'Droom asof jy ewig lewe, leef as was dit jou laaste dag.' Aangenaam: ik ben Jonneke. Samen met mijn man Sjoerd en katten, honden, schapen en kippen woon ik in de Arkemheensepolder net buiten Nijkerk.
Enthousiast | passie | levenslustig | beetje eigenwijs | begaan met anderen | creatief |
Dat ben ik in het heel kort.
Ik hou van het buitenleven, van kamperen, zeilen, weidsheid en wolkenluchten, fikkie stoken, plantengroen en stek-plezier, zomeravonden en zonsop- en ondergangen.
Alle opdrachten die een of meerdere van deze elemenen in zich hebben, doe ik met een tikkeltje extra liefde ;-)
Ik ben een mensenmens: ik wil jou ontmoeten, echt zien zoals je bent. Puur.
Familie en vrienden zijn belangrijk voor me, maar ik kan onwijs genieten van spontane ontmoetingen met mooie gesprekken met mensen die ik nog niet ken.
Mijn hooggevoeligheid heeft voor mij op dit vlak voordelen: mensen weten zich meestal snel bij mij op het gemak.
Aan de andere kant blijft hsp een uitdagende factor in mijn leven.
Dat mijn wieg in Zuid-Afrika stond, heeft er heel misschien mee te maken dat ik geniet van andere culturen:
al mijn zintuigen staan op scherp om te zien, te leren, te bemoedigen, om verhalen te horen en door te geven.
Af en toe een reis maken, geeft mijn leven nog meer glans. Mede om die reden ben ik samen met mijn man Sjoerd ook Business Ambassadeur voor de ZOA-Burundi.
Al een paar keer hebben we het land en de projecten bezocht: bekijk hier een slideshow. Meer hierover kun je bij maatschappelijk verantwoord ondernemen lezen.
Het feit dat ik in mijn ruim 47- jarige leven veel meegemaakt heb, laat mij extra de waarde van (de kleine dingen van) het leven en de liefde beseffen.
De pijn en verdriet en rouw zijn rauw en missen doet zeer, maar hebben ook een mooi randje omdat ik er wijzer, sterker en leven-lievender door geworden ben.
Ik kan met je meeleven als het leven even donker of verdrietig is. Levensshit kun je als mest gebruiken.
Op deze site deel ik regelmatig persoonlijke verhalen, ervaringen en inzichten. Om anderen te bemoedigen.
Want ik kan niet anders zeggen dat dat mijn leven een briljante combi is van scherven en genadegoud. En dat is ook de titel van mijn levensboek geworden.
Deze spreuken zijn mijn drijfveer:
en
en
Op mijn instagram deel ik mijn werk, mijn inspiratie maar ook mijn dagelijkse bezigheden. Daar kun je me beter leren kennen ;-)
Welcome to follow me!
Wat anderen over mij zeggen?
“Een heerlijk spontane, creatieve vrouw die anderen inspireert door zichzelf te laten zien.”
“Een warme vrouw die intens van mensen kan houden en oog heeft voor innerlijke en uiterlijke details.”
“Stralend, gevoelig en moedig deelt ze graag levenservaringen.”
“Spontaan, eigenzinnig, realistisch en een tikkeltje kwetsbaar.”
... en meer...
In de achterliggende jaren, heb ik heel wat awards gewonnen. Blij mee, maar inmiddels doe ik niet meer mee met wedstrijden,
omdat ik het belangrijker vind wat mijn klant en ikzelf vinden, dan een jury. Maar ik heb ze wel voor je op een rijtje gezet.
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder!
Waar droom je van?
Dat is een leuke vraag. Wat het geeft gelijk aan wat je ten diepte het mooiste vindt. Ik heb meerdere dingen waar ik van droom. Laat ik de top drie noemen:
– Als geld geen rol speelde, waren Sjoerd en ik al in een Landrover op weg om de wereld over te reizen. Ontmoetingen met mensen, verwondering over de natuur, levenservaring, ja dat zou ik echt te gek vinden.
– Een huis bij de zee, waar je continue de grote golven tegen de rotsen hoort knallen. Ik zou daar dan boeken gaan schrijven, alle soorten vissen van de zee leren kennen, lezen.
– Er is een liedje dat gaat: ‘als ik kon toveren, kon toveren dan hielden alle mensen van elkaar.’ Dat is ook een droom ja: een rechtvaardig vredig en liefdevol leven voor de mensen op deze wereld.
Wat zou je willen bereiken?
Het gekke is misschien dat ik helemaal niet zo’n groot doel voor ogen heb: dit of dat wil ik bereiken. Ik hoef niet perse een of andere top te halen of prijzen te winnen. Niet op werk-gebied althans. Gelukkig blijven en tot zegen zijn, is eerder het antwoord wat ik op deze vraag zou willen geven.
