Weg door woestijn met belofte!

"Blijf niet staan bij wat eertijds is gebeurd, laat het verleden nu rusten. Zie, ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het – heb je het nog niet gemerkt? Ik baan een weg door de woestijn, maak rivieren in de wildernis."

Bam. Die knalde erin. 1b912fe24062e921d12330f5b688629f

Het was de dag na de uitvaart van mijn vader, dat ik deze tekst via Dagelijks Woord las. Elke dag krijgen we een tekst, en da's meestal mooi, of soms ook nietszeggend voor me op dat moment. Maar de kracht waarmee Jesaja opeens actueel werd, was eigenlijk een beetje bizar.

Wat was ik in die afgelopen dagen bezig met 'vroeger' - wat heeft pa nog gedacht? Waarom heeft die dat wel/niet geregeld? Wat had ik nog willen zeggen? Is er wel genoeg waardering uitgesproken? Hadden we dit of dat nog moeten uitpraten? Waarom heb ik dit niet meer gevraagd? En nog veel meer vragen over veel vroeger. "Laat het verleden nu rusten, blijf niet staan bij wat gebeurd is."

En dan een vraag die rechtstreeks door God gesteld werd: "Ik ga iets nieuws verrichten... het ontkiemt, heb je het nog niet gemerkt?" Ja, ik heb het gemerkt. Want de afgelopen anderhalf jaar zijn zo totaal anders dan voorgaande jaren. Vorig jaar overleed mijn moeder, was mijn tante al ziek en heb sinds eind vorig jaar ik een lastige periode gehad waarin ik moest opnieuw moest leren evenwicht in het leven te vinden. Daarna een weldadige tijd in Zuid-Afrika, waar Sjoerd en ik veel over verleden en toekomst hebben nagedacht. En dan nu in eigenlijk ongeveer twee maanden tijd: papa en Gineke overlijden, een huis kopen en ons huis verkopen. (jippie we gaan echt verhuizen naar een prachtige plek met heel veel nieuwe mogelijkheden! - ja, in Nederland, in Gelderland zelfs) En dan ook nog vieren dat we 15 jaar getrouwd zijn. Hoge bergen, diepe dalen. Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt. 2S7A0161 kopiërenTja... dat er iets 'ontkiemt' kunnen we niet ontkennen.

En dan die bemoediging: "Die woestijn en wildernis waar je nu in bent? Ik maak een weg en rivieren. Ik ben erbij."

Sjoerd en ik zeiden nog tegen elkaar: juni is de maand met de meeste pieken en dalen óóit in ons leven. Nu is het tijd voor afstand. Voor rust. Bijkomen. Tijd hebben om alle indrukken en emoties een plek te geven. Want dat is nodig: veel is nog niet verwerkt. Maar met de belofte dat God erbij is, komt dit ook goed.

We wensen jullie ook een goede vakantie - hoe en waar dan ook -. Tot laterzzzz!



Geïnspireerd geraakt door mijn blogpost? Deel hem via:

Facebook of Twitter


This thread has been closed from taking new comments.