Écht (III): kijken met je hart

Echt en puur kijken. De mensen, dieren en dingen zien zoals ze zijn. Het is een kunst. Want we worden steeds meer geleerd om die wereld op te poetsen, mooier te maken, slanker, minder rimpels en perfecter. Bewust om je heen kijken, doe jij dat weleens? Kijken met je hart kun je het ook wel noemen.

De serie 'Echt' heeft twee eerdere blogs: namelijk over 'Zijn wie je bent'  en 'Huis-tuin-en-keuken-God'. Dit is dus deel drie. Ik zal het nooit vergeten: ik was net in het bezit van m'n eerste macrolens, het zal in een najaar geweest zijn. Elke morgen lag ik weer op m'n buik in het natte bedauwde gras de druppels, ruspjes, vliegjes en grassprieten te fotograferen. Een van die ochtenden komt een overbuurman naar me toe: 'nou moje me noe toch es vertelle wat je doar doet in da gras'... 'Volgende week kom ik dat u laten zien' antwoordde ik opgetogen.

Een paar dagen laten laat ik deze beste man een stapeltje afgedrukte foto's zien wat 'mijn macro-wereld' en hij kreeg tranen in z'n ogen en zei:  'tis bijzonder mensekinders, nooit geweten dat dit zo mooi was' Dat. Foto's maken jezelf en de ander bewust van onze wereld. Onze wereld met de mooie, kleinste details tot wrede oorlogs- of rampbeelden. Zonder oorlogsfotografen (al ben ik blij dat ik het niet ben) zouden wij nooit weten hoe het daar echt is.

Dat probeer ik ook in mijn fotografie te doen: ECHT zijn. Het hoeft niet mooier, minder rimpeliger, perfecter dan je bent. Je hoeft niet de perfecte kleren aan, maar juist waar jij/jullie je happy in voelen. Als ik een jochie in een tussendoor moment even z'n beer zie knuffelen, is dat voor mij bijna meer waard dan de 'perfecte smile foto'. Het maakt niet uit waar ik ter wereld ben, ik besef dat 'even door dat buitenkantje heen prikken' zo belangrijk is. Écht oogcontact. Ogen zijn de spiegel van de ziel. En dat het leven niet altijd zo rooskleurig is, vertellen de ogen vaak wel...

Wat is dat toch dat we vaak de waarheid mooier, beter, blijer, rooskleuriger willen laten zien dan het is? De lichamen in de tijdschriften zien er perfecter dan perfect uit [en is overigens dagen aan gephotshopt!] en brainwasht ons ook. Of we willen of niet. Door de perfecter dan perfecte stillevens op instagram kun je je bijna 'stijlloos' gaan voelen in je eigen huis of een drang voelen om je bord eten of interieur ook zo te gaan posten.

Ik zou mensen echt op willen roepen om gewoon terug te gaan naar 'gewoon, zoals jouw wereld is.' En even eerlijk: ik show ook liever een foto van mezelf waar ik iets minder dik en iets eleganter op sta. Maar waarom eigenlijk? Ik zal gelijk de daad bij het woord voegen en een paar 'gewone selfies' hierbij plaatsen. Met pukkels, verwaaide haren, gekke bekken, enz.

Het dagelijks leven, m'n rondje met de hond: dat zijn momenten dat ik meestal wel met mobiel bij me heb en daar maak regelmatig foto's van. Pure bewustwording van het moment en de omgeving waar ik dan in leef. Geen perfecte compositie of het mooiste licht, maar omdat ik het bewust zag en het moment wilde onthouden.

Als je nu eens ergens bent, en dat maakt niet uit waar... ga dan eens gewoon even stil om je heen kijken. Kijken wat er echt gebeurt. Voel wat je ziet. Prik even door zo'n buitenkant, door maskers heen.

Als er mensen bij ons zijn, wijs ik hen vaak op de lucht. De lucht elke dag anders en elke dag prachtig is. Even een moment van 'kijk, voel, hoe mooi het is.' Dan merk ik ook hoe weinig mensen gewend zijn om echt even goed alles in zich op te nemen. Ze kijken wel, maar zíén het niet bewust. Nu wonen wij natuurlijk op een bijzondere plek, maar ik geloof dat je dit overal waar je woont of bent kunt doen.

Kijk dus. Kijk goed. Kijk bewust. En ik beloof je dat er een wereld voor je opengaat als je dit nog nooit op deze manier gedaan hebt!

Mijn plan is om een fotocursus 'echt leren kijken met je camera' te geven. November of volgend voorjaar. Zou jij belangstelling hebben?