Dood - gewoon bespreekbaar

Als jij er niet meer bent... wie weet dan jouw pincode? en wie weet het wachtwoord van je socialmedia-accounts of blijven die voor altijd bestaan? waar moeten jouw bezittingen naar toe? mogen je organen wel of niet ter beschikking gesteld worden?   Vragen die enigszins ongemakkelijk zijn, vind je niet? Want wie denkt er nu écht na over 'als ik er niet meer ben'. Misschien stiekem denk je bij jezelf: dan zoeken ze het maar uit.

Of durven we de dood gewoon bespreekbaar te maken? (want er is in het leven niets zekerder dan de dood...)

Onlangs sprak ik nog met iemand die zich zorgen maakte dat haar ouders niets hadden geregeld, maar er ook niet over wilden praten. 'Dat komt dan wel,' is het antwoord op vragen in die richting. Het maakt haar onrustig...

Ik denk dat wij als kinderen een belangrijke lessen geleerd hebben, toen mijn moeder ziek was en vorig jaar overleed. Hoe goed/fijn het was dat we wisten wat zij wilde met sommige dingen en dat een zoon veel met haar besproken had, en dat ik van haar de praktische zaken moest opschrijven en dat financiële zaken waren (uiteindelijk toch) vastgelegd bij de notaris. [Foto: Geertje Vierhout]

Als je niets regelt, zadel je je nabestaanden met een ongelofelijke last en berg werk op. Zie je ze al zoeken, overleggen en ráden ... ? - wat zou de wens geweest zijn over rouwkaart of begrafenis (teksten, muziek, sprekers, locaties) - maar ook wie moeten er aanwezig zijn of in elk geval op de hoogte gesteld worden - is er iemand verantwoordelijk om dingen te regelen (is er een executeur aangewezen) - stel dat je door een ongeluk om het leven komt en er wordt gevraagd of organen gebruikt mogen worden, wat moet geantwoord worden? - waar ligt het paspoort, rijbewijs enz. - wie heeft er nog meer een sleutel van 't huis - wat voor soort verzekeringen en abonnementen zijn er afgesloten - wat is er financieel geregeld voor de nabestaanden - kan je vrouw/man/gezin uberhaupt in het huis blijven wonen - weet iemand pincodes en belangrijke wachtwoorden - welke dingen zijn geleend en moeten weer teruggegeven worden aan de eigenaar - in geval van een eigen bedrijf hebben: wie licht klanten in en waar zijn die gegevens te vinden (zeker als je een eigen bedrijf hebt, komt er nog wel een hoofdstukje bij) Kortom: genoeg zaken om bij stil te staan én ze te regelen. Foto is gemaakt tijdens een herdenkingsreis aan mama.

Een paar tips: 1. Wacht niet tot het te laat is. 2. Bespreek deze dingen met een familielid of iemand die je goed kent. Of schakel een notaris in om het allemaal officieel vast te leggen. 3. Ook al is er schroom om dit te doen: ik kan je uit ervaring zeggen dat het ook een soort 'opluchting' is om dit eens met elkaar besproken en opgeschreven te hebben. Geef een kopie van deze gegevens verzegeld aan iemand die je echt vertrouwd en kijk er om de paar jaar met een nieuwe blik naar: situaties en bezittingen veranderen namelijk ook.

Maak er een doel van om dit binnen een met jezelf (en eventueel partner) afgesproken termijn te regelen. Vroeger maakte men met een 'trouwkleed' ook gelijk het 'doodskleed'. Durven we dit 'symbolisch na te doen' en je dingen te regelen? Dit zijn natuurlijk allemaal tips en adviezen voor het 'regelen' van allerlei dingen met betrekking tot het sterven. Maar zorg ook dat je er klaar voor bent als God je roept!