Ik wens je onrust, tranen, boosheid, dwaasheid, dorst

Het is een eerste college. De professor komt de collegezaal binnen. Hij kijkt rond.
"Jij daar op de 8e rij. Kun je me vertellen hoe je heet?" vraagt hij aan een student.
"Mijn naam is Sandra" zegt een stem.
De professor vraagt haar, "Verlaat alstublieft mijn collegezaal. Ik wil je niet in mijn college zien."
Iedereen is stil. De studente is geïrriteerd, pakt langzaam haar spullen en staat op.

"Sneller alstublieft" wordt haar gevraagd. Ze durft niets te zeggen en verlaat de collegezaal.
De professor blijft om zich heen kijken. De deelnemers schrikken.
"Waarom zijn er wetten?" vraagt hij aan de groep.
Ze zijn allemaal stil. Iedereen kijkt naar de anderen.

"Waar zijn wetten voor?" vraagt hij opnieuw.
"Sociale orde" klinkt uit een rij.
Een leerling zegt: "Om iemands persoonlijke rechten te beschermen."
Een ander zegt: "Zodat je op de staat kunt vertrouwen."
De professor is niet tevreden.
"Rechtvaardigheid" roept een student.
De professor glimlacht. Ze heeft zijn aandacht.

"Hartelijk dank. Heb ik me eerder oneerlijk gedragen tegenover je klasgenoot?"
Iedereen knikt.

"Dat heb ik inderdaad gedaan. Waarom heeft niemand geprotesteerd? Waarom probeerde niemand van jullie me tegen te houden? Waarom wilden jullie dit onrecht niet voorkomen?" vraagt hij.
Niemand antwoordt.

"Wat je net hebt geleerd zou je in 1000 uur colleges niet hebben begrepen als je het niet had beleefd.

Je hebt niets gezegd, alleen omdat je er zelf niet door geraakt bent.
Deze houding spreekt tegen u en tegen het leven.
U denkt dat zolang het u niet aangaat, het u niets aangaat.
Ik zeg u, als u vandaag niets zegt en geen gerechtigheid brengt, dan zult u op een dag ook onrecht ervaren en zal niemand voor u staan. Gerechtigheid leeft door ons allen heen.
We moeten ervoor vechten.
In het leven en op het werk leven we vaak naast elkaar in plaats van met elkaar. We troosten onszelf dat de problemen van anderen ons niet aangaan. We gaan naar huis en zijn blij dat we gespaard zijn gebleven. Maar het gaat ook om het opkomen voor anderen. Elke dag gebeurt er onrecht in het bedrijfsleven, in de sport of op de tram.
Erop vertrouwen dat íemand het oplost is niet genoeg.
Het is onze plicht om er voor anderen te zijn. Spreken voor anderen wanneer zij dat niet kunnen."

En ja. De professor vroeg de voorgelichte student om terug te komen.

Wat zou jij doen in deze situatie? Zwijg je uit angst ... om ook te moeten gaan, voor gek gezet te worden of zoiets?

Eigenlijk als inleiding en aanvulling op deze blog, heb ik een stukje voorgelezen uit een boek: Waarom om oor te leven. Het filmpje staat op mijn insta. Dit boek begon ik te lezen, terwijl ik al met deze blog bezig was, maar sluit zo haarfijn aan bij wat ik bedoel. En ik bedoel zeker niet dat ik je geen licht, liefde en leven toewens he, dat leg ik hier uit.

We leven nu, in dit leven en op deze aarde, op vijandelijk grondgebied: satan is machtig op deze aarde. Hij wordt de overste van de wereld genoemd. Denk maar aan de verzoeking: Satan zei tegen Jezus: je hoeft alleen maar te knielen en dan zal dit allemaal van U zijn. Maar Jezus wist dat Zijn koninkrijk niet van hier is. God staat boven alles.
Tegelijkertijd ís satan al veroordeeld, z’n kop vermorzeld en het enige wat hij hier op aarde nog kan doen, zijn stuiptrekkingen. Maar hij weet heel goed hóe hij moet stuiptrekken. En steeds meer zie ik het web van satan wat zo zachtaardig en manipulerend wordt uitgebreid, maar wat verstikkend werkt op den duur.

