Rouwen is een werkwoord

Rouwen is een werkwoord. Sterker nog: het is hard werken. En kost bergen energie.Want je moeder en vader en lieve tante in anderhalf jaar verliezen, is blijkbaar 'geen kattepis'. (om maar even een uitdrukking te gebruiken die m'n moeder vaak zei) We zijn als brussen niet voor niets allemaal 'moe'.

Gelukkig heb ik nog lekker veel leuke bruiloften gehad en heb ik met de nieuwe plannen en verhuizing in het vooruitzicht ook de nodige positieve afleiding. Toch merkte ik de afgelopen weken dat de tussendoormomenten nog regelmatig verdrietig zijn. *Soms zitten de tranen zo hoog, soms om 'niks'. *In de auto zitten luisteren naar muziek of de radio kan het er opeens zijn. Heftig missen, heftige pijn. Af en toe letterlijk buikpijn. *In ons huis staat van alles wat we 'geërfd' hebben, juist ook mooi, maar ook soms confronterend. [En wat zou Gineke gegrinnikt hebben als ze zag hoe haar planten als kool groeien bij mij (iemand zonder groene vingers) en dat ik zelfs aan het stekken ben.]

*Alle post en regelwerk. We waren ongeveer net klaar met alles van mijn moeder, toen we twee nieuwe erfenissen kregen om te regelen en af te handelen. En geloof me, dat is écht een hele klus. *Nooit meer iets over vroeger kunnen vragen. *Schuldgevoel dat ik sommige dingen niet eerder heb gezien of opgemerkt (vooral bij mijn vader die zo plotseling overleed, ben ik nog erg bezig om die puzzel te maken) Nu de meeste praktische zaken gedaan zijn (zoals begrafenis, graf, spullen opruimen, dingen opzeggen), nu begint het echte rouwen. En rouwen is echt niet de hele dag huilen. Maar het is wel je leven verder leven met een gat - en in ons geval zelfs drie gaten -. Dat doet zeer. Echt zeer.

Zo las ik van de week dit artikel van 'Ikmisje':  http://ikmisje.eo.nl/artikelen/bent-ineens-geen-kind-meer Ik kon alleen maar knikken en beamen, terwijl de tranen over m'n wangen liepen. (een zeer lezenswaardig artikel over het verlies van ouders en hoe jij en de buitenwereld daarmee om kunt gaan)

Ja, ik praat met mensen die hen ook gekend hebben. En we halen herinneringen op: hoe leuk dit was, hoe vet irritant dat... Ja, ik probeer elke dag even buiten te lopen en sinds we Bijke, de friese stabij, hebben, lukt dat heel aardig. Ja, ik kan gelukkig ook nog veel lachen om de mooie dingen van het leven. Ja, ik voel dat dingen 'niet voor niets' gebeuren, alleen snap ik nu nog niet zo goed waarom. Ja, ik weet dat ik gewoon weer lekker alles van me af moet schrijven, ga ik ook binnenkort doen.

"Wanneer je verdrietig bent, kijk dan opnieuw in je hart en zie dat je huilt om wat je vreugde schonk." Kahlil Gibran.

En zo is het.

Of zoals mijn vriendin zo mooi dichtte:

Leven is deinen wiegen op de tijd van lachen en huilen helen en breken bewaren en kwijt Leven is warmte gevangen in kou Leven is angst en ik hou van jou Leven is rouwen om dat wat voorbij is opstaan en dansen uitbundig en vrij. Roelie Struik.