Wie zou je graag eens fotograferen?
Aan de ene kant neig ik om te zeggen: wat zou ik het tof vinden om bijvoorbeeld een keer speelse vrolijke losse foto’s van de koning en zijn gezin te maken i.p.v die statige foto’s. Tegelijkertijd besef ik dat dat voor mij niet eens het belangrijkste is. Tuurlijk is het leuk om hooggeplaatste personen te fotograferen, maar als ik heel eerlijk ben, zou ik het onwijs leerzaam en gaaf vinden om volksstammen te fotograferen die heel afgelegen wonen en puur leven. Zoals de Himba’s in Namibie, de Amish in Amerika, de Papua’s.
Wat is je favoriete foto?
Haha, daar ben ik heel snel klaar mee, want die heb ik niet. Ik kan amper 3 mooiste foto’s per jaar uitzoeken (bijvoorbeeld voor een fotowedstrijd), laat staan dat ik m’n mooiste foto kan laten zien.
Hoe ben je bij fotografie gekomen?
Mijn moeders spiegelreflex gebruikte ik eigenlijk al van jongs af aan. Ik vind het geweldig om momenten vast te leggen, om de herinnering leven te houden. Toen ik afgestudeerd was, heb ik mezelf een eigen spiegelreflex (Canon) cadeau gegeven. Zelfs toen ik les gaf, liep ik met praktijklessen regelmatig met de camera door de klas. Na onze Go4africa-reis (10 maanden door afrika reizen) heb ik de stap gezet om van mijn hobby mijn werk te maken. Dat is wonderlijk gegaan en ik ben er nog steeds blij mee.
Wat heb je nodig om een goede fotograaf te zijn?
Ik denk dat er een paar dingen zijn die je een goede fotograaf maken:
– oog voor licht, detail, compositie
– sociaal en liefde voor mensen (je moet altijd met mensen werken, ook al fotografeer je gebouwen. Je opdrachtgevers zijn mensen)
– je moet passie hebben; dat je alles wil doen voor die beste foto, scherpe reactievermogen, ondernemer.
Raak je ooit uitgeleerd met fotografie?
Nee. Ook al vraag je de beste fotograaf van Nederland of de wereld of hij nu uitgeleerd is, het antwoord is altijd: nee. Sterker nog, elke fotograaf (ja elke!) heeft regelmatig het gevoel dat hij er niks van bakt.
Wat vind jij het fijnste en mooiste wat je ooit in je periode als fotograaf hebt gedaan?
Fijnste, mooiste vraag je. Ik kan niet een specifiek moment aangeven, maar wel in het algemeen een antwoord geven. Ik word ontzettend blij van ‘echt’. Dus als ik zie en merk dat er liefde is, passie, hoop. Als ik die emoties kan vangen met mijn camera, kan ik iets bijzonders teruggeven aan de mensen die ik fotografeer. Het zijn die momenten die het leven kleur en hoop geven.
Daarnaast blijf ik het ongelofelijk voorrecht vinden als ik voor ontwikkelingsprojecten mag fotograferen. Ik heb altijd een passie had voor dit werk en als ik mijn talent voor fotografie kan inzetten om mijn steentje bij te dragen, dan raakt dat mijn hart. Om anderen deel te maken van wat er op de wereld gebeurt… om óók hun hart weer te raken.
Wanneer krijg je echt kippenvel?
Grappige vraag. Ik krijg kippenvel bij puur & echt. Ik kan kippenvel krijgen als ik de grootsheid van God en de natuur tot me door laat dringen. Pure emoties die ik bij anderen zie, tranen van liefde en overweldiging.
Gisteren kreeg ik nog kippenvel bij het zien van een film van Nelson Mandela. (Invictus)
En als ik hoor van een wonder in iemands leven.
Wat is de je grootste uitdaging?
Het is misschien niet het antwoord wat je verwacht; maar mijn grootste uitdaging in mijn leven (op dit moment) is, dat ik meer en meer word wat Jezus wil dat ik ben. En niet wat ik zelf (of een ander) denk dat ik zou moeten zijn. Vanuit mezelf draaf ik, werk ik, ploeter ik, doe ik zo goed m’n best, terwijl ik graag tot mijn diepste vezels van mijn hart en ziel zou willen laten doordringen dat God zegt: ‘mijn genade is u genoeg.’ En dat behelst alle aspecten van je leven. Ook hoe ik naar de mensen kijk die ik fotografeer. Ook in de keuzes die je maakt wat tijd betreft.
En je grootste blooper?
Zal ik er meer noemen? Ringen van een bruidspaar fotograferen en er een uit je handen laten rollen die … ja echt, in een putje rolde. Gelukkig kon ik ‘m opvissen uit het putje.