Een heel simpel voorbeeld? Die mobieltjes he… het was zo makkelijk, zo handig! We waren bereikbaar in ‘tijden van gevaren’, we konden bellen ‘als het nodig was’. Het leek zo ideaal, zo’n handige tool. Zeker toen je niet alleen kon bellen, maar ook berichtjes kon versturen, foto’s maken, je bankzaken regelen. Zo geweldig! En nu? Zijn we vergroeid met dat ding. Ik ook. Ik schrijf notities, maak foto’s, check het weer, scrol door m’n socials en ga zo maar door. Allemaal in ons eigen digitale wereldje, vervreemd van elkaar. Maar ondertussen depressiviteit in de hand werkend, omdat we gemaakt zijn voor connectie met onze medeschepselen. Niet met apparaten. Hoe weten we over een paar jaar nog hoe we een goed gesprek moeten voeren? Op een goede manier een ruzie ‘uitvechten/praten’? We doen zoveel met die mobiel: is een leven zonder dat ding nog uberhaupt mogelijk? Ik kan alleen over dit onderwerp al een blog maken… en besef: ook dit gaat mijn deur niet voorbij. De tentakels hebben zich ook tot bij mij uitgestrekt… 

• Wat doe jij als je collega onheus bejegend wordt? Of ga je naar de directeur of leider en zegt: dit is niet oke?
  Wat doe jij als je ziet dat er keihard gelogen wordt? Draai je je om en ga je verder met je leven?
  Wat doe jij als je weet dat mensen die je kent, bij de voedselbank in de rij moeten gaan staan?
  Wat doe jij als je beseft dat die ene wereldgodsdienst in rap tempo wordt klaargestoomd? Zie je nog dat alle godsdiensten mogen, maar er geen plek is voor Jezus? En daarmee de vervulling van de antichrist?
  
  Hoe ga jij ermee om dat onze eigen kinderen op school gebrainwasht worden over die 'genderdinges’? In wetten, in openbare gebouwen en gelegenheden.
  Als kinderen school stellingen en vragen krijgen als: 'hoe komt het denk je, dat je heteroseksueel bent? Wanneer hoe besloot je voor het eerst dat je heteroseksueel bent? Is het mogelijk dat je heteroseksualiteit veroorzaakt wordt doordat je bang bent voor mensen van je eigen sekse? Als heteroseksualteit normaal is, waarom zijn er dan zoveel heteroseksuele psychiatrische patienten?' (ik kan je een kopie uit een schoolboek laten zien!)
  Heb jij als ouder gesprekken met je kinderen hierover?
  Ik plaats drie afbeeldingen: conclusie mag je zelf trekken.

Maar op welk vlak van het leven je ook onderzoek doet, je komt van de koude kermis thuis. Gemanipuleerd, surrogaat (de duivel is een uitblinker in na-apen!!), uitbuiting, machtsmisbruik, winstbejag, leugens…het is aan de orde van de dag. En als je verder kijkt dan ‘de façade die ons wordt voorgespiegeld door media, reclame en eigenlijk alles wat ons beïnvloed’ dan zie je dat er een paar mensen aan de touwtjes van de hele wereld trekken. En hun invloed reikt tot in onze huiskamers… een trekpoppenkast dus.

Ik zou je een paar vragen willen stellen, een paar nadenkers.

• Hoe was het voor jou om het WK te kijken? Een stadionruimte met airco op een massagraf? Terwijl miljarden mensen kou lijden, tot in het rijke westen toe? Heb je je schouders opgehaald en gezegd: 'niet kijken lost de problemen daar niet op en the party must go on'? Of heb je een statement gemaakt en er met alles wat in je is, afstand van gedaan?
  
  
• China is een gek land. China is gelukkig heel ver weg. Gelukkig gebeurt er niet hier wat er daar gebeurt. Toch? Dat zeggen we vaak. Maar wat als de ‘groten der aarde’ publiekelijk hebben gezegd dat ‘China een rolmodel’ is voor de hele wereld en China daarmee complimenteert? En dat het goed zou zijn dat alle landen hun voorbeeld zullen volgen? Klaus Schwab heeft dat dus gezegd, en dat is gewoon op het nieuws geweest.
  En omdat 'china toch gek is', maak je je niet druk over de miljarden mensen daar die met bizarre lockdowns zitten, kinderen die door maanmannetjes meegenomen worden, quarantaine-kampen voor honderd-duizenden mensen. Als China de opkomende wereldmacht is, moeten we wel die kant opkijken. Omdat wat nu daar is, ook hier kan komen.
  
