niet langer heb uitgesteld, ik maakte deze mini-docu echt nét op tijd. Haar huis is inmiddels leeg, van scharrelen in haar tuin is het nu van bed naar rolstoel en andersom.

De zomer leek een feestje: het mooie weer, de teugels werden iets vrijer gelaten en ik heb echt zo intens genoten van het vastleggen van al die mooie bruiloften! Ja, er zijn tranen gelaten over het loslaten van dromen over hun dag. Ja, het was soms op 't laatst nog aanpassen. Ja, bruiloften werden verzet. Maar toch blijf ik met een enorme glimlach terugdenken aan al die liefdevolle, creatieve en mooie liefdesdagen in de zomer. Natuurlijk heb ik weer een overzicht van al die mooie bruiloften gemaakt, neem daar gerust maar 3,5 minuut de tijd voor.

En ergens tussen al die mooie bruiloften, gezinsshoots en andere reportages door, vierden we zomervakantie op onze boot op de Waddenzee. En leek de barre boze wereld even wat verder weg. En liet ik mijn hart spreken door een spontane fotoshoot te maken omdat het licht te mooi en de locatie zo tof was.

Het van april naar september uitgestelde nifjesfeest werd alsnog een groots succes, een weergaloos beestenbende-feest: gouden herinneringen maak je nú!
De beestenbende was extra compleet omdat we onverwacht een pup hebben gekregen: niet gepland, wel op ons pad gekomen en inmiddels echt pittig leuk nummertje op ons erf.

En er was nog een feest: het inspiratieweekend. Kleinschalig, bezinnend, ontspannend. Het weer kon niet beter, de gesprekken inzichtgevend, de rust bezinnend en de activiteiten ontspannend! Ik hoop en bid echt dat er in het komende jaar meer van dit soort dagen en weekenden zullen kunnen zijn.

Ik heb mensen erg laten schrikken met 'mijn laatste blog', wat gelukkig een mooi vervolg had: een spiksplinternieuwe website. Een website maken kost veel tijd. Heel veel tijd, en denkwerk en nog meer tijd om alles tot in de puntjes in orde te maken. Alles werkt tot nu toe goed en ik ben - en jullie als lezers ook - blij met de nieuwe look! Alle dank gaat dan ook uit naar de medewerkers van Depositado.

In het najaar waren er een paar mooie acties: we verkochten een recordaantal zalmen (440!!) met een opbrengst van € 5500,- (!!) voor ZOA en er werden heel veel mensen blij van zaadjes per post. Meer dan 35 enveloppen zijn verstuurd!
En deed ik mee met de Betekenisweek van het Moment Design Collectief. Een paar prachtige extra waardevolle shoots kunnen doen voor mensen die het echt nodig hebben.

Voor een heel aantal bedrijven heb ik fotografie mogen verzorgen, voor de stadhouder Willem III school in Ede (blog volgt later) die 50 jaar bestaat, Gevangenzorg Nederland, voor Hakvoort Mens en Gebouw & MeetMij, voor PUUR Magazine, voor RD-magazine en voor Emmaus Coaching Rotterdam . En voor volgend jaar heb ik alweer een paar mooie aanvragen binnen om een beeldbank te maken voor bedrijven. Tof!

Terugkijkend op het eerste corona-jaar is er veel leed geleden, maar ook mooie positieve dingen gebeurd. Aan dat laatste wijdde ik een blog, met input van instagram-lezers.
Persoonlijk vond ik het een jaar van uitersten: de mooie dingen leken extra mooi, de nare dingen en de zorgen leken dubbelzwaar.
Het is goed om nu even pas op de plaats te maken en nieuwe focus-punten te bedenken en op te schrijven voor volgend jaar. Want al maak ik me soms echt grote zorgen om 'de wereld', ik wil duidelijker inzichtelijk hebben welke plek ik hierin inneem. Ik kan me wel zorgen maken over mijn familie, over het vaccin, over nog veel meer dingen en mensen, maar één ding is en blijft mijn passie: mensen laten nadenken (en soms is dat schurend) om zelf de beste keuze te maken.
In de eerste nieuwsbrief schrijf ik dan ook over het werken aan een van mijn doelen in dit op zicht: het suddert al jaren en nu ga ik daar toch echt werk van maken. Een megagrote klus, maar ik hoop in Gods kracht, dit te mogen doen. In diezelfde nieuwsbrief staat mijn allereerste actie voor 2021 en je kunt je natuurlijk nog inschrijven. Elke nieuwsbrief komt met een leuke actie!

Baie dankie.
Baie baie dankie!
Aan alle mensen die ik afgelopen jaar voor mijn lens mocht hebben,
voor alle opdrachtgevers,
voor bemoedigers via social media,
voor trouwe stille lezers van deze blog,
de samenwerking met veel mensen,
voor de connectie tussen jou en mij in welke vorm dan ook:

And until we meet again,
until we meet again,
may God, may God hold you
in the palm of His hand!