Terwijl ik in mijn enthousiasme de auto in de berm parkeer, de auto uitsprint om de trouwkoets te fotograferen… en weer bij de auto er achter kom dat de deur dicht zit en de sleutel in het contact. En dat nog geen vijf minuten verwijderd van het gemeentehuis. Het raam stond 1,5 cm open en ik heb met mijn vingers/handen het raam eruit getrokken… een grote glasbende, maar ik was wel nog net op tijd in het gemeentehuis (inclusief al mijn camera’s)!
Niet thuis zijn als ik een afspraak op mijn (thuis)kantoor heb en dan gebeld worden: ‘we hebben toch een afspraak?’ Schaamrood op m’n kaken…
Waar ben je bang voor?
Nog niet zo lang geleden, stelde iemand me ook deze vraag. Ik dacht dat ik niet zo bang was ingesteld, maar toen ik daar later over nadacht, denk ik dat ik wel degelijk bang ben voor een aantal dingen.
Ik ben mijn leven lang bang geweest dat het huis waar ik woon, in brand zal vliegen. Voornamelijk ook dat je dan alle tastbare herinneringen zoals foto’s, brieven kwijt zal zijn. Ik hoop echt dat ik dat niet hoef mee te maken.
Ik ben bang dat mensen kapot gemaakt worden door anderen.
Verder heb ik hoogtevrees – is dat ook bang zijn?
Los haar of een staart?
Door de erfenis van mijn familie te krijgen, ben ik niet gezegend met mooi, dik haar, maar met dun en weinig en stijl haar. Ik heb dat altijd vreselijk gevonden en er van alles aan gedaan om het dikker te laten lijken. (denk bijvoorbeeld aan ’s nachts haarkrullers dragen) Als ik het los draag, lijkt het nog pieriger en dunner, dus ja, ik draag het eigenlijk altijd vast.
Inmiddels heb ik me er mee verzoend dat ik veel gekregen heb van God, maar geen mooi lang dik haar. Stiekem zie ik er wel tegenop om zoals mijn tantes, moeder, oma echt wel kaal te worden. Sommige dingen heb nu eenmaal je niet voor het kiezen
Wat zijn de meest bijzondere momenten?
Meest bijzondere momenten. Ik heb hier echt even over moeten nadenken. Ik weet niet of het perse over mijn werk gaat of in het algemeen. Maar er zijn zo ontzettend veel mooie momenten. Als ik het moet samen vatten, zijn het de kleine dingen die het leven zo bijzonder maken. Lieve woorden, mooie kleuren, echtheid, pure liefde.
Ben je gespannen voor de reportages?
Toen ik voor de klas stond, droomde ik tegen de tijd dat de vakantie voorbij was, alles wat verkeerd zou kunnen gaan in mijn klas. Kinderen stonden op tafels, liepen m’n klas uit, lieten het lokaal vol water lopen enzovoorts.
Datzelfde heb ik nog met bruidsreportages: ik droom dat ik m’n camera of CF-kaarten vergeten ben | dat de bruid nog rustig in haar pyjama zit terwijl de ceremonie al begint | dat ik in Friesland sta, terwijl ik in Rotterdam had moeten zijn.
Dus ja, er is enige spanning in mijn dromen. In ‘real life’ ben ik gezond gespannen. Het is altijd toch weer een soort ‘hobbel’, maar zodra ik met mijn camera’s aan de slag ben, is dat gevoel totáál verdwenen. Dan maakt spanning plaats voor genieten met een grote G.
Shoot in manual of A of P?
In het begin heb ik in P gefotografeerd. Maar mijn camera staat eigenlijk altijd op M - manual. Dat gaat helemaal vanzelf.
Zon of sneeuw?
Zon! Zon is voor mijn een grote energiebron. Om de warmte op mijn lijf en het licht in m’n ogen te zien, is een van de mooiste dingen in het leven. De winter is niks voor mij. Ik word er somber en depressief van. Sneeuw hoort voor mij toch wel een beetje bij de winter. Verse sneeuw met zon? Ja, dat vind ik heilzaam, sprookjesachtig, en elke keer ongelofelijk bijzonder. Maar als ik moet kiezen: zon!
Ochtend- of avondmens?
Heel officieel ben ik een ochtendmens. Als ik alleen zou wonen, zou ik vroeg op staan en vroeg naar bed gaan. De stille morgens, het opkomen van de zon, m’n verse, door slaap opgedane, energie voelen.
Maar ik ben getrouwd met een avondmens. Dus het ritme is enigszins anders. Maar nog steeds vind ik erg laat naar bed gaan niet fijn. Overigens, echt een nachtje doorhalen, kan ik niet eens. M’n ogen vallen gewoon dicht…