  
• Misschien denk je: ‘C’ is verleden tijd.' We kunnen weer gewoon doen. We zouden het willen, maar ergens voelen we ook wel dat dat niet de hele waarheid is, toch? Er zijn piketpalen geslagen, gevoeld hoezeer wij gewillig zijn om te doen wat ons wordt opgedragen. Er is wereldwijd iets in mensen gespoten waarvan ‘eigenlijk niemand precies weet wat’. Maar de gevolgen steeds meer zichtbaar worden: en die zijn hartverscheurend. De vele mysterieuze hartritmestoornissen, plotseling dood neervallen, oversterfte (meer dan in 2020 en 2021!), de bizarre toename van miskramen. (kijk maar gewoon op CBS) Artsen in Duitsland luiden de noodklok: nog nooit zoveel zieken, zelfs niet in de c-tijd.
  
  C was een ‘waymaker’ voor volgende stappen die zullen komen.
  Hebben jij en ik geleerd om bij elke keuze die we maken, eerst naar binnen te keren?
  Dat we de moed hebben om verder te kijken, misschien wel ‘alleen’ durven te staan?
  Heel eerlijk? De tijd dat ik geen restaurant, zwembad, museum, theater enz. in mocht, heeft mij alleen maar sterker gemaakt, zodat ik steeds meer, steeds een laagje dieper zag wat belangrijk is in dit leven. Het heeft me creatiever gemaakt en mooie levenslessen geleerd. Het heeft me dankbaarder gemaakt voor alles wat wel kan.
  Laat. Je. Niet. Bang. Maken. En. Blijf. Zelf. Nadenken.
  
  
• Als je heel eerlijk antwoord moet geven op deze vraag: 'Leef jij in een democratie?', wat zeg je dan? Hoe voelt het als de regering beslissingen neemt, zonder de hele kamer daarbij te betrekken? Hoe is het voor jou dat partijen verboden zullen gaan worden?
  Voor de vorm heet dat nog zo, want dictatuur klinkt ook zo naar. Toch? Als je goed tussen de regels door leest, is dit echter wel de realiteit: want niet het volk, noch hun ‘gekozen leiders’ kunnen meer beslissen. Er wordt van hogerhand besloten, niet alleen de c-regels, maar meer.  Er wordt hardop gezegd: al zou 80% van de bevolking tegen zijn, de invoering van de digitale euro gaat door. Het ‘moet’.
  ‘Ach, veel van onze betalingen gaan nu toch ook al digitaal’. Dat is een veelgehoord ‘sussend antwoord.’ Maar jij en ik mogen nog steeds boodschappen doen zonder restricties. Besef je dat met de CBDC (Central bank digital currency) het weleens heel anders zou kunnen gaan? Dat niet jij, zelfs niet de banken zeggenschap hebben over jouw geld? Een paar voorbeelden: er kan met een paar knoppen worden geregeld:
  Het is geen grap. Het is geen complot. Het is niet onschuldig. We kunnen het wellicht niet tegenhouden, maar je ervan bewust zijn, is in elk geval al een flinke stap.

Elke keer als wij onrecht waarnemen en niets doen, dan trainen wij ons karakter om passief te zijn in de aanwezigheid van onrecht waarbij wij uiteindelijk elk vermogen verliezen om ons, en degenen die wij liefhebben, te verdedigen.
Julian Assange

Er zijn mensen die zeggen dat ik me niet zo met die dingen moet bezig houden. Niet zoveel naar het donker kijken.
Persoonlijk denk ik dat als het licht gaat schijnen, er ook licht komt op die donkere plekken. Die plekken die het daglicht eigenlijk niet kunnen verdragen.
Het is goed om je bewust te zijn wat er speelt.
Dan kun je je wapenen, beschermen, voorbereiden.

En hoe doe je dat?
In elk geval weten, doorleven, elke dag beleven dat God onze Vader is. Hij houdt ons vast, wat er ook gebeurt.
Je kunt je in je hoofd sterker maken, dingen uit je hoofd leren, onderzoek doen.
Train, bemoedig, spoor aan... om het goede te blijven doen. Laat je niet ontmoedigen, maar zwem als een levende vis tegen de stroom van de tijdgeest in.

Verder denk ik altijd aan het refrein van Prediker (daarover schrijf ik ook in mijn boek) Scherven en genadegoud en regelmatig lees ik het hoofdstuk: omdat mijn eigen woorden me dan bemoedigen. Mooi is dat.
Het refrein van Prediker? ‘Eet en drink, wees dankbaar, draag mooie kleding en verzorg jezelf, geniet van je partner, weet je getroost bij moeilijke zaken, benut de mogelijkheden om iets te doen… en besef dat het leven kort en eindig is. Amen.’

Er zijn gelukkig met mensen tranen, boosheid, honger en dorst. Alleen omdát ze dat voelen, komt er actie.
Ze gaan staan en schromen niet meer om het onrecht openbaar aan de kaak te stellen.

Er zijn moedige mensen die anderen waarschuwen voor wat er komt.
Er zijn rechtvaardige mensen die iets zeggen als ze zien dat hun collega, familielid, maakt niet uit wie 'onheus bejegend' wordt.
Er zijn dappere mensen die gevangenen bevrijdden.
Er zijn kritische mensen die vragen blijven stellen en daar een film van maken.  (google maar 'suddenly dead')
Er zijn dwaze en koppige mensen die niet meegaan met de stroom, die keer op keer zich blijven afvragen of ‘het wel klopt’.
Er zijn mensen die lef hebben om naar Gods stem te luisteren en kerk op keer uit hun comfortzone gaan om dingen te doen die ze nooit voor mogelijk hebben gehouden.
Er zijn mensen die zegenend door het leven gaan om Gods woorden van troost, vrede en genezing uit te spreken.
Er zijn mensen die elke week op een plein in een stad of dorp gaan zingen en lofprijzen.
Er zijn mensen die met Gods wapenrusting aan ‘vechten voor de vrede’.

Ik ben ongelofelijk dankbaar voor al die mensen.
‘Dank U God dat U hen in deze wereld geeft. Zodat mensen door hen heen kunnen zien wie U bent. We kijken uit naar het moment dat U komt... Maranatha!'

Jacques Brunt verwoord het in dit korte bemoedigende filmpje zo mooi: 

'Laten we er niet voor terug te schrikken om - ook en plein public - vast te houden aan bijbelse principes. Blijf Gods heilzame principes in liefde en met een bewogen hart uitdragen en doorgeven. Laat je niet ontmoedigen, maar zwem als een levende vis tegen de stroom van de tijdgeest in. En verblijd je ondertussen: de wereld gaat voorbij en haar begeren, maar wie de wil van God doet, blijft tot in eeuwigheid. (1 Johannes 2: 17)'

Ik eindig deze blog met de woorden van het vervolg van dit lied waar ik deze blog mee begon:
Luister het maar eens op je gemak.

Maak ons hart onrustig, God
Dat het ontevreden klopt
Als we mooie leugens horen|
En gemakkelijke woorden!
Maak ons hart onrustig, God

Stort in ons Uw tranen uit
Mensen worden uitgebuit
Weggeschopt en opgesloten
Zegen hen als wij hen troosten
Stort in ons Uw tranen uit

Steek in ons Uw woede aan
Om het onrecht te weerstaan!
Geef ons moed om op te treden
Laat ons vechten voor de vrede
Steek in ons uw woede aan

Laat ons dwaas en koppig zijn
Laat ons doorgaan tot het eind
Gaat het onze kracht te boven
Laat ons dan in U geloven
Laat ons dwaas en koppig zijn

Want het is Uw koninkrijk
Tot in alle eeuwigheid

Dat wens ik jou - en mijzelf - toe. Ik heb zulke woorden af en toe nodig ‘om door te gaan tot het eind’, jij misschien ook.

Mijn bereik op mijn website en socials wordt flink geknepen. En jij mag raden waarom. Mocht deze blog je geraakt hebben, like en/of deel  je ‘m dan?